Zwangerschap week 33 – Het was even stil hier

Daar ben ik weer, terug van weg geweest. Het was even stil rondom mij en mijn blogs. Zwanger ben ik nog steeds hoor! Maar de decembermaand vroeg iets meer van mij dan ik van te voren had kunnen denken. Mijn laatste blog was van toen ik 25 weken zwanger was, inmiddels ben ik 33 weken dus we maken een flink sprong.

De tweede trimester fijn? Niet voor mij!

Zoals ik hier boven zeg, de decembermaand vroeg veel. Anders dan in al die tijdschriften geschreven staat vond ik dat tweede trimester zwaar, heel zwaar. Je leest voornamelijk blije berichten. In het tweede trimester heb je weer energie! Dat is het moment dat je lekker met je babykamer aan de slag gaat, gaat winkelen voor je kleintje en je weer een beetje mens voelt. Minder last van kwaaltjes! Nou mensen… ik vond het gewoon kut.

Sorry voor mijn woordkeuze maar een ander woord kan ik er ook eigenlijk niet voor bedenken. De baby heeft een groeispurt gemaakt en had een plekje gevonden binnen in mij waar hij lekker zat maar wat mij vooral heel veel pijn gaf in mijn onderrug, mijn bekken, eigenlijk overal. Ik kon maar hele kleine stukjes lopen en meer ook niet want het deed zo’n pijn. Ik denk dat ik bijna iedere avond in bad lag omdat dit de enige manier was om even geen pijn en ongemak te voelen.

Ik maakte een afspraak bij de osteopaat die pas 6 weken later zou kunnen dus annuleerde hem ook weer. Dus deed ik een groot beroep op de massage skills van mijn partner. Gelukkig hielp dit enorm! Klinkt trouwens leuker dan het was hoor want huilend onderging ik die massages. Godzijdank leverde het dus wel wat op.

Het liefst trek ik me terug – wat lastig is tijdens de decembermaand

Maar goed, zoveel fysieke klachten doet ook wat met je humeur. Wanneer ik minder lekker in mijn vel zit trek ik mij terug, sluit ik mezelf het liefst op in huis en laat ik me even niet meer zien. Lekker handig ook wel in de decembermaand vol feestelijkheden. Met een masker op gingen we dan ook alle activiteiten en verplichtingen af en dat vraagt veel. Er was dus in mijn hoofd even geen ruimte voor het schrijven van een blog, een babykamer inrichten en al die andere leuke zwangere dingen die je in tijdschriften leest wat vrouwen doen in hun tweede trimester. Je begrijpt denk ik wel dat ik al die boekjes direct weg gegooid heb.

Nog maar 9 weken te gaan!

Week 33 daar zitten we inmiddels, we kunnen het nu dus hebben over dat we binnen nu en 9 weken de kleine dino ontmoeten! Negen weken… We tellen af in enkele getallen, dat is toch fantastisch! Dino groeit goed, iets te goed misschien wel! Het gaat een flinke jongen worden. Dit maakt dat we wat extra groei echo’s hebben gehad en nog gaan hebben zodat ze hem een beetje in de gaten kunnen houden. Toch ook wel fijn want mijn andere 2 waren ‘gewoon gemiddelde kindjes’ en dit gaat als ik de verloskundige en echoscopische moet geloven een reus worden! Zeker een 8 ponder…. Ik kan mij hier dus helemaal niks bij voorstellen.

De paniekzaaier in mij doet wel zijn werk…

Er worden volgens mij dagelijks kinderen geboren die over die 8 pond heen gaan dus een stemmetje in mij zegt iedere keer.. ‘ook dat komt vast wel goed’ maar tegelijkertijd heb ik een paniekzaaier in mezelf. Een flinke jongen?! Hoe gaat die bevalling er dan uitzien? Kan ik dat wel? Scheur ik dan niet helemaal uit? Blijft hij niet zitten? Oh jee, ik wil thuis bevallen.. kan dat dan gewoon?! Ze hadden het over inleiden, maar dat wil ik helemaal niet! Alstublieft! Een kleine greep uit mijn gedachtenspinsels.

Die paniekzaaier in mij die is er vooral in de nachten. Eerder schreef ik over de krampen en onrustige benen in de nacht, deze is echt nog véél erger. Kramp masseer je er wel weer uit en inmiddels heb groene zeep in mijn bed, slik ik magnesium, drink ik zoveel mogelijk en eet ik bananen. Die rusteloze benen beginnen ook gewoon te worden. Maar die niet helpende gedachtes…. Vreselijk! Slapen doen we op het moment dan ook niet zoveel, eigenlijk de hele zwangerschap al niet en dat begin ik nu wel te voelen.

Ik trouwens niet alleen want mijn partner heeft het ook pittig. Die heeft die krampen, mijn extreem gesnurk en nu dus ook nog die zwangere vriendin die hem rustig wakker maakt om even te delen wat voor idioots er nu weer door het hoofd heen geschoten is. Feestje hoor, dat zwanger zijn!

Maar het einde is in zicht!

Maar laten we die nachten even vergeten. Want dat aftellen in enkele cijfers doet ook wel wat goeds in mijn hoofd. De nesteldrang is officieel aan (daarover volgende week meer) ik heb zin om te ondernemen en het geeft wel een lekker gevoel dat het einde in zicht is. Nog maar 9 weken en dan zal ik weer rustig aan kunnen terugwerken naar mijn oude ik. Dan kunnen de hormonen mijn lijf uit, kan ik weer denken aan sporten, bewegen zonder pijn en alle andere dingen die ik leuk vind. Die gedachtes geven energie en een kriebel in mijn buik! Wat kijk ik daar naar uit! Wat heb ik daar een zin in! Kom maar op!

1 reactie op “Zwangerschap week 33 – Het was even stil hier

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *