We zitten alweer in de 22e en 23e week van de zwangerschap. Wat gaat de tijd toch snel. In deze blog een duidelijk beeld wat hormonen met je kunnen doen. Achteraf kan ik er wel om lachen, maar op die momenten zelf…? Misschien herken je het wel.
Inhoudsopgave
Je weet dat je zwanger bent als…
- Je in de supermarkt ruzie maakte met een mede supermarkt gebruiker over hoe je de croissantjes pakt en in je zakje stopt. Ze had overigens helemaal gelijk hoor, ik had even een tang moeten gebruiken maar serieus waar bemoeit deze vrouw zich mee?
- Je in diezelfde ‘discussie’ dondersgoed weet dat je heel onredelijk bent, echt jezelf echt compleet belachelijk maakt maar niet kan stoppen..
- Je vervolgens thuis komt, je dit aan je partner vertelt, keihard moet lachen maar ondertussen eigenlijk nog woest bent op deze vrouw en stiekem bedenkt dat je haar gewoon had moeten slaan.
Welkom in mijn leven……
Ik vind het echt leuk en bijzonder en fantastisch hoor het zwanger zijn. Helemaal nu ik mij zo goed blijf voelen maar momenten zoals hierboven beschreven vind ik toch een dingetje. Ik merk het, een steeds korter lontje, sommige mensen zijn van mijn leuk naar mijn stom lijstje verplaatst en geloof me deze hebben het zwaar. Ik vind mezelf best een geduldig mens, met een baan in de hulpverlening moet dat natuurlijk ook wel.
Hormonen die opspelen op het werk
Nu begrijp ik waarom ik tijdens mijn eerste twee zwangerschappen vrij snel uit client contact gehaald ben. Mijn baan nu valt in niks te vergelijken met toen. Toen werkte ik in een gesloten jeugdzorg+ instelling en had ik veel te maken met agressie op de groepen. Maar het domme computerwerk van toen was wel beter voor mijn gemoedstoestand. Ik merk dat ik concentratieproblemen heb, de structuur die ik ondanks mijn chaotische persoonlijkheid heb in mijn werk is op het moment ver te zoeken en ik begin last te krijgen van zwangerschaps-dementie. 
Wanneer ik in gesprekken zit met collega’s of andere vergaderingen merk ik dat ik sneller afhaak, met mijn gedachten afdwaal naar… juist: baby’s of dat ik irritatie voel en eigenlijk gewoon keihard door de ruimte wil roepen dat het allemaal echt veel te lang duurt. Ai… wat doen hormonen toch gekke dingen met je.
Gelukkig heb ik een leidinggevende die hier heerlijk om kan lachen en krijg ik zo nu en dan flauwe grappen naar mijn hoofd geslingerd van hem. Ook mijn directe collega’s kunnen mijn geworstel met de hormoonmonsters wel zien als vermaak en nemen mij inmiddels echt niet meer zo serieus. Hoewel ik nog heen en weer schiet van acceptatie naar ‘car doe toch eens effe normaal’ ben ik mij deze week ook maar eens bezig gaan houden met echt belangrijke zaken, mijn verlof.
Het befaamde zwangerschapsverlof
Ik had er nog niet zo bij stil gestaan, tot wanneer zou ik moeten werken? Wat doen we met de tijd erna?! Ik wil heel graag net als bij Luka en Jonah een lange tijd thuis zijn. Met een uitgerekende datum begin maart weet je ook dat je een mooie tijd in gaat met je kleintje en ik wil genieten van deze bijzondere tijd. De clichés zijn waar, dat durf ik nu wel toe te geven voor je het weet gaan ze naar school dus kom maar op met die vrije tijd!
Terwijl ik hiermee bezig ben en tel schrik ik ook… nog maar 13 weken werken…. 13!! Als alles goed gaat wil ik het vol houden tot 4 weken voor de uitgerekende datum. Dertien weken is eigenlijk echt nog maar heel kort. Aangezien hier ook nog heel veel feestdagen in vallen. Het is dus helemaal niet zo gek dat mijn leidinggevende al bezig is met de vervanging en ik een aantal van mijn casussen mag gaan overdragen.
Ik voel een klein beetje paniek, want ik zit er eigenlijk ook nog wel heel erg lekker in. ik ben nog helemaal niet toe aan nadenken over niet meer werken. Maar naast het niet werken wandel ik in gedachten ook nog even door ons huis, hier moet ook nog een heleboel gebeuren. We zitten nog in een soort van halve verbouwing met klusjes die we zelf echt even moeten afronden/oppakken en… Oh hallo! Daar is hij dan…. De eerste gevoelens van nesteldrang!
