Zwangerschap: de hel die suikertest heet, of toch niet?

Ken je dat verhaal van die zwangere vrouw die een suikertest moest doen? Nee…..? Komt ie hoor. Zoals ik eerder vertelde groeit de kleine dino prima. Hij ligt lekker voor op groei en zal geen kleine jongen worden. Reden voor mijn verloskundige om mij voor de zekerheid toch even een suikertest te laten doen.

Is een suikertest echt nodig?

Zat ik dan, glimlachend tegenover de verloskundige. “Ehh oke, als je denkt dat het verstandig is om een suikertest te doen, dan doe ik het wel.” Ik probeerde er nog onderuit te komen door te benoemen dat ik verder helemaal geen klachten heb en mij goed voel. Ik kende natuurlijk ook al die gruwelijke verhalen van anderen over spugen in de wachtruimte, vreselijke lange zit sessies omdat je moet wachten en niet even een wandelingetje mag maken. Hier had ik natuurlijk helemaal geen zin in. Maar nee, het werkte niet. Het was echt belangrijk dat ik dit zou doen en mijn partner die toevallig deze keer mee was zag erop toe dat ik ook direct de afspraak maakte. Een ‘oeps vergeten’ zat er dus ook al niet in… jammer!

Vol frisse tegenzin maakte ik een afspraak, stiekem heel blij dat dit pas over 2 weken kon maar tegelijkertijd ook wel balen want 14 dagen ergens tegenop zien is ook gedoe. In die 2 weken zocht ik af en toe even wat op over die test. Hoe smaakt dat drankje? Onzin natuurlijk, alsof iemand mij zonder het mij te laten proeven kan voorbereiden op of het lekker is of niet. Over smaak valt tenslotte niet te twisten.  Verder wilde ik wel wat meer weten over de ‘wat als…’

Het is zover: de suikertest

De avond voor de test was ik niet te genieten. Toen gaf ik de hormonen en mijn slechte slapen de schuld maar het waren natuurlijk de zenuwen. Vanaf 22:00 uur mocht ik niet meer eten of drinken. Balen! Ik ontbijt iedere ochtend rond 6:00 uur. Hoe ga ik het overleven tot na die testen?

Vol frisse tegenzin ging ik richting het ziekenhuis. Alleen, want ik wist dat zonder eten ik niet te genieten zou zijn dus laat ik maar zo min mogelijk mensen belasten met dat humeur. Eenmaal daar aangekomen zat de wachtruimte prop en prop vol. Ik had om 8:30 uur de afspraak, om 9:00 uur werd ik eindelijk naar binnen geroepen voor het eerste bloedprik momentje en het drankje.

Uiteraard ging ik daar met een zeer geïrriteerde houding naar binnen, wat dachten al die mensen Hoogzwanger, geen eten… en dan moet ik nog vriendelijk doen terwijl ze mij een half uur te laat helpen?! Even schoot het door mij heen om ruzie te gaan maken, maar gelukkig kon ik mezelf bedwingen. Deze dame moest mij tenslotte nog 3x prikken dus zij had de macht.

Oeps, documenten vergeten!

Kom ik die ruimte in gelopen ben ik met mijn zwangere hoofd ook nog eens de documenten vergeten die ik mee moest nemen en mijn paspoort. ‘Normaal moeten we je dan naar huis sturen en moet je een nieuwe afspraak maken’, hoor ik de dame zeggen. Pardon?! Adem in, adem uit. Ik weet dat het aan mij ligt, ik had de spullen die ik klaar gelegd had niet moeten vergeten. Ik vraag haar hoe het zit met het digitale dossier of er niet iets daarin staat.

De dame die mij moest helpen bleek er gelukkig eentje te zijn die in oplossingen kon denken en voila ze toverde zo alles tevoorschijn wat ze nodig hadden. OPLUCHTING! In een rap tempo beantwoord ik de vragen mbt wie ik ben etc in de hoop dat dat voldoende is om te bewijzen dat ik echt ben wie ik zeg dat ik ben. Ik maak nog even een grapje over mijn tweelingbroer en de verwarring die er wel eens is tussen ons en hoera! Ze geloven dat ik echt ben wie ik zeg dat ik ben.

Bloedprikken en het ‘vieze’ drankje

Bloedprikken vind ik nooit zo spannend, dat is altijd zo gepiept. Maar toen kwam ze met dat drankje aanzetten, in een flesje? Ik dacht aan een shotglaasje! Waarom heb ik nergens gelezen dat ik dat hele flesje leeg moet drinken? Gadverdamme! Ze draait het flesje open, schenkt wat in een bekertje en geeft beide aan mij. ‘Succes’, zegt ze. Oké, 1,2,3… Ik neem een slok en bereid mezelf voor op kokhals neigingen en iets vreselijks maar hey… dat valt best mee!

Dit spul proeft naar pure oranje limonade… lekker? Nee… maar ach denk ik bij mezelf ik heb ook al sinds gister avond 22:00 uur niks meer gegeten of gedronken. Dus ik betrap mezelf erop dat het mij eigenlijk ook niet zo uitmaakt wat ze mij geven als er maar wat naar binnen gaat. Voor ik het weet is het drankje op en kan het wachten beginnen. Twee uur… En om het uur even prikken.

Het wachten begint…

Ik loop terug naar de wachtkamer en neem maar weer plaats tussen al die mensen. Ik had mijn laptop meegenomen zodat ik gewoon een beetje kon werken maar ergens voelt het toch wat ongemakkelijk om die erbij te pakken. Maar goed, wat moet ik dan doen in die 2 uur. Voel ik me nou misselijk worden?! Oh nee, ik ben misselijk.. heh bah, mocht ik nou water drinken? Oh nee, dat mocht ik niet, hmm… Ik besluit toch mijn laptop erbij te pakken want ik heb afleiding nodig. Terwijl ik een plekje zoek waar ik kan zitten zonder dat anderen er last van hebben voel ik dat de misselijkheid zakt, gelukkig! Even zag ik mezelf alweer die hele wachtruimte onder spugen.

Eindelijk weer eten!

Terwijl ik online een vergadering bij woon merk ik dat de tijd eigenlijk voorbij vliegt, tussendoor even prikken en we kunnen weer verder. Na 2 uur weet ik niet hoe snel ik naar de dame die mij telkens hielp moet lopen voor mijn laatste bloedafname en ook zij voelt de haast die ik heb. Eten… ik mag weer eten en dat wil ik, nu! In een razend tempo wordt het laatste buisje bloed afgenomen en met een glimlach wens ik haar een prettige dag. Op naar het restaurant, op naar eten! We hebben de suikertest overleefd en eigenlijk, viel hij dus reuze mee!