Onze zoektocht naar een nieuw (huur)huis

Eind 2013 gingen wij in hetzelfde dorp als mijn ouders wonen. In een particulier huurhuis. Ik was zwanger van mijn eerste kindje en het huis waar we toentertijd woonden was niet geschikt voor een gezin. Daarom verhuisden we naar een klein dorp in Brabant en daar wonen we nu 10 jaar later nog steeds.

Echter gaat daar dus verandering in komen. We gaan binnenkort verhuizen naar een andere gemeente. Hoe dat allemaal gekomen is vertel ik je in deze blog.

Oud huis

We wonen dus al 10 jaar in een klein dorpje in Brabant. Dat bevalt ons erg goed, de mensen zijn aardig, er is volop natuur in de buurt en de kinderen zitten op een fijne school. Toch wisten we al toen we hier kwamen wonen 10 jaar geleden dat we hier niet altijd zouden blijven wonen. Tenminste niet in dit huis. Het is namelijk een wat ouder huis en heeft zo zijn gebreken.

Zonder verder in details te treden kwamen we vorig jaar (2023) tot de conclusie dat we echt voor een ander huis moesten gaan kijken.

Ingeschreven bij wooncoöperatie voor een huushuis

We stonden al een paar jaar ingeschreven bij zowel Wooniezie als Thuis in Limburg. Want via daar vind je het aanbod van huurwoningen van de diverse woonbedrijven en kun je er eventueel op reageren.

Al vanaf begin 2023 hadden we een zoekopdracht ingevoerd en naar aanleiding daarvan krijg je dan telkens een mail wanneer er iets passend vrij komt. In al die maanden kwam er telkens niets hier in dit dorp of in het dorp hiernaast vrij. In november/december besloten we dus om het zoekgebied te vergroten. De drang om te verhuizen werd, mede door gezondheidsproblemen, steeds groter.

Dubbel gevoel

Het was wel een dubbel gevoel. Aan de ene kant wilden we helemaal niet weg uit dit dorp. Maar hoe langer het duurde hoe meer we ons wel beseften dat woongenot en gezondheid toch echt belangrijker was dan waar we woonden. Natuurlijk bleven we hopen dat we hier een huis konden vinden…

Uitgenodigd voor een groepsbezichtiging

In december werden we uitgenodigd voor maar liefst drie groepsbezichtigingen van huizen waarop we hadden gereageerd. Eentje in Budel, deze bezichtiging viel in mijn herstelperiode na mijn galblaas operatie dus zegden we af. De tweede was Waalre.

Wij zaten helemaal nog niet in de ‘we willen verhuizen’ modus, maar wilden wel alvast een voorproefje nemen op zo’n bezichtiging dus besloten er dit keer wel heen te gaan. We gingen erheen met het idee van ‘dit wordt hem sowieso niet’. Het huis zag er op papier erg goed uit, echter stond hij sowieso in de ‘verkeerde’ gemeente. Want ja, wij hadden stiekem nog steeds in ons hoofd dat we niet uit ons dorp weg wilden.

Daarnaast stonden we ook nog eens op de 7e plek qua kandidaten voor het huis.
Dus we maakten geen kans.
Dachten we.

Zodra we het huis binnenstapten en er rondliepen hadden zowel mijn man als ik beide een goed gevoel over het huis. Door de renovatie is alles heel goed geïsoleerd, er zijn nieuwe kozijnen met ventilatierooster, er zit een mechanisch ventilatiesysteem in, zonnepanelen op het dak, een warmtepomp, enorm duurzaam allemaal dus.

Ook de woonruimte, de keuken en de slaapkamers zagen er goed uit.

Maar goed, wij zijn nummer 7 dus we hoefden helemaal niet over dit huis na te denken want dit werd hem toch niet. Later werden we voor een derde keer uitgenodigd en dit keer in Best. Daar waren we zelfs nummer 12 in eerste instantie, maar toen we gingen kijken waren we al omhoog gekropen naar nummer 4.

Het huis in Best was pas 10 jaar oud en alhoewel de slaapkamers (4 stuks!) en badkamer er erg goed uitzagen vond ik het beneden maar klein en voelde het niet helemaal goed. Dus toen we, onverwacht, toch deze woning aangeboden kregen hebben we er ook uiteindelijk nee tegen gezegd.

Weer een woning aangeboden!

We zaten allang niet meer met ons hoofd bij de woning in Waalre, toen we opeens een mailtje kregen met daarin de mededeling dat het huis van ons was. Mits we dit wilden. Natuurlijk hadden we het wel een beetje in de gaten gehouden en gezien dat ze nog steeds bezig waren met de juiste kandidaat vinden. Maar meer ook niet.

Dat we het huis aangeboden kregen was dus een enorme verrassing. En het zorgde ook voor een flink dilemma. Want wat gaan we nu doen? Dit huis voelde bij het binnenstappen al als het perfecte huis. Oké geen enkel huis is perfect mits je hem van de grond af zelf laat bouwen. Maar het voelde in ieder geval erg goed.

Echter vond ik het heel erg lastig om ons dorp los te laten. Hier wonen mijn ouders, hier gaan de kinderen naar school, wonen hun vriendjes en vriendinnetjes en hebben ze hun clubjes. Daarbij komt er heel wat geregel bij kijken ook voor Milo in verband met zijn beperking. Denk aan specialisten waarin we moeten switchen, maar ook dingen zoals zijn rolstoel en meubilair.

Tijd voor het maken van een beslissing

Om een goede beslissing te maken hebben we het volgende gedaan:

• veel gepraat
• heel veel dingen al uitgezocht (denk aan scholen etc)
• nog meer gepraat
• de voors- en tegens op een rijtje gezet
• praten, praten, praten
• het huis nogmaals bezichtigd inclusief schoonvader die een neutrale blik had
• nog veel meer praten

Uiteindelijk hebben we een besluit genomen. Een besluit die goed voelde, al is het altijd nog een beetje dubbel, waar we 100% achter staan. We hebben het huis geaccepteerd!

En toen begon de rollercoaster…!

Nadat we het huis officieel hadden geaccepteerd moesten eerst onze papieren gecontroleerd worden. Woonbedrijven moeten natuurlijk qua verhuren aan wettelijke eisen voldoen en dus wij als huurders ook. Je mag voor zo’n sociale huurwoning niet teveel verdienen bijvoorbeeld.

Dus het wachten begon. Nu we hadden besloten het huis te willen werd het heel spannend, want wat als ze ons straks alsnog afwijzen? Gelukkig kregen we vrij snel groen licht en kon de sleuteloverdracht ingepland worden. Op donderdag 18 januari kregen we de sleutel al (het huis stond immers al een tijd leeg) en op vrijdag zijn we direct begonnen met klussen. Hoppa, tempo erop!

De komende tijd zal ik vaker blogs schrijven over onder andere de klusperiode, de keuzes die we hebben gemaakt qua interieur en het verhuizen zelf. Ook op Instagram kun je dit hele proces volgen…