Zelfdoding

Een heftige titel? Ja klopt.
Niet om populair te doen of om mensen te lokken naar mijn blog. Nee, deze titel staat er puur omdat ik het hierover wil hebben. En dat heeft een reden. Mensen die mij op twitter en/of instagram hebben zullen waarschijnlijk al gelezen hebben dat een vriend/kennis van mij is overleden. Echter stond er niet bij hoe… Dat is normaal gesproken ook helemaal niet nodig en in principe dit keer ook niet. Toch wil ik het wel kwijt. Want het raakt mij, het treft mij en het heeft meer met mij te maken dan je zou denken.

Op dinsdag, begin van de middag, kreeg ik een telefoontje van mijn man. Hij vertelde me dat hij had vernomen dat een oud teamgenoot van hem (CP voetbal, waar hij 10 jaar bij heeft gezeten) was overleden. Hij was voor de trein gesprongen. Ik klapte dicht. Ik kon geen woorden vinden en mijn emoties gingen alle kanten op. Onbegrip maar ook weer begrip. Verdriet, boosheid, vanalles. Mijn man kon helaas niet direct naar huis komen dus pas later op de dag konden we echt even samen hierbij stilstaan. Wel voelde ik ook zijn verdriet, de onmacht en het onbegrip.

Deze jongen, die op onze bruiloft nog flink had staan dansen, die zelfs in de compilatie van de bruiloft zit. Deze jongeman, die in zijn korte leven al zoveel te verduren heeft gehad. Deze man die samen met mijn man zoveel gezien heeft van de wereld, zoveel gave dingen heeft kunnen doen door het CP voetbal. Hij kon niet meer. Net een paar dagen 29 geworden, maar zag geen uitweg meer.

Onbegrip, maar ook eigenlijk niet. Verdriet en boosheid, omdat je niet de hulp kreeg die je verdiende.. die je nodig had.

Ik zelf ben enorm geraakt van dit nieuws. Totaal van slag. En dat terwijl ik John wel kende, maar het eerder een vriend van mijn man was dan van mij. Maar de reden dat ik zo van slag ben is omdat ik veel betrek op mezelf. Ik herken zoveel dingen van hem in mij. Ik herken zijn machteloze gevoel, ik herken zijn verdriet, zijn somberheid. Ik herken zelfs zijn gedachten om het niet meer aan te kunnen. Het is NIET zo dat ik nu zelf het niet meer aankan. Maar ik heb die gevoelens en die gedachten allemaal gehad.

Daarom raakt het mij. Daarom houdt het me nog steeds bezig. Elke dag, elke nacht. Ik bedenk me wat ik had kunnen doen. Of ik iets had kunnen doen. Ik bedenk me wat hij gevoeld moet hebben, wat hij gedacht moet hebben. Ik vraag me af of hij nu rust heeft, of er dus iets is na dit leven. Ik hoor veel onbegrip om me heen, mensen die aangeven dat ze weten dat hij problemen had maar dat zelfdoding niet bij hen opkwam, omdat het in hun hoofd niet bestaat. Dat onbegrip begrijp ik wel, maar voor mij is het anders. Ik begrijp hem, dus ik ben stil op zulke momenten..

Maar hier niet, hier spui ik. Omdat ik het kwijt moet. Al vind ik de woorden niet. Niet de woorden die ik wil vinden.

Lieve John, bedankt voor de lach op mijn gezicht die ik krijg, elke keer wanneer ik je zie dansen op onze bruiloft.

17 reacties op “Zelfdoding

  • Ik zag het al inderdaad. Vreselijk naar om dit zo van dichtbij mee te moeten maken. Ik heb het helaas ook meegemaakt met een collega. Het is niet te bevatten. Tenminste, voor de meeste mensen niet. Voor ons wel. Ik besef nu dat ik nooit dood heb gewild. Ik wilde rust. Ik wilde de druk niet meer voelen. Ik wilde niet meer vechten tegen iets waarvan ik toen dacht dat ik er nooit van zou winnen. Jij weet ook hoe het is en dus weet je ook dat je niets had kunnen doen. Zo’n beslissing is er één waar anderen nooit invloed op kunnen hebben. Neem je tijd om dit te verwerken. Het is niet gek of raar dat je je zo voelt, terwijl het meer een vriend was van je man. Het komt heel dichtbij én het is herkenbaar. Dat maakt het zeer aangrijpend. Schrijf erover, praat erover. Ik weet wel zeker dat John nu rust heeft. Dat weet ik echt 100% zeker. XXX

  • Vreselijk! Wat ongelofelijk en verdrietig. Een enorme klap! Voel je hierover niet schuldig. Jullie hadden hem niet kunnen helpen, hoe moeilijk ook. Wens jullie heel veel sterkte om dit verlies te verwerken. Dikke knuffel!x

  • Jeetje, wat heftig! Hoewel ik op mijn tienertijd na (volgens mij heeft iedereen dat) nooit met soortgelijke gedachtes gespeeld heb, snap ik het wel. Ik heb het twee keer van dichtbij meegemaakt en beide keren snapte ik het wel. Beide mannen waren ziek (en helaas ook erg jong). Hoewel ze wel zeggen dat mensen die dit doen niet dood willen maar een ander leven willen, héb je in sommige gevallen gewoon die mogelijkheid niet.

    Het ergste vind ik altijd dat die mensen op hun laatste momenten helemaal alleen zijn. Zo’n belangrijke beslissing, daar zouden eigenlijk je dierbaren bij moeten zijn. Maar dat maakt je in Nederland strafbaar. En misschien wil je dat ook helemaal niet als je die keuze maakt, dat weet ik dan weer niet.

    Jij sterkte in ieder geval en de mensen die dichtbij hem staan ook. Ik hoop dat jullie het ook kunnen begrijpen, dat maakt het in ieder geval makkelijker om te verwerken.

  • Goed dat je even kan spuien zo! Hopelijk gaat het je met de dag wat minder bezig houden en kunnen jij en Bart het uiteindelijk een plek gaan geven. Sterkte meis!

  • Wauw wat erg dat dit zo dichtbij is gebeurd. Ik wens je heel veel sterkte met je verlies! En je erin herkennen betekent natuurlijk niet dat je zelf ook die behoefte hebt gehad.

  • Pff wat heftig.
    Ik herken dat gevoel niet en daar mag ik geloof ik heel blij mee zijn.
    Ik wil je wel heel erg veel sterkte wensen, kan me voorstellen dat het confronterend moet zijn.

  • Wat ontzettend heftig, mijn moeder heeft het ook op deze manier gedaan en ik vond het vreselijk dat ik gewoon niet eens normaal afscheid kon nemen.

    Heel veel sterkte!

  • Wat verschrikkelijk heftig…zo verdrietig als iemand het leven niet meer aan kan…het gevoel dat je iets had kunnen doen voor hem…het blijft zoiets oneerlijks…ik wens je heel veel sterkte bij dit grote verlies….knuffel!

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *