Week 13 t/m week 16 (geslachtsbepaling)

Ik kon niet geloven dat de 13 weken echo juist was. Hoeveel kan je tenslotte nou zien bij zo’n piepklein mensje? Het kon vast nog alle kanten op. Toch was er iets getriggerd. Voor die tijd wilde ik helemaal niet zo nodig weten of onze Dino een jongetje of een meisje was. Ik had allemaal romantische gedachtes bij afwachten tot de bevalling. Maar Bas dacht er anders over, hij wilde het echt weten. Ik begreep hem wel, bij Luka en Jonah kon ik ook niet wachten en het geslacht weten droeg destijds enorm bij aan het maken van een plaatje in je hoofd. Dus er was weinig nodig om mij ervan te overtuigen mee te gaan in zijn wens.

Onze plannen

We besloten met 16 weken een ‘pret-echo’ te plannen zodat we de uitspraken met de 13 weken echo bevestigd konden krijgen, of niet… Want ik ben echt niet overtuigd. Eigenlijk hadden we bedacht, extra echo, ze vertelt ons het geslacht, hie ha hoera helemaal leuk en Luka en Jonah mogen het aan de rest van de wereld vertellen. Als ik 16 weken zou zijn zouden we Jonah zijn verjaardag vieren dus helemaal leuk dan is iedereen er ook meteen bij. 

Het weekend voor de geplande echo hadden we een familieweekend. Terwijl ik mijn zwager vertel wat ons plan is, dat wij woensdag zullen horen wat het geslacht is van ons kindje en we dit vrijdag aan de rest zullen vertellen vraagt hij mij of ik het niet leuk vind om het dan ook tot vrijdag niet te weten. Nou ja, eigenlijk wel….. maar hoe?! Met hem spreek ik af dat we de echo laten maken, we vragen ons niet het geslacht te vertellen maar om het op te schrijven en geven de enveloppe aan mijn zwager zodat hij vrijdag de rest kan regelen en het ook voor ons een verrassing zal zijn. 

Prima dacht ik toen! Helemaal leuk! We zouden donderdag nog een feestje hebben in Enkhuizen, zo kon Bas zich ook niet verspreken met een paar borrels op. 

De avond van de echo

Voor we het wisten was het woensdag, de avond van de echo. Normaal is zo’n echo leuk. Nu vond ik het echt helemaal niks aan. Ja, leuk om je kindje te zien. Het blijven hele fijne momentjes om even extra te kunnen spieken en telkens die bevestiging te krijgen dat alles goed is. Maar heel veel liet ze ons ook niet zien. Dino was namelijk lekker bewegelijk en je wil voorkomen dat we toch zelf het geslacht zien. De geboortekaartjes die er hingen waren overigens wel lekker inspirerend. We hebben al een lijstje namen waarvan 1 grote favoriet, even checken of hij er tussen hangt maar nee.

Wel leuk om te zien dat er ook een trend is in geboortekaartjes land want er hingen nu hele andere type kaartjes dan 7 jaar geleden toen ik zwanger was van Jonah. Terwijl wij dus de geboortekaartjes af speurden naar namen die nog niet voorbij gekomen waren of misschien ineens een vlammetje bij ons los maakten schreef de dame die de echo maakte keurig het geslacht op. Ze maakte nog een leuk filmpje voor ons voor later en voor we het wisten stonden we weer buiten.

Ik wil het weten!

Goed. Ik heb nu dus een enveloppe in mijn hand en daarin zit een briefje waarop staat of ik nog een zoontje krijg of dat het dit keer een meisje is. Dat ding brand in mijn handen!! Was ik in het begin heel cooltjes en had ik het oké gevonden om te wachten tot de bevalling maar nu, ik ben zo nieuwsgierig! Snel leg ik thuis de enveloppe in de kast, zo die is uit mijn zicht! Nu doen alsof ik hem vergeet. Terwijl we in bed liggen kletsen we eigenlijk over niks anders. Nemen ons namen lijstje nog even een keertje door en hoor ik nou gesnurk? Nee! Bas slaapt eerder dan ik! Hoe ga ik de nacht door komen?!

De volgende ochtend staan we vroeg op. Bas heeft nog een flinke to-do lijst voor zichzelf die ochtend voor we in de middag naar Enkhuizen gaan. Mijn ouders gaan gezellig mee dus vandaag zijn we de hele dag omringt door voor ons de belangrijkste mensen. Ondertussen is er ook een mailtje binnen gekomen op mijn telefoon. Als ik op de link in dit mailtje klik weet ik dat ik het filmpje van de echo te zien krijg. Hmm uitdaging. Gelukkig is het vandaag geen gewone dag en vliegt hij om.

Een heerlijke dag met mijn ouders, die van Bas, zijn zusjes, andere familie leden en vrienden betere afleiding is er niet. Iedereen zit heerlijk aan de borrel en natuurlijk is Dino ook veel besproken onderwerp. Het is eigenlijk ook wel leuk om te gokken met elkaar en het echt niet te weten dus je niet te kunnen verspreken. Terwijl ik mijn ouders en Bas naar huis rij voel ik hoe moe ik eigenlijk ben, gelukkig vanavond kan ik vast heerlijk slapen.

D-Day, oftewel Johan zijn verjaardag en de onthulling!

We hebben de hele dag nog. De kinderen zijn naar school en pas rond 17:00 zal het bezoek komen. Sinds covid ons land een periode overgenomen heeft vier ik de verjaardagen van de kinderen kleiner. Ik kom uit een gezin met 4 kinderen, Bas heeft 2 zusjes dus met onze gezinnen plus aanhang en dan nog een klein groepje andere familieleden zit je huis voor je het weet al vol en zo vind ik het prima. Voor covid huurde ik een springkussen en was het de hele dag door drukte. Gevolg was dan overprikkelde kinderen en een overprikkelde mama.

Die verjaardagen waren leuk maar ik kon dan nooit even gezellig zitten met visite. Vandaag was het dus ook een klein groepje. Onze gezinnen en mijn nichtje met haar man en zoontje. Meer dan genoeg. Jonah wilde pannenkoeken eten dus iedereen at lekker pannenkoeken mee. Vandaag heb ik ook niemand gesproken. Niet omdat ik echt zo druk moest zijn hoor maar meer omdat ik mijn zenuwen op deze manier kon negeren. Ik functioneerde gewoon niet meer zo bizar!

Nog even en dan…

Toen mijn zwager rond 18:00uur naar boven ging alles klaar maken werd het nog erger. Toen hij beneden kwam en zowel blauwe als roze confetti over zichzelf had gestrooid nog meer, balen hij was zo scherp geweest! Ein-de-lijk was het moment daar! Alle buikjes zaten vol, iedereen had drank en de kinderen stonden klaar om aan het touwtje te trekken. Welke kleur confetti zou eruit komen?

3, 2, 1… oh, er kwam niet direct heel veel uit. Oh huh, 2 kleuren? Oooh het is BLAUW! Klinkt alsof dit moment even duurde he, in werkelijkheid was dit 1 seconde. Blauw?! Ze had dus toch gelijk: een jongen! Drie jongens?! Wow drie jongens! Ik ben straks moeder van 3 jongens. Mijn huis! Ik voelde mijn lichaam trillen van top tot teen. Ik kon alleen maar lachen en huilen tegelijk terwijl ik naar Bas kijk die enorm blij is. Een stamhouder. Bas is de enige die zijn achternaam kan en dus gaat doorgeven, zo bijzonder. Maar… Een jongen! Ik heb vanaf moment 1 gedacht dat dit een meisje ging worden. Tot nu toe leek deze zwangerschap in niks op die van de jongens en drie jongens had ik nooit gedacht.

De reactie van de kinderen

Terwijl Bas en ik blij zijn, zijn de kinderen dit wat minder. Ook aan hun is te merken dat ze moeten schakelen. Herinner je nog de blog waarin ik schreef over het moment dat we aan de jongens vertelde dat mama een baby in de buik had? Vanaf dat moment ging het direct over een zusje, de arme schatten hadden ondanks dat wij het ze dagelijks zeiden geen moment rekening gehouden met dat ze een broertje konden krijgen. Terwijl iedereen ons komt knuffelen zie ik dat Luka echt boos en verdrietig is. Het lukt hem niet, het schakelen en er zijn nu teveel mensen die iets van hem willen. Ik til hem op en neem hem mee naar zijn kamer, weg uit de drukte.

Daar huilt hij, mama ik wil een zusje! Iedereen heeft een zusje! Ik wil geen broertje, als hij geboren wordt gooi ik hem in de prullenbak of in de sloot. Ik vertel Luka dat ik ook dacht dat hij een zusje zou krijgen dus dat ik ook even moet wennen aan het idee dat het een jongetje is. Ik leg Luka uit dat dit jongetje waarschijnlijk al een keer bij ons gespiekt heeft, zag hoe leuk wij allemaal waren en dacht die 2 jongens (Luka en Jonah) wil ik wel heel graag als grote broer en dat hij daarom in mijn buik groeit. Hij heeft hun uitgekozen en dat is heel bijzonder. Deze uitleg brengt Luka een beetje terug en maakt het wat rustiger. Nou en mama, ik vind het nog steeds heel stom. Ik vraag hem wat hij nodig heeft en dat is rust, hij wil heel graag naar bed. Prima schatje, dan breng ik je naar bed en voor ik het wist was hij vertrokken. 

Beneden is het nog een tijdje gezellig, naast onze families komen er ook nog wat vrienden langs en natuurlijk vertellen we ook hun het nieuws. Een jongen, ik kan de rest van de avond aan niks anders meer denken. Als iedereen vertrokken is en Bas en ik tegen elkaar aankruipen in bed spreekt hij onze favoriete jongensnamen uit en voel ik kriebels in mijn buik. Ja, dit klopt, we krijgen straks een zoontje en deze naam gaat hij krijgen dit past bij ons en helemaal bij het beeld dat ik direct in mijn hoofd maak als ik denk aan een jongetje van ons tweeën. 

Via deze link kun je alle blogs van Carmelina lezen

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *