Waar is mijn lieve schattige peuter gebleven?

Op het moment dat ik dit schrijf ligt mijn lieve schattige peuter in bed te slapen. Hij heeft me daarvoor een hele lieve knuffel gegeven en kusjes over mijn hele gezicht. Serieus als ik een sneeuwpop was dan smolt ik van zijn stralende lach. Het is een heerlijk jong. Maar daarentegen kan ik hem af en toe wel achter het behang plakken van de frustratie. Dan vraag ik me echt af waar die lieve peuter is gebleven die even daarvoor mijn hart deed smelten.

Had onze dochter ook zulke buien?

Wellicht dat ik de terror buien van mijn dochter diep heb weg gestopt, maar ik kan me niet indenken dat zij net zo’n peuter terror was als hij nu soms is. Wellicht heeft dat met het feit dat hij een jongen is te maken. Of misschien is het de ‘vloek van het tweede kind’. Ik weet het niet. Maar hij haalt soms bloed onder mijn nagels vandaan met zijn ‘nee nee nee’.

Eigenwijs, hoe kom je erbij?

Aan de ene kant is het natuurlijk goed dat hij zijn eigen ik aan het ontdekken is en voor zichzelf grenzen aangeeft en probeert te ontdekken wat zijn plek is. Maar hoe eigenwijs en standvastig kan een kind zijn? Nou ik kan je zeggen.. heel erg. Een nee is bij hem ook echt een nee. En dat resulteerde de afgelopen dagen erin dat hij pertinent weigerde om te eten. Iets wat we van hem niet gewend zijn. Avondeten is nooit zijn favoriet geweest, maar boterhammen slaat hij nooit af. Of ja, zeg dus nooit nooit want nu weigerde hij zelfs dat. Zelfs frietjes wilde hij gewoon niet eten.

En dan het tanden poetsen. Ook al zo’n drama. Lange tijd ging het goed wanneer we het tandenpoets liedje van Jokie en Jet opzetten. Maar ook dat werkt inmiddels niet meer. Hij gilt, krijst, slaat, knijpt, ‘loopt’ weg en wordt gewoon enorm boos wanneer hij iets van ons moet doen wat hij niet wilt. Zijn jas aan bijvoorbeeld. Ook al zo’n strijd. Of de beker netjes op tafel zetten in plaats van leeg gooien op de grond.

Ik weet het: het is een fase. Eentje die ook wel weer voorbij gaat. En ik koester dan ook vooral de momenten dat hij wel mama’s engeltje is. En al die andere momenten.. dan tel ik maar gewoon tot 100… duizend.

Herkenbaar ouders?