Iedere moeder kent de volgende situatie vast wel. Je hebt al een geweldig kind en ben zwanger van nummer twee. Naast de blijdschap bekruipt ook het onzekere gevoel of je wel net zoveel van nummer twee kunt houden. De mensen om je heen verzekeren je ervan dat zodra nummer twee geboren is je direct dat gevoel zult ervaren. Dus met dat in je achterhoofd kijk je uit naar de geboorte van je tweede kindje.
Dat was dan ook wat mij op de been hield tijdens de bevalling. Deze was vrij heftig. Maar het had een doel, onze zoon ontmoeten. Ik had er van te voren zo’n zin in en kon ook niet wachten tot ik hem op mijn borst zou hebben liggen. Toen dat echter eenmaal ook het geval was voelde ik niets.
Ik keek naar hem en het enige wat ik voelde was opluchting dat die “hel” voorbij was. Dat ik kon rusten. Ja hartstikke leuk hoor die baby, maar eindelijk.. rust. (Uiteindelijk was t nog niet voorbij, maar daar kom ik later in mijn bevallingsverhaal wel op terug.) Ik wachtte tot de tranen van geluk zouden komen. Tot ik die liefde zou voelen voor dit 2e kindje waarvan iedereen mij verzekerde dat zodra hij er was je dat zou voelen. Maar ik voelde het niet.
Ik voelde geen liefde voor de baby
Ja ik was blij dat hij er was. En ja toen de kinderarts even moest komen om hem na te kijken was ik ook wel ongerust. Maar ik voelde die liefde niet. Ik voelde niet wat ik bij Fay wel voelde. Intense liefde vanaf die eerste blik op haar. En ik begon me dus direct schuldig te voelen maar ook zorgen te maken. Wat nou als die liefde ook niet komt. Wat nou als ik straks dus echt niet van hem kan houden zoals van Fay. Hadden al die mensen het dan fout? Of slipte ik direct in een depressie? Hoe dan en waarom dan?
Die eerste paar uur na de bevalling waren echt gekmakend in mijn hoofd. Ik liet niemand iets merken maar in mijn hoofd maalde het maar door. Die nacht ging ik ook op automatische piloot en verzorgde ik Milo zoals het moest en ik was er voor hem. Maar die pure moederliefde voelde ik nog steeds niet.
Het overviel me plotseling
Zowel Milo als ikzelf werden de volgende dag goedgekeurd en mochten naar huis. En eenmaal thuis overviel het me opeens. Die eindeloze stroom van liefde. Intens veel liefde voor mijn dochter, maar dus ook net zoveel voor mijn zoon. Wat een opluchting was dat! Ook snapte ik nu waar iedereen het over had. Je verdeelt je liefde niet opeens over meerdere kinderen. Nee die liefde verdubbelt gewoon. Alsof je hart 2x zo groot wordt.
De reden dat ik dit nu zo vertel en vooral ook deel is omdat ik zelf van te voren van niemand hoorde dat die liefde niet perse direct er hoeft te zijn. Dat het soms gewoon even duurt voor het geland is. En ik had dit dus wél graag willen horen, dan had ik me niet zo druk gemaakt.
Voelde jij directe liefde bij je (tweede) kindje?
marije zegt:
Jeetje, wat heftig dat je je dat zo realiseerde. Gelukkig is het helemaal goed gekomen
Tineke zegt:
Het zelfde voor mijn zoontje. Ik vond hem erg lief en mooi, maar was teveel in shock dat het allemaal zo snel was gegaan. Daarna kreeg ik paniekaanvallen, na een paar weken was de liefde er wel. Maar wat hoop ik dat dit met een tweede ooit anders is. Ik heb mij hier flink schuldig over gevoeld.
Liefs
Nicole zegt:
Dat kan ik me goed voorstellen!
Patricia zegt:
Ik vond het vooral heel speciaal allemaal, maar op de foto zie je wel die verliefde blik.
Minke | mamaminke.nl zegt:
Ik had bij de tweede juist wel die enorme liefde en liet haar dan ook niet los. Door de omstandigheden bij de eerste heb ik dat toe niet gehad helaas. Maar idd, van beide hou ik net zo veel.
simpel, met een snufje liefde zegt:
Bij mij heeft het zeker 8 maanden geduurd voordat ik dat moment kreeg. Ze lagen eerst in de couveuse ver bij mij vandaan. Goed hechten was er niet bij. Toen ze na een maand eenmaal thuis kwamen begon de hectiek van voeden, slapen, troosten en de rest van de zooi. Ik was vooral aan het overleven. Toen het eenmaal iets rustiger werd begon die liefde echt te groeien. Echt ik zou alles voor ze doen in die tijd en niemand zou ze kwaad doen, maar echt die liefde die wordt beschreven die was er al die tijd niet. Ik heb me er heel erg schuldig over gevoeld maar achteraf is het heel begrijpelijk. De zwangerschap was hel, de bevalling te vroeg en ook een hel en de kraamweek en de maanden erna waren ook een hel. Ik was teveel aan het verwerken om die liefde te kunnen krijgen.
Nicole zegt:
Zeker iets wat ook verteld moet worden! Ik was er tijdens mijn zwangerschap ook heel bang voor en gelukkig was bij mij die angst voor niks.
Jodi - liefthuis zegt:
Goed dat je dit deelt Meis ?
iooon zegt:
Ik had dat ook niet. Ik voelde een paniek en “ik MOET hier van houden”. Juist doordat iedereen altijd zegt dat dat er meteen zou zijn. Het kwam bij mij thuis toen de angst van het zorgen voor wat gezakt was.
Janske zegt:
Volgens mij voelde ik het ook niet meteen zo 100% bij Lola… er kwamen ook geen tranen van geluk ofzo. Bij Coco had ik dat wel meer. Er gebeurd ook zoveel tijdens zo’n moment…zeker bij een heftige bevalling.
Debbie zegt:
Wauw dit lijkt me schrikken als je van te voren wordt verteld dat je gelijk die liefde wel zou voelen en het is er gewoon niet. Snap heel goed dat je dit toen niet durfde uit te spreken. Maar wat fijn dat toen je thuis kwam met hem al die liefde in overvloed naar boven kwam. Ik herken het gevoel niet, want zowel met Daan als met Max voelde ik zoveel liefde op het moment van het zien van ze. Maar wat mooi dat je dit in de wereld brengt, want er zullen vast meer zijn die het wel herkennen en er enorm van schrikken dat ze het niet gelijk voelen.
Geniet lekker van al die liefde die je voelt voor beide kids.
Marieke zegt:
Wat knap dat je dit deelt. En ik herken het wel.
Nicole zegt:
Ik moet zeggen dat ik het ook wel herken. En ik denk ook meer mensen dan het misschien toegeven. Zowel bij de eerste als de tweede had ik niet het ‘roze wolk’ gevoel. Snapte ook niet waar iedereen het over had. Natuurlijk was ik blij, hield ik ook van allebei vanaf het begin. Maar er was meteen na de geboorte niet die enorme ontlading en tranen van geluk, die je in filmpjes ziet of in verhalen hoort. Pas later kwam dat gevoel dat je hart uit je borstkas wil springen, zoveel liefde die je voor je kinderen kan voelen.
Iris zegt:
Kippenvel, bedankt dat je dit deelde.
Ik was er ook zoooo bang voor, dat ik niet net zoveel van onze jongste zou houden, of inderdaad minder liefde over zou houden voor onze oudste. Niks van dat alles, je hebt gelijk, je liefde verdubbelt gewoon
Ik herken je gevoel dat de liefde er niet gelijk was echter niet, maar dat komt misschien ook omdat mijn tweede bevalling echt een eitje was (sorry)
Nicole zegt:
Daar hoef je helemaal geen sorry voor te zeggen haha! Mijn 2e bevalling was vergeleken met de eerste ook wel een stuk beter. Maar ondanks dat was die liefde er niet meteen.. Ach het is allemaal goed gekomen 😉 Dat telt!
Sheila zegt:
Oh meid. Wat had ik je dat graag willen vertellen. Liefde is voor iedereen zo persoonlijk. Iedereen ervaart het anders. Maar als je om je kind geeft en niet wil dat hem of haar iets overkomt, is dat al een gezonde vorm van liefde.
Met 2 relaties weet ik hoe het is om liefde te delen. Ik hield niet ineens minder van mijn man, toen mijn vriend kwam. En met een tweede kindje wist ik ook dat ik daar genoeg liefde voor had. Maar ik herken überhaupt niet dat intense gevoel. Dat heb ik niet gehad bij allebei. Of misschien wel, maar herken ik het zelf niet. Ik ben gewoon nuchter. Ik ben gek op mijn kinderen. En dat is voor mij liefde.
Roelina zegt:
Wat mooi dat je dit zo durft te vertellen. Want het is heel normaal, althans ook ik ervaarde het. Ik voelde niet meteen die roze wolk voorbij drijven, dat moets echt even landen. Bij onze eerste heeft het nooit tijd gehad om te landen helaas, maar bij mijn tweede en derde was die liefde er ook niet meteen. Althans,dankbaarheid wel. Maar niet die stroom van ‘geluk’ .
Mona zegt:
Oh joh wat herkenbaar… Dat had ik dus ook. Wat fijn dat het bij jou dan toch nog ‘zo snel’ je overviel. Fijn ‘goed einde’ zeg maar haha 🙂
Michelle zegt:
Soms vind ik het erg om toe te geven, maar deze liefde die jij beschrijft voelde ik ook niet gelijk voor onze dochter. Dit kwam geleidelijk. Nu snap ik dat bij een eerste kindje het allemaal nog niet en aftasten is, bij een tweede verwacht je toch bepaalde dingen en weet je meer hoe het gaat. Kan me best voorstellen dat je hier heel erg mee hebt gezeten! Gelukkig is het allemaal goed gekomen 😉