Zal de terugplaatsing zijn gelukt?

Gastblog Carmelina. Het is woensdag, einde van de ochtend en bloedheet buiten. Eén van de eerste zomerse dagen dit jaar. Ik ben moe misselijk en ik ben op van de zenuwen. Ik heb afleiding nodig want vanmorgen vroeg heb ik bloed laten prikken om te kijken of ik zwanger ben. Zal de terugplaatsing echt zijn gelukt? Natuurlijk zou ik mezelf niet zijn als ik niet stiekem ook al een testje er tegenaan gegooid heb. Ik voelde mij in het weekend zo zwanger dat ik mijn partner verplicht zondagavond nog een test ergens heb laten halen zodat ik deze maandagochtend kon doen.

Stiekem zelf testen

Die loog er niet om, een knaltest. Maar goed, ik zit ook nog aan de hormonen, zouden zij invloed hebben op de test? Ze hadden tenslotte niet voor niets gezegd dat ik echt de uitslag van de bloedtest moest afwachten. Hoewel ik maandagochtend dus met tranen bij mijn toen nog slapende vriend stond met een knaltest in mijn handen maakte die feestvreugde al snel weer plaats voor de ‘wat als…’ stemmetjes in mijn hoofd.

Uitslag van de terugplaatsing in het dossier

Om 14:00 uur staat de belafspraak met mijn gynaecoloog, maar al om 12:00 uur zie ik in mijn dossier dat de uitslag binnen is. Lees ik het goed?! Klopt het wat er staat?! Ik bel mijn vriend en probeer van hem duidelijkheid te krijgen maar hij zegt dat ik echt het telefoontje moet afwachten voor ik conclusies trek. Als ik het goed begrijp wat ik lees ben ik wel zwanger maar is mijn hcg niet hoog genoeg en is de kans groot dat dit alsnog een miskraam zou worden. Lekker dan, had ik nog maar niet gekeken… nu ben ik nog misselijker en nog zenuwachtiger. 

Afleiding en zenuwen

Om 12:30 uur haal ik mijn kinderen uit school. Ik stel het strandje hier in de buurt voor. Kunnen zij lekker spelen en ik naar mijn telefoon staren of een glas wijn bestellen als het niet goed blijkt te zijn. Ik heb tenslotte al maanden geen drankje meer gedronken. Mijn jongste besluit met een vriendje te gaan spelen en de oudste vind mijn plan een goed plan dus snel naar huis, zwembroek aan en hup naar het strand! 

We komen daar aan, het terras zit uiteraard vol en ineens hoor ik achter me ‘hey, Car!’ Shit!!! De beste vriend van mijn partner… HOE verberg ik mijn zenuwen? Gelukkig blijkt hij een zakelijke lunch te hebben dus heeft hij helemaal geen tijd voor mij. Ik lunch met Luka, we spelen lekker samen in het water en ineens hoor ik mijn telefoon… daar gaan we. 

Het telefoontje van de gynaecoloog

Zenuwachtig neem ik op en ik hoor een vrolijke stem. ‘Heb je al online in je dossier gekeken naar de uitslag?’ vraagt de gynaecoloog. ‘Euh ja, maar ik weet niet goed of ik hem goed begrijp.’ De reactie aan de andere kant meteen ‘Ik mag je feliciteren: je bent hartstikke zwanger!’  Deze woorden, ik droomde sinds de punctie al over deze woorden en nu hoorde ik ze. De tranen liepen over mijn wangen. ‘Echt?! Is het echt?!’ vroeg ik nog. Het bleek hartstikke echt! Ze neemt wat standaard dingetjes met mij door en we plannen direct de eerste echo voor over 2 weken. Natuurlijk bel ik direct nadat we hebben opgehangen mijn vriend.

Huilend vertel ik hem dat het gelukt is, dat de terugplaatsing is geslaagd en hij papa gaat worden. Hij staat op dat moment voor een klus op het dak met 2 collega’s. Ik hoor aan hem dat hij zijn best doet stoer en zakelijk te blijven klinken maar ook voelt wat ik voel en daar gaat het om. Ik hang op, voel dat ik aan het trillen ben en besef ineens dat de beste vriend van mijn partner nog achter mij zit. Shit! Hij mag nog niets weten. Snel droog ik mijn tranen, ren het water in naar mijn zoontje, geef hem de dikste kus en knuffel en zeg hem hoeveel ik van hem hou. Hij weet natuurlijk nog van niks maar dat maakt niet uit. Zonder dat hij het door heeft delen wij samen even dit bijzondere moment.  IK BEN ZWANGER!!!