Seks tijdens de zwangerschap. Een serieus onderwerp die ik toch wel wil bespreken. Ondanks dat het je misschien ongemakkelijk maakt. Het houdt me namelijk bezig zo tijdens de zwangerschap. Je leest vaak dat mannen het spannend vinden, angst voor het aantikken van de baby. En eigenlijk lees je maar vrij weinig dat vrouwen die angsten ook kunnen hebben. Maar hoezo zou alleen een man dit spannend kunnen vinden?!
Inhoudsopgave
Wat de bladen en boekjes zeggen
Je leest vaak dat in je tweede trimester de zin in seks weer helemaal terug komt terwijl het in het eerste trimester even weg was. Sterker nog, als ik de tijdschriften moet geloven verander je in één of andere seks godin tijdens het tweede trimester. Waarbij je de hele dag geil rondloopt, om in het laatste trimester die zin weer kwijt te zijn. Maar dan moet je volgens de bladen juist lekker intiem zijn want hey, het zou wel eens de bevalling kunnen opwekken. Dus rond die 40 weken moet je los! Of je nu zin hebt of niet.
Andere verhalen om me heen
Om mij heen hoor ik toch andere verhalen dan de boekjes ons doen geloven. En wat ik vooral merk is dat dit onderwerp ons vrouwen behoorlijk onzeker lijkt te maken. In mijn groepsapp met mede zwangeren hebben we het er ook regelmatig over, de intimiteit en hoe dit vorm te ‘moeten’ geven. Laten we het woordje seks gewoon even vervangen voor intimiteit. Voelt al wat gemakkelijker hé om over na te denken? Is er een goed of fout wat betreft dit onderwerp? Neh, ik denk het niet. Is er een kant en klaar antwoord op al je vragen? Nee, dat denk ik ook niet.
Mijn ervaring
Soms kijk ik naar mijn partner en wil ik hem het liefst bespringen. Maar dan ben ik mij ineens enorm bewust van een schoppende baby in mijn buik en weg is die drang. Het ene moment voel ik mij super vrouwelijk en mooi om vijf minuten later huilend in zijn armen te liggen over hoe dik ik geworden ben en dat ik niet weet wat ik daarmee aan moet. Niet bepaald opwindend. Als ik voor mezelf spreek ben ik dus voor mijn gevoel al bijna 9 maanden zoekende naar wat ik nou precies wil en vind van dit hele onderwerp gedurende mijn zwangerschap.
Ik merk dat ik vooral ‘de verhaaltjes’ over die opgewonden vrouwen in het tweede trimester ingewikkeld vind. Ze zullen er vast zijn hoor, ik weet het eigenlijk wel zeker. Maar het feit dat er zoveel over geschreven wordt, en er zelfs in je zwangerschaps app staat dat je mogelijk vanaf dat moment weer wat meer zin in intimiteit hebt, schept toch verwachtingen. Ik besloot dat het tijd was voor een afstemming, een goed gesprek met mijn partner.
Een goed gesprek doet wonderen
Want hadden we beide eigenlijk wel zin in de toeters en bellen? Hoe staat hij erin? Zijn die verwachtingen die ik voel ook verwachtingen van hem of praat ik mezelf dit aan? Zoals jullie hebben kunnen lezen zat ik helemaal niet vol energie of vrij van fysieke ongemakken in de race gedurende dat tweede trimester. Dat maakt mij onzeker. Wil ik intiem zijn met mijn partner? Ja… jaa… jaaaaaa! Lukt dat altijd zoals ik zou willen… NEE. Kon ik daar wat aan doen? Nee! Nam mijn partner mij dit kwalijk? Natuurlijk niet!
Besloten mijn hormonen en onzekerheden mij iets anders te vertellen? Ja! Want wat als hij dacht dat ik hem niet meer aantrekkelijk zou vinden? En zijn behoeftes dan? Hoe kan ik onze relatie leuk en goed houden als… Onzin natuurlijk! Of wij het leuk en fijn hebben hangt helemaal niet af van een goede vrij partij. Het antwoord op of we elkaar wel aantrekkelijk vinden ligt niet in hoe vaak we even gezellig en knus doen met elkaar en de kwaliteit van onze relatie zit hem daar al helemaal niet in. Het gaat om de aandacht die we voor elkaar hebben en daar hoort ook bij dat je elkaars wensen en grenzen kan respecteren.
Alles is goed en oké
Waarom ik dit onderwerp aan snij? Niet om het met jullie even uitgebreid te hebben over mijn seksleven. Want dat is iets van mij en mijn partner. Maar wel om het gewoon eens te benoemen dat hoe je ook in de race zit, het helemaal oké is. De boekjes, de tijdschriften, de apps… Ze kunnen van alles schrijven maar uiteindelijk ben jij eigenaar van je lichaam. Als je zin hebt op je partner drie keer per dag te bespringen, doe dat! Als je helemaal geen zin hebt in fysiek contact, doe het dan vooral niet! Maar blijf in gesprek met elkaar. Zorg ervoor dat je elkaar blijft begrijpen op dit vlak, praat met elkaar en hoor elkaar.
Na de bevalling
Brengt ons ook wel meteen bij de periode als de kleine er straks is. Je baarmoeder zou ongeveer 17 dagen nodig hebben om te herstellen. Niet iedereen komt zonder kleerscheuren uit de bevalling en daarom geven verloskundigen vaak het advies om in elk geval 6 weken even geen gemeenschap te hebben. Gelukkig hoor ik naast dit advies ook steeds meer dat men het heeft over ‘voel wanneer je er klaar voor bent’. Want die 6 weken; er zijn mannen en vrouwen die de tijd weg kijken, die enorm de behoefte hebben aan gemeenschap en dan zodra het ‘mag’ er achter komen dat het lichaam er eigenlijk nog helemaal niet aan toe is.
De eerste keer kan spannend zijn
Uit ervaring kan ik zeggen dat zo’n eerste keer na je bevalling enorm spannend kan zijn. Zal het pijn doen? Hoe ziet het er daar onder uit? Voel ik nog wel hetzelfde? Allemaal kopzorgen die kunnen maken dat je op ‘het’ moment misschien helemaal niet zo opgewonden raakt of dat je er toch nog niet aan toe bent. Dat je te gespannen bent, niet nat genoeg en pijn ervaart. Stop dan! Pijn is een signaal die je lichaam je geeft wanneer het er nog niet aan toe is en hoort er niet bij.
Neem dan of nog meer de tijd voor elkaar zodat je kan ontspannen en de kopzorgen uit gaan of wacht en vertrouw erop dat er wel weer een ander moment komt. Nou is het ook nog zo dat je na die 6 weken misschien wel helemaal nog geen zin hebt. Ook dat is normaal! Je hebt net een kindje gekregen, je leven is veranderd, je kan enorm vermoeid zijn, je hebt vaak een baby die aan je plakt. Dus misschien heb je wel gewoon even genoeg aan huid op huid contact en geniet je juist enorm van de momenten dat er even niets of niemand aan je plukt.
Er kunnen allerlei redenen zijn. Ga het dan vooral niet doen omdat je denkt dat het moet of hoort. Ook hier gaat het weer om communicatie. Stem met elkaar af, deel met elkaar en wees creatief. Wat kan of wil je wel? En is dit helemaal niks.. is dat wederom ook helemaal goed en heeft jouw partner dit te respecteren.
Mijn conclusie…
Net als met eigenlijk alles in het leven. Doen waar je zin in hebt en je je goed bij voelt! Natuurlijk zijn er richtlijnen met betrekking tot je herstel en mij lijkt het handig deze altijd op te volgen. Iedereen heeft hier een eigen verhaal in, wat de buurvrouw doet of hoe het ging bij het stel uit dat tijdschrift hoeft niet jouw verhaal te zijn. Blijf lekker in contact met elkaar en wees niet bang dat het helemaal weg is, want volgens mij komt er altijd wel weer een moment waarop je elkaar wel weer wil bespringen.
