Precies een jaar geleden deed ik heel stiekem een zwangerschapstest. Het was niet de eerste, nee ik had de dagen daarvoor ook al een test gedaan. Deze waren echter telkens negatief, maar toch zei iets in me dat ik zwanger was. En ik kreeg gelijk hoor.
Want op maandag 26 september 2016 zag ik opeens een tweede streepje op de test. Ik durfde het niet te geloven, het was dan ook wel een heel dun streepje. Bijna niet te zien. Hij was zo licht en dun dat ik er met de telefoon een foto van maakte om te zien of hij daarop ook zichtbaar was. Maar ook daarop zag ik hem. Hoe licht hij ook was.. hij was er. Ik was zwanger!!
Inhoudsopgave
Pokerface
Ik kon het aan de ene kant niet geloven, maar aan de andere kant voelde ik gewoon dat het echt zo was. Ik was zo ontzettend blij en wilde het eigenlijk meteen aan mijn man vertellen, maar die was op zijn werk. Ik bedacht me dat ik hem ook wel eens kon verrassen met een cadeautje. En als hij het dan zou uitpakken dan zou hij de test zien. Leuk plan hoor, maar tsjah dat wachten he.. Want het was natuurlijk vroeg in de ochtend en ik moest dus de hele dag nog een pokerface houden sowieso tegen onze dochter, maar ook tegen mijn moeder waar ik die dag nog heen ging.
Ik heb die dag echt wel honderd keer gedacht dat iedereen het aan me af kon zien. Ik zat ook de hele tijd met mijn hand aan mijn buik heel onbewust. En telkens als ik daar dan bewust van werd trok ik hem snel weg. Het toppunt van ongeduldigheid kwam overigens toen Bart na zijn werk ook naar mijn ouders kwam. Zodra ik hem zag wilde ik het hem vertellen en ik moest zo hard mijn best doen om het niet uit te gillen. Toen ik hem eindelijk zo ver had om naar huis te gaan kon ik thuis echt niet wachten. Het was eerst mijn bedoeling dat hij het cadeautje op zijn kussen zou vinden voor het slapen gaan. Maar dacht ik nou echt dat ik zo lang kon wachten? Nee dus!
Ongeduldig en hormonen
Ik drukte het doosje eenmaal thuis dan ook heel snel in zijn handen en mompelde iets van ‘niet aan Fay laten zien’ en zette haar ook even voor de tv. Dan was zij tenminste afgeleid en konden wij samen een klein feestje vieren in de keuken. Mijn man had eerst niet door wat het was, dacht dat het een thermometer was en wist niet zo goed wat ik ermee bedoelde. Maar toen ik hem bijna toesnauwde dat hij eens goed moest kijken voelde hij volgens mij al hoe laat het was. Ja vrouwen en hormonen he. En helemaal zwangere vrouwen en hormonen hahaha..
Nu een jaar later..
Precies een jaar geleden kwamen wij er dus achter dat we voor de tweede keer papa en mama zouden worden. Er brak een hele onzekere periode aan die eindigde met een best wel heftige bevalling maar ook met het allerbelangrijkste: de geboorte van onze zoon Milo!
En nu een jaar later na deze heugelijke ontdekking is onze kleine man alweer 3,5 maand oud. Ondanks de rumoerige start in verband met zijn schildklier gaat het wonder boven wonder enorm goed met hem. Hij ontwikkelt zich fijn in zijn eigen tempo, hij groeit goed en is echt het zonnetje in huis! Ik vind het ook heerlijk om weer een baby in huis te hebben. Hoe ik mijn dochter groot gekeken heb omdat ik niet kon wachten dat ze ouder was en meer dingen kon zo kijk ik mijn zoontje juist klein. Want het gaat al allemaal zo hard en al die eerste keren zijn er nu voor het laatst. Dus ik probeer het nog meer in me op te nemen al lukt dat juist nu niet altijd even goed.
Herinner jij je de datum van jouw eerste positieve zwangerschapstest nog?
Andrea zegt:
Mijn eerste positieve test deed ik op de oudejaarsochtend in 2013. We wisten toen dat 2014 een heel mooi jaar ging worden 🙂 de 2e positieve test was begin september vorig jaar. Mijn 2e kindje is inmiddels 4.5 maand.