Ik kreeg laatst de vraag van een vriendin van me of ik alweer hersteld was van mijn postnatale depressie. Deze vraag had ik al vaker gehad van lezers en telkens weer wist ik niet wat te antwoorden. Zo ook niet aan mijn vriendin. Want wanneer ben je eigenlijk hersteld? Wanneer kun je nou echt zeggen dat je niet meer depressief bent. Ik vind het moeilijk.
Lees ook >> Komt een moeder bij de dokter: postnatale depressie
Zoals ik in de intro al aangaf vind ik het erg moeilijk om aan te geven wanneer je nu hersteld bent van een depressie. Het is ook niet iets wat van de een op de andere dag gebeurd, zoals bij vele andere ziektes. Een depressie is een onzichtbare ziekte die soms heel moeilijk meetbaar is. Vooral bij een postnatale depressie kan de fout nogal snel gemaakt worden dat men denkt dat de gevoelens van de moeder ‘horen’ bij een jonge moeder. Dus als het al zo moeilijk te diagnosticeren is, hoe moeilijk is het dan om te weten of het voorbij is.
Ik heb ook wel eens de fout gemaakt te denken dat ik hersteld was van mijn depressie. Ik wist zeker dat ik zonder mijn medicatie kon dus stopte ermee. FOUT! Dat heb ik dan ook geweten. Gelukkig had en heb ik goede hulpverlening en een hele alerte man waardoor ik al snel weer aan de antidepressiva ging. De tweede keer dat ik wilde stoppen met de medicatie was ik er wel echt klaar voor en ben ik de antidepressiva ook gaan afbouwen.
Maar ben je al hersteld?
Ondanks dat ik het lastig vind om te zeggen of ik nu echt volledig van mijn depressie af ben, zeg ik toch altijd JA op de vraag of ik hersteld ben. Wel met enige uitleg, want dat ik er nog lang niet ben qua mijn ‘oude zelf’ dat is wel duidelijk.
Als ik kijk naar de anderhalf jaar dat ik echt middenin mijn depressie zat dan heb ik de meeste gevoelens van toen helemaal niet meer. Zo heb ik geen moeite meer met uit bed komen, zie ik niet continu beren op de weg bij alles wat ik ga doen en kan ik zelfs af en toe trots op mezelf zijn. Ook ben ik sinds eind vorig jaar van mijn medicatie af waar ik echt heel erg blij mee ben. Het afbouwen heeft even gekost maar het is het volledig waard geweest. Er is nog lange tijd twijfel geweest of ik misschien een ander antidepressivum moest gaan slikken, maar dat is gelukkig niet het geval geweest.
Lees ook >> Postpartum depressie en bloggen
Hoe gaat het nu?
Eigenlijk gaat het nu dus best goed. De depressie zoals ik hem had is weg ondanks dat er zeker nog een aantal dingen zijn waar ik keihard aan moet werken. Zo verlies ik nog steeds enorm snel mijn geduld, kan ik soms echt heel erg uitvallen en heb ik mijn woede niet altijd onder controle. En nee, dit is niet wie ik ben of eigenlijk wie ik was voor de depressie. Natuurlijk verloor ik vroeger ook wel mijn geduld, kon ik soms uitvallen en was ik wel eens boos. Maar het is nu allemaal tien keer erger. Oh ja, voordat je denkt dat ik continu mijn geduld verlies, woedend ben en uitval.. Dat is dus niet zo he haha. Meestal ben ik gewoon een leuk persoon 😉
Ik weet dan ook haast zeker dat dit te maken heeft met de volledige ontregeling van mijn lijf en hoofd door alles wat de afgelopen drie jaar gebeurd is. Het is geen excuus, maar gewoon een reden. Om die reden moet ik dan ook echt in therapie. Al is dat wel iets wat ik stiekem een beetje aan het uitstellen ben. Maar ik heb me voorgenomen dat zodra ik mijn streefgewicht heb bereikt ik aan de slag ga met mijn mind in plaats van alleen mijn body.
Dus is mijn depressie voorbij? Ja. Ben ik daardoor weer helemaal de oude? Nee.
simpel, met een snufje liefde zegt:
Goed dat je al zo ver gekomen bent. Ik denk dat je nooit meer de oude word, het zal altijd een deel van je zijn. Ik ben na mijn depressie ook nog niet hetzelfde geworden maar ik weet nu de valkuilen en ben erg alert erop dat ik niet terugval.
Minke - mamaminke.nl zegt:
Wat fijn dat het beter gaat. Het zal ook voor iedereen anders zijn. Al denk ik dat iemand nooit meer de oude wordt. Ik heb soms nog dagen dat ik me schuldig voel naar Luca. Sporadisch, maar ze zijn er wel. En dat geeft ook niet. Ik laat dat toe en handel hoe ik denk dat goed is. De volgende dag gaan we weer verder wat we ‘normaal’ doen. Succes met je afvallen en je aanpak van je ‘mind’.
sunny mama zegt:
Ik geloof dat ik destijds ook een zogenaamde ‘postnatale depressie’ heb gehad, maar dan een uitgestelde. Pas toen mijn dochter anderhalf was, stortte ik helemaal in. Zelf denk ik dat dit komt doordat ik er alleen voorstond en ik me het eerder niet kon ‘permitteren’ om in te storten. Het heeft heel lang geduurd vooraleer ik weer hersteld was. Ik ben eigenlijk nooit meer de oude geworden. En dat is misschien ook maar goed.
Sterkte!
Marguerita zegt:
heftig Nicole, fijn dat je al uit zo’n dal bent gekomen (en ook al zoveel gewicht kwijt bent!) jammer dat een depressie zo heftig is dat er medicijnen en therapie aan te pas moeten komen, maar heel knap dat je jezelf nu zo herpakt. Lijkt me heel lastig, zet hem op!
MARIJKE zegt:
Ontzettend knap hoe ver je gekomen bent zeg. Ik blijf het knap vinden hoe open je hier over schrijft.
Monique zegt:
Heldere uitleg! Inderdaad erg moeilijk vast te stellen of je er helemaal vanaf bent of niet. Maar in elk geval heel fijn dat je je weer stukken beter voelt vergeleken met een tijd geleden!
Merel zegt:
Knap, zo openhartig geschreven. Heel veel bewondering voor je. En heel veel succes met alles, kijkend naar waar je vandaan komt, zal de rest vast ook lukken! Liefs
Jeske zegt:
Wat stoer dat je dit deelt… Het klinkt heel heftig. En dat van dat ongeduld is heel irritant… Ik heb dat ook wel eens (geen postnatale depressie, maar gewoon continu bijna tegen overspannen aan) dat ik m’n lontje zo kort is. Daarna voel je je weer schuldig en dan blijft het zo;n cirkeltje. Succes met alles!
Judith zegt:
Wat ontzettend herkenbaar en dapper dat je er zo open over praat, ik moet dat misschien ook eens doen, in het kader van therapie ofzo. Zul je er ooit helemaal de oude worden? Dat denk ik niet, daar héb je teveel voor meegemaakt. Maar de nieuwe versie is waarschijnlijk nog beter en mooier.
janske zegt:
Wat fijn dat je al zo’n eind op de goede weg bent en je al zo goed voelt. Je bent echt ontzettend hard aan jezelf aan het werken dus ik weet eigenlijk wel zeker dat jij wel komt waar je wilt zijn. Zet hem op meid. Je bent een kanjer!
Karen zegt:
Fijn dat het al zo veel beter gaat!
Yvonne zegt:
Wat knap dat je erover geschreven hebt. Je bent met de medicijnen gestopt, dat is heel goed. Je hebt nu een doel voor ogen: afvallen en daarna ga je met je ‘mind’ aan de gang. Goed toch. Je kunt niet alles tegelijk, stapje voor stapje is beter. En ik denk dat jij straks nog sneller de oude bent als je weer helemaal lekker in je vel zit en tevreden bent met je lijf. Goed bezig hoor en ik geloof best dat je een aardig persoon bent ;).
Nathalie zegt:
Het is wel duidelijk dat ik dat stuk gemist heb. Ik ga eens terug lezen denk ik. Wat naar dat je het hebt moeten ervaren. Ik wil er meer over weten, dus ga ik eerst je blogs opnieuw lezen.
Anita zegt:
Je bent een topper meis!! Al zover gekomen en de laatste stapjes gaat ook goedkomen! Goed dat je niet alles tegelijk aan wil pakken en binnenkort weer met je mind aan de slag gaat! Dikke knuffel
Els zegt:
Wat fijn dat je op de eerste vraag hersteld JA kunt antwoorden. Succes met het proces om de oude te worden!
Puck zegt:
Denk je dat dit wel volledig weg zal gaan, of heeft zo’n depressie niet als gevolg dat je als persoon ook veranderd? En het feit dat je moeder bent geworden, dat je daardoor ook anders bent? Misschien wordt je wel nooit meer de “oude” jij. Ik weet dat ik ook nooit meer dezelfde ik zal worden als voor mijn kinderen, gewoon omdat ik door het moeder worden als persoon ook de wereld anders ben gaan bekijken.