Zonnestralen

Ik kom mijn bed weer eens moeilijk uit. Zelfs de zonnestralen die door de luiken komen helpen niet. Ik knuffel mijn dochter en sta met moeite op.

Verdorie, weer zo’n dag.

Anderhalf uur later zit ik in de auto, ik heb het gevoel te moeten haasten dus mijn bui blijft donker. Ik zet een oude cd op die ik zelf gemixt heb. Doet me denken aan de vakantie naar Toscane met oude en huidige vrienden. Mooie tijd.

De donkere bui wordt iets minder donker.

Als ik in mijn achteruitkijkspiegel kijk zie ik mijn mooie dochter slapen. Wat een zoet gezicht. Ik heb het zo enorm met haar getroffen..

Dan kom ik aan op de bestemming: het huis van Anita. Direct voel ik de rust over me heen komen. Rust omdat zij dit uitstraalt en rust omdat ik in haar een enorm waardevolle vriendin zie. Een vriendin die net als ik een rugzak heeft, die niet oordeelt en mij de kans geeft mezelf te kunnen zijn. Ook al is dat een donkere bui.

Zonnestralen

Maar de zonnestralen breken nu echt door. Het is zo fijn dat mijn donkere bui volledig wegdrijft. Ik geniet van het hier en nu.. Van de fijne gesprekken, de manier waarop zij met mijn dochter omgaat, de openheid die we beide naar elkaar toe hebben..

Later die dag geniet ik van de terugrit in de auto, ik voel de zon branden en het verlangen om intens te genieten van die zon is groot. Dat is wat ik dan ook doe. Eerst in de tuin bij mijn ouders, later in onze eigen achtertuin.

En ik laat de zonnestralen bij mij binnendringen en houd dit gevoel zo lang mogelijk vast!

15 reacties op “Zonnestralen

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *