Bij Healthymommy las ik een heel aangrijpend stukje over haar overleden kindje. De tranen rolde over mijn wangen omdat haar verdriet zo overkomt. Op zo’n moment zou ik willen dat ik door die computer heen kon stappen om haar een echte knuffel te geven. Om haar direct te kunnen zeggen dat het oké is om te huilen dat haar verdriet er mag zijn naast haar geluk.
Echter zorgde dat stuk er ook voor dat ik aan mezelf toegaf dat ik die gedachten ook regelmatig heb. Alleen dan omgekeerd. Gedachten die ik niet moet hebben. Gedachten die nutteloos zijn omdat je weet dat het niet zo gelopen is. Maar ze zijn er wel. En ze zorgen ook voor angst. Angst voor de toekomst en angst voor herhaling.
Want wat als Bart niet extra de temperatuur had opgenomen. Dan hadden we haar pas de volgende dag ergens in de middag getemperatuurd. En dan? Was het virus dan wel diep in haar hersenen gedrongen? Had het dan wel beschadiging achter gelaten? Had Fay nog wel geleefd?
Een vreselijke gedachte en gelukkig niet de waarheid. Maar die angst hé. Ik kan die knop maar niet om zetten. Soms kijk ik naar mijn kleine meid en kan ik zomaar in huilen uitbarsten. Alle angst die ik gevoeld heb en alle angst die ik nu nog heb voor de toekomst komt er dan uit. Ik wil me niet voorstellen hoe het moet voelen om je kindje te verliezen. Maar mijn zieke brein en gevoel doen dit toch.
Soms droom ik ook dat we Fay wel zijn verloren, dan word ik zwetend en met vochtige ogen wakker. Het eerste wat ik dan doe is de kamer naast ons controleren en als ik dan een lief meisje daar tref die met haar mooie oogjes me aankijkt.. dan breek ik weer. Dankbaar dat het ons niet is overkomen en dat we haar gewoon in onze armen kunnen sluiten elke dag weer…
Daantje zegt:
Ja, zulke dingen zijn echt afschuwelijk om over na te denken. Bij ons is er nog nooit zoiets gebeurt, maar desondanks kan ik er ook écht van wakker liggen als ik eraan denk dat ons zoontje ooit iets zou kunnen overkomen.
Bij ons in de straat woont een echtpaar waarvan een dochtertje is verdronken, hier achter ons huis in een sloot. Daar kan ik dan echt nachtmerries van krijgen, want ik weet gewoon dat ons zoontje ook ooit in de buurt van die sloot zal komen en je kan ze nooit 100% veilig houden 🙁
Marion zegt:
Gunst, wat moeilijk. Angst is verdorie zo moeilijk om grip op te krijgen. Je zou denken, mens wees blij dat het goed gegaan is, maar zo werkt het niet. Was het maar zo! Ik schreef toevallig net een stukje over angst. Niet om te spammen, hoor, zo zit ik niet in elkaar, maar wellicht heb je er wat aan. Sterkte meis. X
Michelle zegt:
Lijkt me verschikkelijk, en dat is natuurlijk nog zacht gezegd. Kan me goed voorstellen dat je angst voor bepaade dingen hebt. Je hoort ook soms zoveel nare en verschikkeljijke verhalen, dat gaat toch in je achterhoofd zitten he.
Gelukkig maken de mooie momenten veel goed denk ik.
Vlijtig Liesje zegt:
Een kind verliezen is zo afschuwelijk. Ik denk dat elke ouder die angst kent…
Marion zegt:
Hoi Nicole,
Ik vond dat ik je toch ff moest schrijven.
Niet denken daaraan ik heb daar jaren last van gehad, toen ik in het kraambed lag begon dat al.
Als ik de weg over zou steken en er zou een auto aankomen wat dan………………… en zo kan ik je nog heel wat vragen voorstellen. Niet toelaten die gedachten lekker genieten daaraan moet je denken.
Liefs Marion de Brueys.
Anita zegt:
Ach meis toch! Angst is een slechte raadgever maar dat is natuurlijk makkerlijker gezegd dan gedaan. Probeer met kleine stapjes je leven wat minder te laten beheersen zodat je angst minder wordt! Dikke knuffel…
Jackelien zegt:
Dikke knuffel meis hoop dat die angst ooit een plekje krijgt veilig achterin.
Een klein beetje blijft altijd want hoe oud je kind ook is, het blijft wel je kind….
Mama van Vesper zegt:
ik durf ook soms zo denken… maar ik moet mezelf dan een slag in het gezicht geven en echt stoppen! Ik zou gek worden…
Tamara zegt:
Wat een heftig stuk meis. Gelukkig is het allemaal niet zo gelopen en gaat alles hartstikke goed.
heel goed dat je er over schrijft want het is toch ook verwerking. Dikke knuffel! x
Janske zegt:
Ondanks dat je zo niet hoeft te denken doe je het toch…dat hoort ook een beetje bij het mama zijn denk ik…altijd die zorg…Mijn beste vriendinnetje was 2 maanden na mij uitgerekend en verloor haar dochtertje omdat ze tijdens de bevalling niet meer ademde…2 dagen daarvoor was alles nog goed…
dat is zo ontzettend oneerlijk en onbegrijpelijk…het doet me dagelijks nog veel verdriet…
dan kijk ik naar mijn dochter en weet ik dat ik extra veel van haar moet genieten…omdat ik haar bij me heb…
Whitney zegt:
Hele dikke knuffel! Het is makkelijk gezegd maar denk er niet over na. Al moet ik zeggen, heb nog niets ernstigs meegemaakt alleen de gedachte dat het kan gebeuren geeft me rillingen.
Jenn zegt:
Dikke knuffel!!
Petra zegt:
Ik kan me je angst wel voorstellen. Bijna dagelijks had ik het ook bij Tess. De angst dat ze weer een koortslip krijg. Elke dag voelde ik of ze warm was, genoeg at en als ze wat stiller is dan normaal dan gaan mijn voelsprieten helemaal uit. En dat vreet heel veel energie. Inmiddels gaat het beter. En toch zal ze wat dat betreft een zorgenkindje blijven ondanks dat het een onschuldig maar akelig iets is. Manlief kan gelukkig er heel goed mee omgaan. Hij is mijn sterke schouder. Knuffel voor jou.