Ik begreep haar niet. Ik snapte echt niet hoe ze bepaalde dingen kon zeggen of denken. En elke keer kreeg ik weer die woorden te horen “wacht maar tot je zelf moeder bent, dan begrijp je precies wat ik bedoel”. Ammehoela dacht ik nog bij mezelf. Ze kan hoog of laag springen, maar ik krijg toch geen kinderen. En als ik ze krijg dan doe ik alles anders! Tsjah, je bent puber en opstandig of niet.
Maar wat een gelijk heeft ze gekregen. Die moeder van me. Die super vrouw. Want dat is ze gewoon. Op haar 18e werd ze verrast door een klein meisje genaamd Nicole, daar was ik dan. Zonder voorbereiding en zonder een eigen woning (mijn ouders hebben het eerste jaar bij mijn opa en oma op zolder gewoond) werd ze moeder. En wat voor één! Als ik terug denk aan vroeger dan kijk ik terug naar een enorm fijne tijd. Ik heb een onbezorgde jeugd gehad terwijl mijn ouders het echt voor hun kiezen hebben gehad. Zij zullen heel anders terug kijken naar die tijd misschien maar datgene wat ik me kan herinneren is dat mijn broertje en ik enorm veel liefde hebben gekregen. Liefde en aandacht. Want mijn moeder deed echt alles met ons.
Nu ik zelf moeder ben geworden begrijp ik mijn eigen moeder door en door. De onzekerheid die zij gevoeld moet hebben, de bezorgdheid, het gemis als ik ergens logeerde of als ze gewoon even niet bij me was. Ik begrijp het nu allemaal. En het fijne is ook gewoon dat zij mij begrijpt. Ze weet precies hoe ik me voel en speelt daar nu dan, als oma zijnde, perfect op in. De band die ik had met mijn moeder was al enorm sterk en door de zwangerschap en vooral door de komst van Fay is die band alleen maar sterker en sterker geworden.
Ik hoop dan ook dat ik met mijn dochter net zo’n fijne band ga krijgen als ik heb met mijn moeder. Waarschijnlijk gaat Fay hetzelfde denken als ik deed en ik ga hetzelfde zeggen als mijn moeder.. “wacht maar tot je zelf moeder bent, dan begrijp je precies wat ik bedoel.” En zo is het. En niet anders.
Ik hou van je mamsie.
Petra
1 mei 2014 at 06:59Mooi! Herkenbaar ook. De foto is prachtig. En grappig ik noem mijn moeder ook altijd mamsie.
Meike
1 mei 2014 at 08:20Mooi gezegd. Ik herken dat wel. Nu vallen dingen opeens op hun plaats.
Marleen van Gompel
1 mei 2014 at 08:49Heel mooi verwoord! En Jackelien wat zul jij trots zijn op je meiden!!
Marion de Brueys
1 mei 2014 at 08:53Hahahahahahahahahahaha, ja ik moet erom lachen dat we daar eerst moeder voor moeten worden hé. Gelukkig dat alles nu lekker gaat he Nicole.
Je achternichtje Marion
Maris
1 mei 2014 at 09:01Lief! Bij mij is het juist andersom. Doordat ik moeder ben geworden snap ik mijn eigen ouders nog minder dan ooit. Maar goed, ik heb niet een perfecte jeugd gehad wat dat betreft 🙂
Nicole (misseagles)
1 mei 2014 at 09:07Ja dat kan natuurlijk ook. Ik heb het geluk dat mijn ouders wel altijd liefde en aandacht hebben gegeven. Toen snapte ik mijn moeder vaak niet, maar nu zie ik in dat de manier hoe zij met dingen om gegaan zijn en met ons ook dat ik dat ook wil. Vooral die liefde en aandacht.
Gwen
1 mei 2014 at 09:02Mooi stuk!!!
Michelle
1 mei 2014 at 10:43Mooi geschreven 🙂 Ik hoop dat als ik zelf moeder wordt, ik mijn ouders iets beter begrijp..
Jennn
1 mei 2014 at 10:46Mooi geschreven!
Frederique
1 mei 2014 at 12:49Herkenbaar en eigenlijk zouden we het wat vaker duidelijk moeten maken 🙂
Mama's Jungle
1 mei 2014 at 12:52Wat een fijn artikel. Het is zo fijn om je moeder te hebben in deze periode van je leven!
Eline
1 mei 2014 at 14:17haha, zo herkenbaar… mijn moeder zegt dat ook telkens. Ik ben benieuwd :p
Sas
1 mei 2014 at 20:06Wat een prachtig geschreven blogje!
Angelique
1 mei 2014 at 22:05Mooi geschreven en wat een prachtige foto!
Nicky
2 mei 2014 at 08:16Prachtig geschreven! we zijn allemaal opstandig geweest maar gelukkig worden we ook wijzer. Top dat je er nu zo over denkt.