“Wacht maar tot je zelf moeder bent…”

Ik begreep haar niet. Ik snapte echt niet hoe ze bepaalde dingen kon zeggen of denken. En elke keer kreeg ik weer die woorden te horen “wacht maar tot je zelf moeder bent, dan begrijp je precies wat ik bedoel”. Ammehoela dacht ik nog bij mezelf. Ze kan hoog of laag springen, maar ik krijg toch geen kinderen. En als ik ze krijg dan doe ik alles anders! Tsjah, je bent puber en opstandig of niet.

Maar wat een gelijk heeft ze gekregen. Die moeder van me. Die super vrouw. Want dat is ze gewoon. Op haar 18e werd ze verrast door een klein meisje genaamd Nicole, daar was ik dan. Zonder voorbereiding en zonder een eigen woning (mijn ouders hebben het eerste jaar bij mijn opa en oma op zolder gewoond) werd ze moeder. En wat voor één! Als ik terug denk aan vroeger dan kijk ik terug naar een enorm fijne tijd. Ik heb een onbezorgde jeugd gehad terwijl mijn ouders het echt voor hun kiezen hebben gehad. Zij zullen heel anders terug kijken naar die tijd misschien maar datgene wat ik me kan herinneren is dat mijn broertje en ik enorm veel liefde hebben gekregen. Liefde en aandacht. Want mijn moeder deed echt alles met ons.

Nu ik zelf moeder ben geworden begrijp ik mijn eigen moeder door en door. De onzekerheid die zij gevoeld moet hebben, de bezorgdheid, het gemis als ik ergens logeerde of als ze gewoon even niet bij me was. Ik begrijp het nu allemaal. En het fijne is ook gewoon dat zij mij begrijpt. Ze weet precies hoe ik me voel en speelt daar nu dan, als oma zijnde, perfect op in. De band die ik had met mijn moeder was al enorm sterk en door de zwangerschap en vooral door de komst van Fay is die band alleen maar sterker en sterker geworden.

Ik hoop dan ook dat ik met mijn dochter net zo’n fijne band ga krijgen als ik  heb met mijn moeder. Waarschijnlijk gaat Fay hetzelfde denken als ik deed en ik ga hetzelfde zeggen als mijn moeder.. “wacht maar tot je zelf moeder bent, dan begrijp je precies wat ik bedoel.” En zo is het. En niet anders.

Ik hou van je mamsie.

Comments

comments