Uit het oog, niet uit het hart

Afgelopen maandagavond was ik een beetje op en neer aan het appen met een vriendin tot ze zei “Ff video bellen?” Dat liet ik me geen tweede keer zeggen dus zo gezegd zo gedaan. Anderhalf uur later “moesten” we helaas stoppen maar we hadden zo nog uren verder kunnen kletsen. 

Deze vriendin is er eentje uit duizenden. 

Zie ik haar vaak? Nee. Integendeel. Ze woont op 2 uur en een kwartier rijden afstand dus het afgelopen jaar (en langer) heb ik haar helemaal niet gezien. 

Spreek ik haar vaak? Nee ook niet. Dat heeft zo zijn redenen gehad die niets met elkaar te maken hadden. En we leefden ook een beetje langs elkaar heen. Had zij tijd om te bellen dan ik niet en andersom.

Maar goed. Nu hadden we dus tijd. Terwijl zij bezig was met het vouwen van traktaties klikte ik een training weg die ik wilde kijken. Zij was belangrijker. De behoefte elkaar te spreken groot.

En het was een mooi gesprek. Een fijn gesprek. Zoals vanouds. Alsof we elkaar dagelijks spreken. Al bleek uit de gespreksonderwerpen van niet. Het voelde wel zo. En dat is wat echte vriendschap ook is. Uit het oog maar niet uit het hart. Elkaar ruimte geven wanneer nodig. Begrip tonen. Geen oordeel vellen. En als je elkaar ziet en/of spreekt gewoon verder gaan waar je gebleven was. 

Het was fijn. Het was hoog tijd. Het was een mooi onderwerp om even een blog over te schrijven.

Wat ik dan ook vrijwel direct na ons gesprek deed. Op mijn telefoon. Terwijl ik in bed zat. En mijn man naast me lag te snurken. Want zo chique is dat hele blogger zijn. Inspiratie komt op de gekste en leukste momenten…

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *