Zaterdagavond: met (redelijke) spoed naar het ziekenhuis

Het was zaterdagavond, rond een uur of negen. Ik zat op de bank samen met mijn man en we hadden een redelijk serieus gesprek. Niets aan de hand verder, gewoon over hoe het nu met ons gaat, wat we willen en hopen voor de toekomst. Je kent het wel. Plotseling voelde ik enorm veel pijn op mijn borst. Om precies te zijn onder mijn borsten. Het was een pijn die ik niet herkende, tenminste niet op die plek. Het leek alsof er iemand bovenop me stond en dit gevoel werd erger en erger. 

Ik probeerde op allerlei manieren verlichting te vinden. Maar ik wist niet waar ik het zoeken moest. Als je een pijnschaal hebt van één tot tien waarbij tien het ergste is, dan was mijn pijn een acht. En dan vergeleek ik het dus met de pijn van mijn bevalling. Ik besloot om toch maar de huisartsenpost te bellen want ik wilde weten wat het was en wat ik eraan kon doen. Pijnmedicatie durfde ik niet te nemen want soms doet dat meer kwaad dan goed. Nadat ik 25 minuten in de wacht had gestaan en de hand van mijn man vrijwel vermorzeld heb kreeg ik eindelijk iemand te spreken. Zij stelde me een heleboel vragen, vooral omdat ze dachten aan mijn hart. Ja ik ben jong, maar in verband met mijn ernstige slaapapneu en mijn obesitas is dat toch iets waar ze als eerste aan denken.

Nadat we ongeveer tien minuten met de vrouw van de huisartsenpost hebben gesproken besloot ze om ons toch naar het ziekenhuis te laten komen. Normaliter gaan we naar het St Anna maar daar was geen plek meer, er was nog wel plek in Eindhoven maar dat zou pas 2 uur later zijn en ze wilde ons toch zo snel mogelijk laten komen. Daarom werd het Helmond. Vlug mijn moeder gebeld om in huis te komen zitten en daarna snel naar het ziekenhuis. Eenmaal daar aangekomen werd ik ook nog eens duizelig, al kwam dat achteraf door de pijn. Ik was gelukkig direct aan de beurt en nadat de arts nog een aantal vragen stelde werd ik onderzocht.

Op een gegeven moment ging ze op verschillende plekken drukken om te kijken waar de pijn voornamelijk zat. Toen ze op een bepaalde plek drukte dacht ik echt dat ik doodging. Ik zag sterretjes en kreeg het zwart voor mijn ogen van de pijn. Nou wat bleek nu, dat was mijn maag. Wat er precies aan de hand was kon ze natuurlijk niet zeggen maar ze vermoedde een ontsteking of een zweertje. Het paste precies bij mijn klachten en de gruwelijke pijn. Ik kreeg medicatie voorgeschreven die voor verlichting zou zorgen en zo mocht ik weer naar huis. De medicatie werkte na ongeveer 15 minuten en de pijn trok weg.

Wat het nu is of is geweest weten we niet. Maar de kans is wel groot dat ik het vaker ga krijgen. Mijn vader heeft dit namelijk ook met regelmaat en ook bij hem dachten ze eerst zijn hart. Maar na vele testen en allerlei onderzoeken bleek het toch iets in zijn maag. Maar wat? Dat blijft de vraag.

48 reacties op “Zaterdagavond: met (redelijke) spoed naar het ziekenhuis

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *