Postnatale depressie | mijn ervaring

Ik ben in een hokje geplaatst.
En misschien, voor het eerst in mijn leven, ben ik er wel blij mee. Dat klinkt heel gek, want de mensen voor wie dit bericht niet als verrassing komt weten dat ik vanaf het begin al roep dat ik me schaam voor het  hokje. Dat ik wéér dat gevoel van falen heb. Dat ik het gevoel heb dat ik helemaal niet in dat hokje mág zitten. Daar heb ik geen recht op. En toch… toch ben ik er stiekem wel blij mee.

De diagnose postnatale depressie

Ik heb eigenlijk een geweldig leven. Niets om over te klagen. Ik heb een gouden kerel, woon in een leuk dorp, vlakbij mijn ouders waar ik een super band mee heb, we hebben een geweldig leuke hond en gek konijn, fijne vrienden en kennissen om ons heen en niet te vergeten, zo wat het allerbelangrijkste.. we hebben echt het allerleukste liefste geweldigste vrolijkste knapste meisje dat bestaat! En.., ze is kerngezond!

En toch ben ik gediagnosticeerd met postnatale depressie. En dat is helemaal niet gek.

De cijfers

Ongeveer 10 tot 20% van de zwangere vrouwen krijgt te maken met een postnatale depressie. Dat zijn zo’n 40.000 vrouwen van de 200.000! Toch hoor je er maar weinig over. Mensen durven er niet voor uit te komen, bang voor de reacties in hun omgeving. Ze schamen zich voor hun ziekte, terwijl ze er niets aan kunnen doen. Vaak wordt het ook niet gezien, dat komt doordat veel verschijnselen van een postnatale depressie ook zo “gewoon” lijken. Zo is extreme vermoeidheid en lusteloosheid een kenmerk van een postnatale depressie. Maar wanneer je moeder wordt heb je ook vaak te maken met slaaptekort, waardoor die extreme vermoeidheid niet opvalt. Ook over bezorgdheid is een kenmerk. Maar omdat een baby zo kwetsbaar is, lijkt over bezorgdheid voor de hand liggend.

PSD

Mijn ervaringsverhaal

Bij mij werd het geconstateerd door een gynaecoloog. Ik ging erheen voor lichamelijke klachten en ging naar huis met een afspraak bij de psychiater. Niet dat het de lichamelijke klachten verklaard, nee daar ben ik nog steeds mee bezig, maar er vielen haar wel een aantal dingen op waardoor ze me wilde doorsturen. Ik had er hele gemengde gevoelens bij, want ik was helemaal niet continu somber en als ik met mijn meisje ben dan voel ik me zelfs gelukkig. Maar na een gesprek met de psychiater besefte ik me wel dat ik inderdaad hulp nodig had.

En nu verder..

Er is zoveel gebeurd in een korte tijd en ik cijferde mezelf volkomen weg. Fay ging voor alles en na Fay kwam mijn man en na mijn man kwam de familie, de hond, het konijn, het huishouden, … Alles behalve de dingen die ik had meegemaakt en waar ik nog steeds erg mee zit. Dat is nu dus eigenlijk de grootste stap die ik moet nemen. Mezelf niet wegcijferen, mijn gevoelens toelaten, bespreken met anderen waar ik mee zit. Alle gebeurtenissen op een rij zetten en alles een plaatsje geven. Dit kan ik niet alleen, daarvoor ben ik in dat hokje geplaatst. Daarom ben ik daar dus ook blij mee. Ik krijg door dat hokje namelijk medicatie waardoor ik mezelf (als het goed is) wat beter ga voelen, ik heb gesprekken met een hulpverlener en ik heb lieve mensen die achter me staan. Het vertellen op mijn blog is ook een stap die ik wilde nemen. Ik wil open & eerlijk zijn. Zoals ik dat tot nu toe altijd ben geweest…. Want een kind krijgen is het mooiste wat er is, maar dat betekent niet altijd dat het leven uit één grote roze wolk bestaat.

Meer lezen in de serie “komt een moeder bij de dokter“? Blijf deze blog dan volgen!

Bronvermelding:
* Folder: Postpartum depressie, Fonds Psychische Gezondheid

60 reacties op “Postnatale depressie | mijn ervaring

  • Wat knap dat je dit deelt! Ik wens je sowieso veel succes en geloof mij het komt echt goed. Ik heb er zelf minstens 2 jaar mee rond gelopen omdat ik totaal geen hulp/steun had van mijn partner of familie en er zelf ook mijn ogen “dicht” er voor deed. Ik raad je dus aan (maar dat doe je sowieso al vast niet) om die “fout” zoals mij niet te maken xxx

    • Nicole (misseagles) zegt:

      Dank je wel Bianca. Nou ik heb vroeger ook een depressie gehad en die heeft 7 jaar geduurd omdat ik zo eigenwijs was om het allemaal zelf te willen doen, zonder hulp. Zo lang wil ik er dit keer niet mee lopen dus vandaar dat ik idd geleerd heb van die fout toen!

  • Meid, wat knap dat je hier zo open over durft te zijn! Het is volgens mij ook allemaal niet niks… Een kindje krijgen. Gelukkig heb je goede hulp gevonden en kun je aan de slag gaan om je weer goed te voelen 🙂 Je verdient dat zeker! Ik wist niet dat zoveel vrouwen hier mee te maken krijgen, inderdaad wat jij zegt de symptomen vallen gewoon niet zo op omdat je denkt dat het “erbij” hoort en mij lijkt het zo dat je geen aansteller wilt zijn met “ik ben zo moe” omdat iedere moeder dat volgens mij heeft… Lastig om hier ook zelf achter te komen lijkt mij! Vergeet jezelf niet he meis! LiefsX

  • Goed dat je hier open over schrijft, dat zal niet alleen jezelf helpen, maar vast ook anderen die (denken) hetzelfde ‘probleem’ te hebben. Het is idd niet gek, en komt veel vaker voor dan mensen denken. Wel heel fijn voor jou dat de gyn zo oplettend was en je door heeft gestuurd, ik hoop dat je snel wat rust en regelmaat vindt en je kan beginnen met verwerken. You can do it!

  • Marjolein (mlledupont) zegt:

    Hee meis,
    Wat goed dat je naar de psychiater bent gegaan en wat super knap dat je het zo kunt zien en wel blij kunt zijn met het labeltje. Labeltjes zijn er niet voor niks, en ze kunnen je soms ook helpen in de richting van de juiste mensen om jou verder te helpen.
    En inderdaad, je hoeft je nergens voor te schamen, het is iets wat zo vaak voorkomt en je kunt er niks aan doen dat het gebeurt. Het enige wat jij wilde was een supermama zijn voor je lieve Fay en alles op rolletjes laten lopen, dat is alleen maar bewonderenswaardig.
    Ik hoop dat je je over een tijdje weer lekkerder voelt en je dit labeltje in het archief kunt opruimen 🙂 XXX

    • Nicole (misseagles) zegt:

      Ja ik moet wel toegeven dat ik er niet altijd blij mee ben. En dat ik me nog steeds af en toe schaam.. Maar ik hoop hiermee dat weg te krijgen! Dank je voor je lieve reactie 😀

  • Meid ik.vind het echt heel knap dat je het nu hier deelt. Ik denk dat het niet alleen jou zal helpen maar ook andere. Ik kan me voorstellen dat je fijn vindt dat je in een hokje bent geplaatst. Nu kun je er met hulp aan werken. En schamen hoef je je totaal niet. Het is niet niks wat er met een vrouw lichamelijk en geestelijk gebeurt tijdens een zwangerschap maar ook erna. En jij heb ook nog eens de nodige extra hobbels moeten nemen. Ik vind je in ieder geval een super mama!je doet alles voor je mooie meisje en als je dat vrolijke en tevreden koppie ziet, dan mag je daar trots op zijn. Dat komt toch echt mede door jou. En hoewel ik.snap dat je haar op de eerste plek (herkenbaar) zet, mag je jezelf niet vergeten. Jij mag er ook zijn. Ik hoop dat je snel wat rust vindt en alles een plekje kunt geven. X

  • Er is zeker zoveel gebeurd in korte tijd en daar is zeker tijd voor om te verwerken. Deze krijg je nu en dat is enorm fijn. Ook heel goed dat je er zo open over bent, is ook een belangrijke stap. Zet hem op meid, komt zeker goed. En daar heb je nu ook een heleboel lezers bij die je steunen! X

  • Wat goed dat je het nu online hebt gezet mop. Een hele stap maar vast een opluchting. Het is helemaal niet gek en het getuigt juist van kracht om dat te onderkennen. Je bent zo sterk en dapper en zo’n goede mama; je gaat hier alleen maar sterker uitkomen. Dikke knuffel! X

  • Zo trots op je! Je hebt het prachtig verwoord en deze stap durven nemen, daar is heel veel moed voor nodig. Echt, uitiendelijk kom je er en Hopelk slaan de medicijnen snel aan. Ik weet van dichtbij van een vriendin hoe het kan zijn en idd: het wordt zo onderschat. Liefs!

    • Nicole (misseagles) zegt:

      Zeker onderschat, door mezelf ook hoor. Soms heb ik dagen dan lijkt er niets aan de hand…. En dan komt de klap weer des te harder aan!

  • Goed dat je dit opschrijft en deelt. Heb ik echt bewondering voor. Je komt er wel meid. Ben blij voor je dat je goede hulp hierin krijgt. Liefs.

  • Knap dat je het zo openlijk deelt Nicole. Het wordt vaak onderschat omdat mensen soms onwetend zijn. Ze zien een (postnatale) depressie niet als een ziekte, mede denk ik doordat er weinig over bekend is (oorzaak) en mensen er niet open over durven te zijn. Mijn ervaring heeft me geleerd dat je de eerste stappen al hebt gezet: medicijnen en therapie. Ik hoop dat deze stappen goed gaan werken en je je snel weer de oude voelt! Geniet lekker van je dochter want dat is nu toch wel je zonnetje denk ik 🙂

    • Nicole (misseagles) zegt:

      Ja zij is zeker mijn zonnetje… Dat is mijn geluk want het komt ook vaak voor dat je met postnatale depressie juist afkeer krijgt tegenover je kind. Dat is bij mij niet zo…

  • Ik vind het echt super dat je dit deelt op je blog. En het is eigenlijk heel erg dat het een soort taboe is om te vertellen dat het niet goed gaat na de geboorte van een kindje. Dus jouw openheid zal heel veel mensen helpen. 🙂 Het is zo’n enorm grote gebeurtenis een kindje krijgen en ik weet verder niet goed hoe je zwangerschap verliep, want ik ken je blog nog niet zo lang, maar ik zie weleens voorbij komen dat het heftig was dus dan is het helemaal niet gek!. Je hoeft je echt niet te schamen! Dit getuigt van heel veel kracht. <3

  • Ontzettend knap hoe je dit opschrijft ik heb het met bewondering gelezen hoe je hierover vertelt. Ik ken de onzekerheid en het verdriet die het met zich kan mee brengen. Helaas heb ik dezelfde diagnose gehad alleen dan prenataal. En ik kan er nog niet zo goed over schrijven als jij, ik vind het dus echt top van je!

    • Nicole (misseagles) zegt:

      Ik heb ook ERG lang over mijn blog gedaan. Maar in alle voorgaande jaren is schrijven mijn uitlaatklep geweest en nu was het gewoon een kwestie van durven op de “plaatsen” knop te drukken!

  • Wat ontzettend knap dat je dit deelt Nicole! Er rust toch best een taboe op het fenomeen postnatale depressie en dat is niet nodig. Door je verhaal te delen heb jij vast en zeker een stukje van dat taboe weggenomen <3

    • Nicole (misseagles) zegt:

      Klopt, dat taboe heeft me enorm doen twijfelen.. Maar het wordt eens tijd dat iemand naar voren stapt en wie weet durven meerdere mensen de stap te nemen met mij… 🙂

  • Wat ontzettend dapper van je! Het treft zovele moeders en toch wordt het onderwerp vaak onder tafel geveegd. Jammer want (postnatale) depressies, therapieën, psychiaters zouden geen taboe mogen zijn!

    Vier jaar geleden zat ik ook in een depressie en werd ik op 16jarige leeftijd aan de antidepressiva gezet want het verdriet werd zwaarder ondanks alle therapie… Ik vergelijk het altijd met een diabeet. Die kan ook niet leven zonder zijn insuline. Zo is het bij mij ook, alleen heb ik geen insuline nodig maar pillen van mijn psychiater.

    We maken het onszelf alleen maar moeilijk door deze onderwerpen onder te brengen in de taboesferen, maar jij hebt hierin al een zeer grote en moedige stap gezet!

  • Bernie Adelaars zegt:

    Wat een reacties allemaal.
    Heel fijn om te lezen dat er zoveel mensen met je meeleven. Wij uiteraard ook. Jullie zijn super sterk met zn drietjes. Wij zijn trots op jullie xxxx

  • Wat goed dat je dit deelt zeg, echt knap! Ik blijf de serie graag volgen, wil er zeker meer over weten. Ik ken de kenmerken eigenlijk helemaal niet. Je hoeft je er totaal niet voor te schamen, het zo kunnen vertellen lijkt me ook een deel van het verwerkingsproces.

  • Alles is al gezegd, ik sluit me bij alle bovenstaande reacties aan. Je bent een superdapper mens en ik weet zeker dat je er gaat komen! Ik duim dat de medicatie goed aanslaat en je je snel weer wat beter gaat voelen!

  • Met alles wat er gebeurt is is het echt niet gek dat dit met jou gebeurt. Ook zonder die gebeurtenissen is het niet gek, maar jouw bevalling, de periode er naar toe en vooral de eerste maand van Fays leven waren zo ontzettend heftig. Logisch dat je dat moet verwerken.

    Je komt er wel! Knuffel!

  • brenda deelstra zegt:

    Bij toeval kwam ik je verhaal tegen en wat een mooi verhaal en wat goed dat je er zo open over praat! Heel belangrijk praten erover.. weet zelf uit ervaring dat het moeilijk is. Vooral idd het voelen dat je faalt of je aanstelt.. is helemaal niet zo!
    Ik ben ook een blog begonnen omdat het bij mij juist behoorlijk mis ging opgelopen na mijn eerste zwangerschap wat door bleef lopen na mijn 2e en toen omdat het echt mis ging pas hulp gekregen en erkend allemaal… is nu alweer een jaar later maar ben er zo sterk door geworden! Begrijp je gevoel dus maar al te goed!..
    er over praten is zo belangrijk maar ook je omgeving laten weten hoe je je voelt. Ik kon het niet vertellen allemaal daarom ben ik begonnen met mijn blog. Heeft me onwijs geholpen! Nu lees ik het wel eens terug en dan denk ik wat een heftig verhaal! En wat goed dat ze hulo heeft gekregen! Wat ben ik sterk geworden! Als ik het terug lees voelt het als onwerkelijk en als van een afstand maar tegelijk ook als een goed punt! Het heeft me gesterkt en gemaakt wie ik ben! Ben trots op mezelf en op me mooie meiden! Hoewel het schuldgevoel naar me oudste nog wel blijft. Heb haar tekort gedaan voor me gevoel. Maar tegelijk weet ik dat ik er niks aan kan doen! Gebeurt meer mensen! Helaas lees je er te weinig over nog..
    zet hem op je kan het! Ik weet het zeker en ik blijf je volgen!

    liefs brenda

  • Wat goed dat je dit deelt. Dat moet best een grote stap zijn geweest. Ik hoop dat er mensen reageren op jouw oproepje en dat jullie ervaringen kunnen delen en dat jullie daar allemaal wat aan hebben. Sowieso zal deze blog van jou heel veel mensen goed doen, want je maakt het bespreekbaar. Zoals ik al in de intro van mijn facebook heb geschreven: moeder zijn is geen kattenpis! Er komt opeens zo veel op je af! En er is geen manier je daar op voor te bereiden, je moet het ondergaan. De een gaat het makkelijker af dan de ander. Dit is dan een ‘kleine’ struikelblok, maar niks om je voor te schamen. Want als ik jouw foto’s zie, ben je volgens mij een topmoeder voor Fay. Onthoud dat! x

  • Wat knap dat je dit deelt! Veel mensen denken dat een zwangerschap en een kindje alleen maar roze wolken zijn. Hier waren ze intens zwart en kwamen de genietmomenten veel en veel later pas. Ik hoop dat jij je lekkerder in je vel gaat voelen <3

  • Wat knap dat je hier zo open over bent! En fijn dat er nu hulp komt en gelukkig heb je lieve mensen om je heen om je te steunen en te helpen. Ik heb het zelf ook van dichtbij meegemaakt met mijn zus; die kreeg dit na de zwangerschap van Dennis. Was ook een heftige bevalling…

    Veel sterkte meis! Ik hoop dat je met medicatie en gesprekken weer beter in je vel komt te zitten!! En vooral lekker genieten van Fay!

    liefs Insoon

  • Wat fijn dat je een hokje hebt waar je in past. Kom maar op met die hulp!!!
    Super stoer dat je dit met ons wilt delen, iets wat niet veel mensen durven te doen. Ik weet ook niet wat ik zou doen als ik in jouw situatie zou zitten.
    Keep up being stoer en keep the faith!!!

  • Knap dat je dit deelt! Hopelijk zit je snel weer beter in je vel!

    Ik zat zelf ook niet echt op een roze wolk na de geboorte van mijn zoon en bij een eventuele tweede zou ik best nog tegen de kraamtijd opzien.

    Heel veel sterkte en succes bij de therapie in ieder geval!

  • Hallo,
    Mijn naam is Kyra. Ik zit in mijn laatste jaar Humane wetenschappen en ik doe mijn eindwerk over een postnatale depressie. Hiervoor moet ik een interview afnemen van een vrouw die in deze situatie heeft gezeten. Het interview mag anoniem en online afgenomen worden. Wie geïnteresseerd is mag zo snel mogelijk iets laten weten.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *