Op zoek naar mezelf

Zoals jullie weten ben ik postnataal depressief. Het is altijd erg moeilijk om uit te leggen wat het nu inhoud. Wat nu de symptomen zijn en waar ik dan allemaal “last” van heb. Ik probeer het wel uit te leggen maar dat doet vaak ook pijn. Want ik zelf ook niet altijd de vinger erop te leggen, vooral op momenten dat ik me goed voel is dat lastig. Echter is er wel één ding wat er met kop en schouders bovenuit steekt. Dat is ook niet te ontkennen of weg te stoppen. En dat is dat ik mezelf niet meer ben.

Ik ben niet meer de Nicole die ik was, dat kan ik nog wel zijn maar dan speel ik het. Een masker op en klaar. Daardoor zullen veel mensen ook denken dat het allemaal wel meevalt met me. Aan de ene kant is dat ook wel zo, maar aan de andere kant valt het helemaal niet mee. Het gaat eigenlijk best slecht, want ik ben mezelf kwijt.

De gedachten die ik soms heb, het gevoel wat daarbij komt kijken, de emoties die alle kanten op schieten. Dat ben ik niet, dat is mijn depressie. Het waardeloze gevoel wat deze ziekte me geeft en het gevoel van falen wat ik elke dag nog heb. Dat gevoel wordt versterkt door de PND*. Ik verwijt mezelf dat ik de verkeerde keuzes heb gemaakt. Ik verwijt mezelf dat ik niet natuurlijk heb kunnen bevallen..

Maar bovenal verwijt ik mezelf dat ik niet voor 200% kan genieten van wat ik nu heb. Zo lag ons meisje laatst in de box te spelen en tussen de spijlen door keek ze me aan en lachte met heel haar gezicht. Ik liep naar haar toe en ze werd helemaal enthousiast. Ik zag de liefde in haar ogen, de liefde die ze heeft voor mij en ik gaf haar eenzelfde blik terug. Want oh wat hou ik van dit meisje. Ik heb haar 37,5 week bij me gedragen en haar laten groeien tot de mooie meid die ze nu is. Ze is het beste wat ons heeft overkomen en ze is het mooiste wat ik samen met mijn man heb gecreëerd.

En toch.. toch voel ik me een mislukkeling. En dat gevoel zit diep geworteld in me. Daar kan geen beredenering tegenop. Mijn gevoel wint het tot nu toe elke keer van mijn verstand.

Ik zal mezelf dus moeten gaan terug vinden. Dit zal een lange weg worden maar door te blijven praten met mijn man en door dingen te blijven delen met de mensen om me heen zal er een einde komen aan die weg. De medicijnen die ik heb zullen me een duwtje in de rug geven en de hulpverlening die ik krijg zullen de pilaren worden om op verder te bouwen..

Ik ga op zoek naar mezelf.

19 reacties op “Op zoek naar mezelf

  • Je hebt al zoveel doorstaan. Je komt er wel.
    Je bent sterker dan je nu denkt, maar als je straks ooit weer om kijkt en even terug ziet op wat er was geweest dan zal jij zien dat je het kon!

  • Oh lieverd, wat lijkt me dat een hel waar je nu doorheen gaat. Ik hoop heel hard dat je jezelf terug vindt. Dat zal geen makkelijke weg worden maar je komt er vast wel. Hele dikke knuffel!

  • Veel herkenning in je verhaal, zeker dat het gevoel het blijft winnen van verstand. Geef jezelf de tijd, de zoektocht naar jezelf zal niet altijd rustig verlopen, maar als je jezelf weer gevonden hebt, is het t allemaal waard geweest. En dat gevoel dat je een mislukking bent, dat slijt, echt waar! Een klein schuldgevoel zal er altijd blijven maar acceptatie zal overheersen.

  • Ik ken het helemaal. De gevoelens van falen en dat je geen goede moeder bent, althans niet goed genoeg. Het enige wat je/we kunnen doen is er maar op vertrouwen dat het op een dag weer beter zal gaan en die dag komt er wel. Het is alleen even de vraag wanneer! Hang in there! Je doet het ondanks je depressie super goed, kijk maar naar je kindje! Ik weet dat anderen dat zo vaak kunnen zeggen als ze willen en dat dat je dat zelf misschien niet zo ziet, maar toch zeg ik het <3

  • Wat een moeilijke zoektocht lijkt me. Maar je gaat jezelf zeker weten vinden, en wanneer dat gebeurt kun je supertrots zijn en terugkijken op een geslaagde reis. Daar doe je het voor!

  • 🙁 Meid… Ik vind het zo naar voor je! Het enige wat ik nu kan zeggen is dat het jou zeker gaat lukken om de “oude” Nicole met nieuwe rol als mama zeker weten gaat vinden. Dat kost tijd, maar dat gaat jou lukken :)!X

  • Jeetje zeg, wat een heftig verhaal. Tranen in mijn ogen en weet ook niet zo goed wat te zeggen. Je verwoord het heel mooi ah einde vind ik, van die pilaren en dat steuntje in de rug. Uiteindelijk moet je het, met hulp daarvan, zelf doen – maar dat gaat absoluut goed komen! Je bent zo’n sterke vrouw, het heeft alleen meer tijd nodig!

  • Jeetje wat heftig! Maar het feit dat je er over praat, je het online deelt, is al zo onwijs stoer en goed van je! Je erkent je probleem en als je dat doet kan het alleen nog maar lekkerder in vel komen te zitten met de hulpmiddelen die je al hebt! Ik weet zeker dat de oude Nicole weer tevoorschijn komt en je kunt genieten van je kleine meisje en lieve man!

  • Mama van Vesper zegt:

    dat is zeker geen lachertje! Ik heb me ook een paar dagen na de bevalling echt slecht gevoeld, maar dat is helemaal niets in vergelijking met jou! Ik kan me nu wel voorstellen hoe jij je voelt en dat is echt zwaar!

  • Ik wilde even laten weten dat ik het echt super knap van je vind hoe je dit verwoord. Dat je het uberhaupt zo op internet zet en er aan werkt. Fay heeft echt een super mama! Ik kan me iets voorstellen hoe je je voelt, al was het bij mij echt stukken minder erg/heftig, maar door te praten kon ik het wel verwerken. Daarbij geeft dat ook openheid, wat andere vrouwen weer kan helpen. Echt super goed! Hou vol, je komt er wel! Liefs

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *