Ode aan mijn lijf

Ik kan mijn lijf haten en verafschuwen. Verpesten en verslaan.
Maar het zal altijd mijn lijf blijven, hier op aarde en op de maan.
Daarom vloeide deze tekst uit mijn pen.
Omdat ik zonder mijn lijf, mezelf niet ben.

Ode aan mijn lijf.

Vroeger was ik slank
Nee dat is verkeerd geschreven
Vroeger was ik een plank
en riep men ‘waar zijn de spijkers gebleven’.

Niet veel later kreeg ik vormen
Je weet wel, van zo’n zandloper soort
En mijn bijnaam veranderde in bolle
Ja mensen zijn compleet gestoord

Ik verafschuwde mijn lijf
en ging er naar leven
Totdat opeens iemand het doorhad
en vroeg waar ik was gebleven

Jaren heeft het geduurd
Tot ik weer de kracht vond
En ik ging genieten met mijn hele wezen
In plaats van alleen met mijn mond

En opeens werd mijn lijf een huis
Voor een pracht klein mens
Hoe zoiets prachtigs eruit kan komen
dat was voor mij een wens.

De behuizing van een mensje
En al wat er na kwam kijken
Heeft zo zijn sporen achter gelaten
En laat mijn lijf op iets gigantisch lijken.

Maar koesteren zal ik het
En dat is waarom ik dit schrijf
Opdat men niet vergeten mag
deze ode aan mijn lijf.

Omdat mijn lijf nu eenmaal bij mij hoort. In al zijn hoedanigheid, vormen en maten. Omdat mijn lijf nu eenmaal verandert, buiten mijn schuld om of juist door mezelf.
Omdat ik stiekem enorm veel van dat lijf houd, ook al walg ik ervan als ik in de spiegel kijk. Maar iemand die gezond wil leven door bewust te eten en drinken en veel te bewegen, die houd van haar lichaam. Of ze dat nu wil of niet. 

25 reacties op “Ode aan mijn lijf

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *