Al eerder schreef ik over moederliefde. Over hoe ik het eerst als flauwekul bestempelde en dat ik toch begon te twijfelen door de zwangerschap. Ook schreef ik dat ik enorm onzeker ben en dat ik bang was dat mijn onzekerheid het moederinstinct zou overheersen. Dat ik daardoor toch altijd zou twijfelen wat het beste zou zijn voor ons meisje.
Nu is ons meisje eigenwijsje* alweer 6 dagen oud en besef ik me dat alle verhalen over moederliefde (of moederinstinct, hoe je het ook wilt noemen) kloppen. Het bestaat. Het is echt. En het is echt een gevoel dat je niet met woorden kunt omschrijven. Leg maar eens aan iemand zonder kinderen uit wat je dan voelt. Dat lukt niet. En het is niet alleen het gevoel wat zo bijzonder is, maar ook het feit dat je door dat gevoel weet wat je moet doen als er iets met je kindje is. Zo heb ik in deze korte tijd al talloze beslissingen moeten maken, groot en klein en telkens kreeg ik de bevestiging van verpleegkundige, verloskundige, de kraamhulp dat mijn beslissing (die ik samen met mijn man maakte) de juiste was.
Het is niet zo dat je direct weet wat te doen, dat zodra er iets is met je kindje je direct weet ‘oh dan doen we dit of dat’. Maar manlief en ik praten er dan over en geven beide aan wat ons gevoel hierbij is. We zijn rationeel en denken alleen aan het beste voor ons meisje. Daarna wat is het beste voor ons en zo komt er iets uit. En het voelt dan goed. Vooral als de bevestiging later komt dat je gevoel goed was. Dat is voor een onzeker typje zoals ik toch ook wel belangrijk.
Gisteren nog zei mijn man tegen mij dat hij me zo’n goede moeder vond, dat ik daaraan getwijfeld had maar dat het helemaal niet nodig was geweest. En dat hij dat al die tijd wel geweten had. Het waren natuurlijk de kraamtranen maar mijn sluis ging uiteraard open. Niet alleen omdat ik het lief vond dat hij dat zei maar omdat ik het zelf ook zo voelde!
Achter elk besluit, groot of klein, die wij nemen in verband met ons meisje zit een goede en juiste onderbouwing. Voor onszelf. Wij staan er 100% achter omdat dit juist voelt. Omdat ons moeder/vader gevoel ons dit ingeeft. Wat is dat toch mooi hé… Ouderschap!
*Deze naam kreeg onze gup van de verpleging in de twee weken dat ik in het ziekenhuis lag.
Gwen zegt:
Wat heb je het prachtig verwoord meid!!! Echt een en al herkenning en kippenvel, wauw! Enne… die man van jou met z’n complimentjes :)) (Kraam)tranen horen er nu eenmaal bij, bij mij duurden ze maar een maand of 3 😉
Happy Lioness zegt:
Mooi geschreven! En het ouderschap is wat mij betreft het mooiste wat je kan overkomen. En die moederliefde groeit met de dag (ja dat kan echt)
Amarins zegt:
Wat prachtig geschreven! En ik snap helemaal wat je bedoeld ook al heb ik zelf geen kinderen. Je instinct is goed en je mag er op vertrouwen. Je weet het eigenlijk best wel, maar soms is een klein beetje bevestiging toch wel heel fijn!
Linda zegt:
Mooi geschreven hoor, nu snap je hoe ik aan de naam van mijn blog kom? Er is gewoon niets mooiers dan moeder zijn!
Nicky zegt:
Heel mooi geschreven. Wat een moppie is ze!
CrazyGreatLife zegt:
Mooi geschreven naar nog mooier dat het zo ook echt voelt! Jullie weten samen wat hef beste is voor jullie meisje!
Whitney zegt:
Mooi beschreven! Jij weet wat het beste is voor je meisje. Die tranen duurde bij mij ook wel een paar maandjes. Lekker laten rollen:)
Saskia zegt:
Heel mooi geschreven en het is zeker waar dat moederliefde bestaat!
iliveformydreams.com zegt:
Wat een mooi blogje en super lieve foto!
Mcdid zegt:
Had deze nog geen eens gelezen. Mooi stukje. Ja. Het is er echt. Puur moederinstinct. En je krijgt het alleen nog maar meer. En straks voel je je op en top moeder. Dat is echt zo fijn 🙂