Het lukt me gewoon even niet

Op 10 maart kreeg ons zoontje koorts en vanaf die datum zitten we dus met zijn allen (nou ja behalve de man dan want vitaal beroep) thuis. Op het moment van schrijven is het 8 mei en dat betekent dus al meer dan acht weken. Bijna twee volle maanden. En alhoewel ik eigenlijk heel positief ingesteld ben en het een aantal weken ook gewoon prima ging lukt het me nu gewoon even niet.

Een pittige start

Het was ontzettend pittig, vooral in de eerste periode. Milo werd op 13 maart opgenomen in het ziekenhuis omdat hij bijna uitgedroogd was en Corona verschijnselen had. Gelukkig was het loos alarm en nadat hij antibiotica kreeg knapte hij snel op en ging hij ook weer drinken.

Omdat hij steeds meer opknapte ook thuis werden de zorgen voor hem wat minder. Maar ja, we zaten wel thuis. Geen school. Geen zwemles. Geen vriendjes of vriendinnetjes. Niets van dat. Mijn man kon wel ‘gewoon’ gaan werken en ik..? Ik vroeg me af hoe ik dat nu in hemelsnaam allemaal moest doen. Er stonden eigenlijk allerlei offline trainingen gepland, onderdeel ook van een grote iets. Nu moest dat allemaal online. Maar wanneer dan? De kinderen zijn immers continu thuis. Werken gaat wel. In de vroege ochtenduurtjes tussen 5-7 en in de avond vanaf 20 uur. Maar dat zijn geen tijden om met klanten in gesprek te gaan.

In hetzelfde schuitje

Gelukkig ben ik niet de enige in deze situatie en zit iedereen om me heen in hetzelfde schuitje. Ik heb dan ook een paar hele fijne mensen om me heen zowel business wise als privé waar ik hier over kon praten. Deze gesprekken hielpen mij enorm om de dingen op een rijtje te zetten en ook op een andere manier ernaar te kijken.

Vooral die acceptatie was in het begin lastig. Want hoe lang ging het duren? En moet ik nu echt mijn prachtige dienst helemaal gaan omgooien? Dit wilde ik in eerste instantie helemaal niet. Het was niet geheel bewust dat ik mezelf blokkeerde hiermee. Maar achteraf zie ik wel dat dit precies was wat ik deed. Ik gaf mezelf vooral allerlei belemmeringen.

Turningpoint

Gelukkig kwam er dus ook een keerpunt. Het punt waarop ik juist enorm dankbaar werd voor alle mogelijkheden. Dankbaar voor hetgeen ik heb. Dankbaar voor alle mensen om me heen. Mijn eigen kennis en expertise op werkgebied. Dankbaar voor deze prachtige tijd met de kinderen waarbij ik ze kon begeleiden in hun groei. Dat was ook prachtig om te zien..

Ik ging dus weer echt genieten. Van de tijd met het gezin samen. De vele wandelingen in de natuur. De rust die het met zich meebracht. Niet meer dat gehaaste van afspraak naar afspraak. En ook wat mijn bedrijf betreft maakte ik mooie stappen.

En dan nu.. lukt het me weer even niet

Nou ben ik weer op een punt beland dat het me even niet meer lukt. Met de start van de school en ook weer zwemles, fysio, afspraken in ziekenhuis etc in het vooruitzicht merk ik dat ik weer helemaal vastloop. Speelt ook wel mee dat ik anderhalve week de deur niet uit mocht in verband met een verkoudheid. Ik heb de beweging en zon echt gemist.

Ik ben niet meer zo actief. Ook voor mijn bedrijf niet. Op sommige dagen wel. Dan kan ik opeens vol in de actie zitten maar de andere dagen en momenten komt er niks uit. Zelfs op Instagram Stories ben ik stil. En dat zegt veel. Want normaal gesproken ben ik echt altijd zichtbaar daar. En voelt het niet als must maar als tweede natuur. Heerlijk. Echter nu voelt het als een must en een moetje. En daar heb ik gewoon even de energie niet voor. Of ja.. de zin in. Of.. geen idee hoe ik het moet omschrijven. Maar het lukt me gewoon even niet.

Hopelijk komt daar volgende week verandering in. En kan ik weer volle bak mezelf zijn vol positieve energie.