Feelgood challenge: ik ben trots op..

Je hoort steeds vaker over bodypositiviteit en zelfliefde. Onderwerpen waar ik me ook enorm mee bezig houd. Als eerste omdat ik nogal vaak kritiek op mezelf heb. Maar ook omdat ik het blijkbaar erg belangrijk vind hoe anderen over me denken. Tijd voor verandering! Daarom ben ik gestart met de feelgood challenge die georganiseerd wordt door twee van mijn collega bloggers.

De Feelgood challenge

Afgelopen maandag is de feelgood challenge van collega bloggers Kimberly en Merel gestart. Deze challenge is in het leven geroepen omdat beide dames teveel bezig waren met zelfkritiek en hoe anderen over hen denken. Zonde! Daarom Daarom bedachten ze vijftien uitdagingen. Speciaal voor vrouwen zoals jij en ik. Normale vrouwen, in welke maat dan ook. Om elkaar te steunen, een goed gevoel te geven en te laten inzien hoe ontzettend zonde het is dat we ons zo druk maken over onzekerheden die in je eigen hoofd zitten.

De eerste opdracht is direct een hele pittige. Want je moet vertellen waar je trots op bent. En nee, je mag het dan niet hebben over je kinderen, je man of andere mensen in je omgeving. Het gaat om trots zijn op jezelf…

Ben ik trots op mezelf?

Op het moment dat ik de opdracht in hun speciale Facebookgroep zag borrelde er gelijk wat naar boven. Want ik ben echt enorm trots op mezelf. En ja, dat durf ik zelfs toe te geven..

Dat is echter wel eens anders geweest. Want om eerlijk te zijn heb ik altijd enorm veel moeite gehad om trots op mezelf te zijn. Er was totaal geen reden om trots te zijn, vond ik zelf dan. Want wat stelde ik nou voor? Wat had ik nou bereikt? Niks toch.. Ja, dat klinkt heel hard. En ik was ook enorm hard voor mezelf. Dat kan ik nu nog steeds zijn. Maar inmiddels is mijn kijk op de wereld en vooral naar mezelf toch wel veranderd.

Al heeft dat wel heel wat voeten in de aarde gehad.

Het kwam en ik overwon!

Zoals vele mensen heb ook ik vele diepe dalen moeten overwinnen om op het punt te zijn waar ik nu ben. Zo ben ik twee keer depressief geweest waarbij het de tweede keer een postnatale depressie was. Deze vond ik een stuk zwaarder dan de eerste, alhoewel hij beduidend korter duurder. De reden dat ik het zwaarder vond was omdat ik moeder was. Of ja, dat ben ik natuurlijk nog steeds.

Maar om een depressie te hebben terwijl je voor een baby/kind moet zorgen, dat vond ik echt heel heftig. Vooral omdat ik zoveel verwachtingen had van mezelf. Dingen die ik niet kon waarmaken, waardoor ik mezelf nog waardelozer voelde. Echter ging deze depressie ook weer voorbij. Niet zomaar. Maar ik overwon het. En daar ben ik echt rete trots op. I did it! En ik ben er 100x sterker uitgekomen dan ik erin ging.

Om hulp vragen

Tijdens mijn donkere periodes heb ik veel om hulp moeten vragen. Ik zeg moeten omdat ik dit verschrikkelijk vond, maar me wel besefte dat het nodig was. Zonder hulp zou ik er nog langer over doen om eruit te komen. En ik wilde juist zo snel mogelijk weer ‘de oude ik’ zijn voor mijn dochter.

Ik ben er dan ook enorm trots op dat ik hulp heb geaccepteerd in die periode. Alhoewel ik me ook besef dat ik veel meer om hulp had kunnen vragen (bijvoorbeeld in het huishouden), weet ik ook wat ik overwonnen heb. Want om hulp vragen voelt als zwakte. Terwijl het dit niet is. Juist niet. Want waarom zou je alles alleen moeten doen? Terwijl er mensen zijn die om je geven en je graag helpen? Het getuigt juist van kracht wanneer je om hulp vraagt. En daar ben ik dan ook trots op.

Hetzelfde geldt voor de hulp die ik nu ontvang voor het versterken van mijn bedrijf. Ik wilde het perse zelf doen en modderde wat aan. Sinds juli heb ik een hele fijne businesscoach die me al zoveel geholpen heeft. Dus ja, ook daar ben ik trots op. Dat ik die stap heb durven zetten.

Wil je ook mee doen?