Even bijkletsen: hoe gaat het nu met mij?

Ik krijg hem de laatste tijd steeds vaker. De vraag hoe het nu eigenlijk met mij is. Ik moet eerlijk toegeven dat ik mezelf dat eigenlijk ook afvroeg. Sinds de bevalling van Milo heb ik vooral op de automatische piloot geleefd. Overleven en er zijn voor mijn kinderen was het voornaamste. Maar nu wordt het toch ook weer tijd voor mezelf.

Want een gezonde en gelukkige moeder bereikt veel meer dan een moeder die op de automatische piloot leeft. En daar hebben de kinderen ook veel meer aan. Kleine waarschuwing: het is een lang stuk geworden!

Heftig

De eerste zes weken na de bevalling waren best heftig. Het nieuws over de aangeboren afwijking van Milo sloeg in als een bom en ik moet eerlijk toegeven dat ik echt even de tijd nodig had om eraan te wennen. Sowieso op het moment dat ik het nieuws ontving stortte ik in. Ik probeerde me daarna zo goed mogelijk op te rapen aangezien we Fay van school moesten halen en ik sowieso een sterke moeder wilde zijn voor mijn beide kinderen. Maar als niemand keek dan brak ik en bleven de tranen komen.

Dat ik brak kwam natuurlijk niet alleen doordat zulk nieuws gewoon enorm schrikken is, vooral omdat je nog niet direct duidelijkheid hebt. Maar het kwam ook doordat we weer terug genomen werden naar de situatie met Fay drie jaar daarvoor. Bij Fay zaten we ook een week na de bevalling in het ziekenhuis. Maar gelukkig voor ons was de situatie nu wel heel anders dan bij Fay. Want Fay werd opgenomen en zij heeft op het randje van de dood gelegen. Tot 2x toe.

Wat dat betreft vond ik het nu zo fijn dat Milo niet opgenomen hoefde te worden. De momenten dat we thuis waren met zijn viertjes waren me zo dierbaar. Ik kreeg in die periode regelmatig de opmerking dat men het zo knap van me vond dat ik mezelf op een blauwe wolk waande. Vooral met alles wat er aan de hand was. Maar juist door samen thuis te zijn en gewoon even in dat moment te leven kon ik ermee om gaan. Of het echt een blauwe wolk was, ik denk het niet. Maar ik kon in ieder geval genieten.. Iets wat ik na de eerste bevalling niet heb gehad.

Automatische piloot

Vooral de eerste (6)weken ging bij mij alles op de automatische piloot. Ik wilde perse dat ons leven doorging zoals normaal, alsof er niks aan de hand was. Dus je snapt dat ik best teleurgesteld was dat er amper kraamvisite kwam. Aan de ene kant begrijpelijk aangezien mensen je juist de rust gunnen. Aan de andere kant was kraamvisite voor mij juist de afleiding die ik zocht en wilde.

Ik wilde namelijk zo graag pronken met ons mooie mannetje. Ik was zo trots op hem en op mezelf. Want ik kon nu genieten. Van ons mannetje, van ons gezin en de nieuwe situatie. En dat genieten was nieuw voor me. Dus dat moest iedereen weten. Dus ik ondernam allerlei dingen zoals uitjes naar de Efteling en ging zelfs na een maand al op en neer naar Amsterdam. Allemaal om mezelf en andere te bewijzen dat het goed met me ging.

En dat ging het ook wel, al was het fysiek allemaal eigenlijk net wat te zwaar. Maar ik had eigenlijk gewoon lekker in mijn babybubbel moeten blijven zitten. Thuis. Zo achteraf heb ik er geen spijt van, maar ik besef me wel dat als ik die eerste weken het wat rustiger aan had gedaan ik daar nu niet de gevolgen van had hoeven ervaren.

Het is pittig

Afgelopen donderdag was Milo alweer 10 weken oud. Dus ook al 10 weken in ons leven. En aan de ene kant lijkt het alsof hij er altijd al was en aan de andere kant zijn die tien weken echt voorbij gevlogen en is het alsof ik gisteren pas bevallen ben. Heel dubbel dus.

Ook moet ik toegeven dat ik het dus echt wel pittig vind. Twee kinderen. Vooral op momenten dat ik bijvoorbeeld bezig ben met Milo en Fay om aandacht vraagt. Of andersom, dan heb ik even alle aandacht voor Fay en begint Milo te roepen. De ene keer laat ik hem dan even roepen, een andere keer hoor ik dat het menens is en moet ik Fay dus teleurstellen. Dat zijn dingen die ik echt heel erg lastig vind nog. Het verdelen van de aandacht zonder dat daar een enorm schuldgevoel aan hangt.

Dat Fay dan ook enorm in de peuterpuberteit zit helpt dan ook niet mee. Of dat ons menneke huilt met traantjes en het meest zielige pruillipje op kan zetten. Echt, dat kind weet nu al hoe mama voor zich te winnen. Dat wordt wat later..

Onzeker en horrormonen

Wat ik ook niet had verwacht was dat ik nu bij de tweede nog steeds zo onzeker kon zijn. Onzeker over mezelf als moeder. Nu helpt het ook niet mee dat Milo dus een schildklieraandoening heeft, maar ook daarbuiten ben ik erg onzeker. Want geef ik beide wel voldoende aandacht, doe ik niemand tekort? Zouden beide kinderen weten hoeveel ik van ze houd? Laat ik dit wel voldoende zien?

Dat ik dan ook nog ontiegelijk last heb van de horrormonen helpt dan ook niet mee. Zo kan ik echt de rust zelve zijn en alle geduld van de wereld hebben. Het andere moment is elk zuchtje wind al teveel en zit ik meteen op de kast. Of ik ben dusdanig geïrriteerd dat niets meer goed is. Het is een zooitje in mijn lichaam en hoofd. De hormonen gieren rond, ik heb last van allerlei kwalen, hoofd en hart spreken elkaar continu tegen en dan hebben we het nog niet over de vermoeidheid gehad.

Tijd voor mezelf

Het is daarom de hoogste tijd om eens te denken aan mezelf. Ik heb al een goede start gemaakt door een paar weken geleden opnieuw te starten met Weight Watchers. Maar er moet meer gebeuren.

Zo heb ik komende week een afspraak met de huisarts in verband met een aantal kwalen van me. Ik wil mezelf ook laten prikken op mijn schildklier, vitamine D en andere zaken. Daarnaast ga ik ook een afspraak maken met een coach en heb ik binnenkort ook weer een afspraak staan bij de psychiater. Vergis je niet, ik heb geen postnatale depressie momenteel, maar kan wel wat hulp gebruiken om dingen weer op een rijtje te krijgen.

19 reacties op “Even bijkletsen: hoe gaat het nu met mij?

  • Knap dat je deze persoonlijke update deelt, het is ook niet niks de komst van een tweede kindje! En alles was natuurlijk extra heftig en spannend door het nieuws na de hielprik. Die hormonen herken ik mega, bij mij duurde het tot ze 10 maanden was dat ik me weer helemaal lekker mezelf voelde. je doet het super, het komt wel goed!

  • Je mag onwijs trots op jezelf zijn, Nicole. Je doet het hartstikke goed. En hulp vragen bij een coach is juist goed om je te begeleiden in de dingen waar je tegen aan loopt.

    Dikke kus voor jou

  • Wat een open en eerlijke blog Nicole.
    En wat ontzettend goed dat je aan de bel trekt.
    Wel vind ik het rot om te lezen dat je zo weinig kraamvisite kreeg 🙁
    Het hebben van twee kindjes is ook pittig. Ik heb dat ook zo ervaren. En vind dat soms nog steeds eigenlijk. Zeker op dagen dat ze continue bekvechten.
    Hopelijk valt de uitslag van het bloedonderzoek mee. X

  • Heel goed dat je hulp hebt gezocht, hopelijk helpt het je snel! Jullie hebben ook behoorlijk wat te verstouwen gekregen en dat in combinatie met hormonen etc. Je doet het hartstikke goed!

    Dikke knuf

  • Knap van je dat je hulp zoekt en dat je dit met ons deelt. Je hebt inderdaad heel wat voor je kiezen gekregen met Milo en dan ook weer de flashbacks/herinneringen van Fay erbij. Ik vind het heel knap hoe je je staande hebt gehouden. Nu inderdaad tijd voor jezelf. Heel belangrijk! (ik cijfer me ook te vaak weg en probeer dit ook te veranderen, is moeilijk). Heel veel sterkte en inderdaad wat de dames hierboven ook zeggen je doet het hartstikke goed!

  • Fijn dat je hulp krijgt, soms heb je een steuntje in de rug nodig om vooruit te komen en weer sterk in je schoenen te staan. Je doet het hartstikke goed en Milo en Fay boffen met zo’n lieve mama! Dikke knuffel!

  • Je doet het super Nicole! Het is ook niet niks om ineens twee kinderen te hebben… En valse start te krijgen en dan je draai te vinden. Goed dat je hulp hebt gevraagd. Het komt vast en zeker weer goed. Je bent een kanjer en super mama voor Fay en Milo ❤️

  • Het is ook best pittig in het begin, ik heb me ook erg schuldig en onzeker gevoeld dat ik beide niet tegelijk soms aandacht kan geven. En dan krijg jij ook nog zulk nieuws! Heel goed dat je aan jezelf gaat denken! Succes meid, knuffel van mij

  • Het is al heftig zonder een schildklieraanfoeni, zo een tweede.
    Knap dat je de koe nu al bij de horens vat en naar de dokter en de psycholoog gaat. Het kan maar goed doen, dat zorg dragen voor jezelf.
    Liefs

  • Pittig! Het helpt je niet maar weet dat je niet de enige bent. Beetje gek misschien om te zeggen tegen iemand die je niet kent maar ik ben trots op je!! Hoe je er mee om gaat en de openheid die je er over hebt, want dat is niet makkelijk maar eigenlijk wel nodig om beter in je vel te gaan zitten.
    En gun jezelf tijd want zoals ze zeggen “9 maanden op en 9 maanden af” klopt naar mijn ervaring ook echt wel.

  • Ik vind het ontzettend knap dat je het zo goed kan verwoorden hoe het gaat met je en dat je heel goed weet wsst je nu het beste lijkt te kunnen doen om jezelf goed op de rit te krijgen. Een tweede kind krijgen is al niks en als je dan ook nog een medische molen komt wordt het voor elke moeder ineens een heel ander leven dan je bedacht hebt denk ik.

  • Goed dat je hier zo eerlijk over bent. Dat zal een steun zijn bij heel veel jonge moeders. Want ook zijn er veel blije verhalen, dit is ook een realiteit. En het is goed dat mensen zich realiseren dat gezondheid en een roze wolk niet vanzelfsprekend is.

    Ik kan me zo goed voorstellen hoe moeilijk jullie start is (geweest). Je weet dat ik bij alles wat je schrijft over Milo moet denken aan Zola. Dus ik kan me in ieder geval (tot bepaalde hoogte) verplaatsen in je. En daarom was ik al zo blij dat je in ieder geval schreef dat je de kraamweek positief hebt ervaren. Want dat gunde ik je zo (en ik ken je niet eens persoonlijk). En dit gaat ook allemaal een plekje krijgen. Het begin is er al dat je aan jezelf werkt. Want wat er ook speelt, kinderen hebben een blije mama nodig. Dat zeg je helemaal goed!

    Liefs!

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *