Al lange tijd zat ik eraan te denken om mensen de kans te geven hun verhaal anoniem op deze blog te delen. Zelf heb ik namelijk ook best wat verhalen die ik graag zou delen, maar niet onder mijn eigen naam durf. Zo heb ik ooit op de blog van iemand anders een verhaal anoniem gedeeld. Erg fijn vond ik dat. Zo was ik het kwijt en wellicht hielp ik er anderen mee. Vandaag staat het eerste anonieme verhaal online. Mocht je denken iemand in dit verhaal te herkennen, houd dit dan voor jezelf. Het is niet voor niets anoniem.
* De foto bovenaan dit artikel is door mijzelf gemaakt en NIET van de persoon die dit stukje schreef.
Al een paar maanden houdt deze vraag mij bezig… Zal ik nooit meer zwanger zijn? Een vraag waar ik een jaar geleden nog niet aan dacht en waar ik nu bijna dagelijks aan denk. Want het lijkt erop dat het inderdaad nooit meer gaat gebeuren…
Nooit meer naar de drogist, waar je eerst goed om je heen kijkt voordat je stiekem een potje foliumzuur uit het rek pakt en afrekent. Of wat later, stiekem een zwangerschapstest koopt zonder dat je iemand bekends ziet. Nooit meer die eerste spanning, “we gaan het nu echt proberen!” en “zou het gelukt zijn?” Nooit meer naar de verloskundige, met spanning of je een kloppend hartje gaat horen en veel emoties als je daadwerkelijk dat mooie geluidje hoort.
Nooit meer een excuus om heerlijk wijde zwangerschapsbroeken te dragen, of mooie lange jurken waarin je dikke buik mooi uitkomt. Nooit meer het verrassingseffect wanneer je mensen vertelt dat er een wondertje in je buik groeit. Nooit meer je zorgen maken als je een dag wat minder voelt en nooit meer die blijdschap van de eerste trappelende voetjes in je buik.
Nooit meer mogen bevallen, nooit meer dat bijzondere moment waarop je je kindje voor de eerste keer ziet en voelt. Nooit meer die blik wanneer je partner jullie kindje voor het eerst ziet en nooit meer na hoeven denken over namen, kaartjes, kraamfeesten en cadeautjes. Nooit meer borstvoeding, nachtvoedingen en nachtelijke huilpartijen. Nooit meer het eerste hapje, de eerste stapjes en de eerste keer naar het zwembad. En nooit meer een broertje of zusje voor ons lieve mopje.
Maar dan hoop ik ook nu nooit meer starende blikken richting mijn buik op te vangen, of de vraag wanneer de tweede komt. Want heel eerlijk, ik kan die vraag gewoon nog niet zo goed aan…
Herkent iemand bovenstaande gevoel?
Nathalie zegt:
Bij mijn laatste vond ik die vraag ook zeer irritant. Aangezien ik twee miskramen had gehad ging iedereen er wel weer snel van uit dat het raak zou zijn toch heeft ons meisje meer dan 2 jaar op zich laten wachten. Die vraag van wanneer komt de volgende of is het al gelukt kwam mij ook de strot uit! Sterkte!
Vlijtig Liesje zegt:
Het is een herkenbaar gevoel denk ik. Zwanger zijn is heel bijzonder en het is best een melancholisch idee dat je dat nooit meer zult voelen.
Anoniem zegt:
Ik weet dat het nooit meer gaat gebeuren dus heb het naar het positieve omgedraaid; nooit meer snachts m’n bed uit, nooit meer poepluiers verschonen, nooit meer pijnlijk bevallen, nooit meer rekening houden met slaaptijd van de baby.
En eerlijk gezegd heb ik me er gewoon bij neergelegd en heb ik er vrede mee!
Judith zegt:
Ik ben ook wel blij dat het niet meer kan, 2 is genoeg. Na 2.5 jaar slapen we eindelijk een beetje door, ik vind het wel prima. Maar snap als je jonger bent dat die kriebels er nog zijn
Nicole zegt:
Moeilijk zeg! Zeker omdat mensen die vraag zeer waarschijnlijk wel blijven stellen.. sterkte! ?
Kimberly zegt:
Als je inderdaad nog graag zou willen is het een desillusie en doet het pijn… Geregeld vragen anderen of niet tijd is, of je meer kinderen zou willen. Soms heb je gewoon niks te willen. Kortom ik snap het bericht heel goed!
Marieke zegt:
Deze komt binnen, slik!
Knuffel voor degene die het schreef!