Persoonlijk: in gevecht met mezelf

Soms spookt er gewoon zoveel door mijn hoofd, heb ik ellenlange gesprekken met mijn man (waarbij ik meestal het woord doe) en komen er zoveel tranen vrij dat ik gewoon de behoefte heb om wat op papier te zetten. Deze blog is daar een voorbeeld van. Ik wil gewoon even mijn ei kwijt en hopelijk lukt dat hiermee. Mijn excuses alvast voor het warrige verhaal, ik heb het gewoon neer getikt zoals het in mijn hoofd opkwam. 

 

Dat ik thuis zit heeft natuurlijk allerlei medische redenen. Ik heb er zelf niet voor gekozen en voel me dan ook enorm beperkt. Ik ben ook enorm beperkt. Maar dat wil ik niet zijn. Ik wil net als elke andere vrouw/moeder voor mijn kind kunnen zorgen, tegelijkertijd een huishouden kunnen draaien, tijd besteden aan mijn hobby (bloggen), mijn man tevreden stellen en me daar dan ook nog goed over voelen. Oh ja en als het kan wil ik dan ook nog even aandacht aan mezelf besteden en mijn levensstijl gezonder maken zodat ik afval.

Ik wil zo zijn, ik wil dat kunnen. Maar ik kan het niet. Het lukt me niet. En ik vraag me soms dan ook echt af of dat komt omdat ik fysiek en psychisch gewoon nog niet beter ben, of omdat ik gewoon een hele slechte vrouw ben. Wanneer ik een goede dag heb en mezelf top voel dan gooi ik de lat direct metershoog. Dan verwacht ik allerlei dingen van mezelf en als ik dat dan niet waarmaak ben ik boos. Ontzettend boos. Op alles en iedereen maar vooral op mezelf. Ik krijg de dingen gewoon niet voor elkaar zoals ik zou willen.

Maar waarom dan niet? Wat ontbreekt er bij mij dat ik dit niet kan bolwerken. Dat ik die paar ballen niet kan hooghouden zoals ik dat anderen ook zie doen. Is het gras dan echt zoveel groener in mijn ogen dan het werkelijk is? Waarom lukt het me niet om bijvoorbeeld ervoor te zorgen dat mijn dochter ontbijt, ikzelf ook, ik de woonkamer aan kant heb en daarnaast ook aandacht besteed aan mijn dochter en dat ik mezelf ook goed voel. Want vooral dat laatste is iets wat me telkens maar niet lukt. Ik voel me opgesloten, zelfs nu ik weer mag autorijden.

Thuis zijn in dit huishouden voelt verstikkend. Het voelt als dweilen met de kraan open en daardoor durf ik er amper aan te beginnen. Het is niet mijn dochter die mij dit gevoel geeft, al kan ik het soms echt heerlijk vinden als ze er niet is (#loedermoeder). En soms mis ik echt wel het hebben van collega’s. Of het hebben van een bepaalde plek die echt alleen van mij is en ik niet hoef te delen met een man, kind, honden, konijn en anderen. Maar dat is het niet (alleen). Wat het dan wel is daar kan ik niet echt de vinger opleggen, maar het voelt verschrikkelijk. Elke avond komen de tranen weer. De ene keer als mijn man wakker is, de andere keer als hij al slaapt.

Is het dan toch de depressie die de kop opsteekt? Eis ik gewoon nog teveel van mezelf aangezien ik nog niet zo lang bezig ben met de apneu-therapie? Of is het dan toch gewoon dat ik de juiste karaktereigenschappen mis. Je weet wel, dat van doorzettingsvermogen, inzicht, kracht, het vrouw zijn (want die kunnen toch zo goed multitasken?) en noem maar op. Ik weet het echt niet meer. Het enige wat ik wél weet is dat dit moet veranderen. Ik word gek thuis en het benauwde, verstikkende gevoel wordt alleen maar erger en erger.

Ik ben echt in gevecht met mezelf en weet niet wie er gaat winnen…

32 reacties op “Persoonlijk: in gevecht met mezelf

  • Lieverd toch! Je bent helemaal geen slechte mama! Weetje, ik wat niet depressief en had veel gevoelens ook. Ik wat lichamelijk ziek waardoor ik niet van een kon. Miste het zijn onder de mensen, voelde me schuldig dat ik geen bericht geld verdiende, dat ik niet goed het huishouden kon doen. Soms heb ik gewoon geen zin om gezond te doen. Alles heeft tijd nodig denkt ik en moet je alles weer rustig opbouwen. Je mag het even niet meer zien zitten, want je hebt er niet om gevraagd. Geloof in jezelf en probeer jezelf en de situatie te accepteren en langzaam op te bouwen. Die dag gaat weer komen, dat je bij het wel kan. Bytheway ik denken niet dat veel vrouwen dit allemaal voor elkaar krijgen . Sterkte!

  • Heftig meis! Zeker met hulpverleners gaan praten, zij zijn er om je in de goede richting te helpen. Wat mij in die periodes helpt is naar buiten gaan, ook al heb je er geen zin in, je voelt je daarna beter! En zet eens op papier waar je blij van wordt en ga je daarop richten. Je kunt het, dat weet ik zeker!!

  • Wat lijkt me dat moeilijk, die gevoelens 🙁 volgens mij doe je jezelf daar ook mee tekort, want Fay ziet er altijd leuk en gelukkig uit en dat is het belangrijkste.
    Ik voel me ook wel eens schuldig als ik idd een rommelig huis heb en geen puf om te koken. Ik denk dat geen enkele (huis)moeder alles altijd helemaal voor elkaar heeft. Probeer je te focussen op wat je wel op een dag hebt gedaan, dat is vaak meer dan je denkt. En stel realistische doelen, ook op dagen dat je je top voelt 🙂 sterkte en wees lief voor jezelf!

    • Nicole (Meisje Eigenwijsje) zegt:

      Dank je voor je lieve reactie. Vooral die realistische doelen is een uitdaging maar wellicht inderdaad een idee om voor mezelf ook op te schrijven wat ik wél allemaal gedaan heb op een dag!

  • Ik denk dat heel veel vrouwen een dergelijk gevoel hebben dat het gras groener is bij de buren. Ik heb ook vriendinnen met een fulltime baan die ontzettend twijfelen of ze wel genoeg tijd stoppen in hun kindjes. Er is altijd wat lieve Nicole. Ik zou zeker met iemand gaan praten die je kan laten inzien dat je het helemaal goed doet. Want dat doe je. Dat weet ik zeker. -xxx-

  • Jeetje wat heftig en kut dat je je zo voelt :(. Andere hebben het ook al gezegd maar inderdaad de hulpverleners.. Heel veel sterkte en ik denk echt niet dat jij de enige bent die boos wordt op zichzelf omdat je het gevoel hebt dat het niet lukt. Ik zit misschien in een andere situatie maar ik herken ook delen van wat je opschrijft. Heel veel sterkte!

  • Ah wat een naar gevoel moet dat zijn ;( Wel goed dat je erover schrijft. Ik, en wellicht anderen voelen dan herkenning. Zelf vind ik dat altijd wel heel fijn. Ik heb niet echt tips voor je helaas, kan alleen maar zeggen dat ik (deels) begrijp hoe je je voelt. En natuurlijk een virtuele knuf. Liefs Nina

  • He, wat naar dat je je zo voelt, heftig ook wel 🙁 Ik herken het wel een beetje, voel me ook wel eens falende (huis)vrouw en ik heb ook wel eens het gevoel dat ik gewoon het gen voor doorzettingsvermogen mis. Maar laat dat gevoel alsjeblieft niet de overhand krijgen!
    Niemand kan alle ballen hoog houden, al beweren ze nog zo hard van wel. Op social media zie je vaak alleen het positieve deel. Wie weet wat een puinhoop het huishouden van al die fitgirls is. Wie weet hoe vaak die moeder die alles op orde lijkt te hebben haar vriendinnen ziet. Dat is geen oordeel overigens, maar puur voorbeelden, je ziet niet alles van iedereen, niemand is perfect. En jij hoeft dat ook niet te zijn. Dat verwacht ook niemand van je, die lat hoeft niet zo hoog.
    Misschien kun je proberen meer stil te staan bij wat je wél gedaan hebt in plaats van bij de dingen die niet gelukt zijn.
    En doorzettingsvermogen, dat is ook weer opstaan na het vallen. Niet opgeven en gewoon weer opnieuw beginnen als iets niet in één keer lukt. En dat je dat doet en kan, dat blijkt wel uit deze post. Je blijft vechten en geeft niet op. Ik weet wel wie er uiteindelijk gaat winnen 😉

  • Lieverd….onthoud dat je 1. Een geweldige vrouw bent 2. Een fantastische moeder en 3. Een top echtgenote. Dat je het niet kan bolwerken is frustrerend en voelt als falen, maar je faalt niet. Soms lukt het gewoon niet en gaam dingen minder goed dan je zou willen. De lat hoog legggen op een goede dag herken ik, maar de valkuil die daarbij hoort ook. Vergelijk je jezelf ook heel erg met de rest van de maatschappij? De maatschappij die zogenaamd wel alle ballen omhoog houdt en het perfecte leven leidt? Dat beeld is niet echt en ook niet haalbaar. Ieder huisje heeft zijn kruisje en het scheelt al een hoop als je dat beseft.
    Voor de rest…hou jezeld goed in de gaten, voor het geval het wel een depressie betreft. Heb je er al eens over nagedacht om er professioneel over te praten?
    Kop op….je bent een topper in mijn ogen en ik vind je een geweldig mens!

    • Nicole (Meisje Eigenwijsje) zegt:

      Dank je voor je uitgebreide reactie. Ja ik ben nog steeds in behandeling voor mijn postnatale depressie. Heb ook net mijn SVP’er weer een bericht gestuurd dat ik eerder een afspraak wil dan degene die staat. Kan woensdag erheen gelukkig…

  • Ooh meis wees vooral niet zo streng voor jezelf. Volgens mij ben je echt niet alleen en weet je in een heleboel huizen niet wat er echt gebeurd. (Zo gaat het hier bijvoorbeeld ook even niet van een lije dakje en voel ik mij niet op en top)

    Je bent een top moeder en vrouw en het heeft echt tijd nodig. En daarbij weet ik dat het makkelijker gezegd is dan gedaan.

    Blijf erover praten, met je man maar ook de hulpverleners. Kijk vooral ook naar wat wel goed gaat, schrijf dat op, want dat is volgens mij een heleboel en dat is het belangrijkste! . Dikke x en knuffel!

  • In gevecht zijn met jezelf is echt een vreselijke plek om te zitten. Ik ben ook steeds in gevecht met mezelf. Momenteel 2 hele zware dagen gehad, en nu gelukkig mezelf weer (komt nog een blog over) maar als eerste wil ik zeggen NEE je bent geen slechte mama, vrouw, echtgenote… Dit zit echt puur in je hoofd en die moet je gaan uitschakelen. En dat is al een gevecht op zich, maar dat kan jij. Jij gaat dit winnen. Net als dat ik ga winnen van mijn duizenden gedachten.

  • Jeetje, wat lijkt het me heftig om je zo te voelen. Maar volgens mij heel normaal dat je je opgesloten voelt. En eigenlijk zit je dubbel opgesloten in een lijf dat ook niet meewerkt. Maar een stapje tegelijk. Je kunt niet van jezelf verwachten dat alles in een keer goed gaat. Ik zou als ik jou was wel hulp vragen. Er zijn vast mensen die je hierbij kunnen helpen! Sterkte!!

  • Lieverd, even een hele dikke knuffel! Ook hier ben ik het even kwijt en weet ook niet wat goed is om te doen! En Fay heeft een geweldige moeder. Blijf er goed over praten meis!

  • Ik vind je erg hard voor jezelf. Je bent ook maar gewoon een mens. Een mens maakt fouten, heeft af en toe haar dag niet, kan chagrijnig zijn, even op zichzelf, even geen zin in kinderen, huishouden of wat dan ook. Helemaal niet erg. Je bent goed zoals je bent. Je hebt een man en een dochter die van je houden. Nu moet je nog van jezelf houden. Je bent het waard om van te houden. Sterkte. Esmée

  • Wat vreselijk dat je je zo voelt! Zou het niet helpen om te beginnen met voorzichtig sporten? Ookal heb je geen zin en puf.. als je bezig bent maak je goede stofjes aan! En misschien helpt dat om uiteindelijk je beter over jezelf te gaan voelen. Hoe trots kan je dan wel niet zijn op jezelf, als je die stap zet. Ik hoop dat je steun vindt bij hulpverleners, uiteindelijk moet het vanuit jezelf komen die positieve vibes. En soms zitten ze diep van binnen.. maar je hebt ze zeker.

    • Nicole (Meisje Eigenwijsje) zegt:

      Ik heb slaapapneu waarbij ik 145 ademstops per uur heb ’s nachts. Dat is onder andere de reden dat ik niet alleen psychisch maar ook fysiek niet kan sporten. Daarom wandel ik veel.. En ja daar ben ik trots op, maar dat valt helaas in het niet bij al het andere… Bedankt voor je lieve reactie!

      • Oh dat is rot ja! Ik las dat je gaat afbouwen met medicatie. Ik vraag me af waarom het erg zou zijn om de rest van je leven antidepressiva te moeten gebruiken? Als dat is wat je nodig hebt, is dat toch prima? Geen veroordeling hoor, iets wat ik mij oprecht afvraag. Als dat helpt om gelukkig(er) te zijn.

        • Nicole (Meisje Eigenwijsje) zegt:

          Nou ben door de medicatie 30 kilo aangekomen plus het vlakt mijn emoties af. Om niet meer jezelf oprecht gelukkig te kunnen voelen of oprecht blij en dat de rest van mijn leven… Nee daar pas ik voor. Ben overigens al gestopt een paar weken 🙂

          • Aha , dat is ook niet fijn. Wat goed dat je al gestopt bent dan, een dappere keus. Hopelijk gaat het snel weer de goede kant op. Volhouden!

  • Wel apart dat terwijl jij deze gevoelens hebt, ik jou net een mailtje stuur omdat ik vind dat jij altijd zo goed op de hoogte bent, zo oprecht geïnteresseerd en attent. Ik vind je ook altijd zo grappig, adrem, lief en kritisch (op een positieve manier). Dus misschien moet je je gewoon op die vlakken gaan vergelijken met andere mensen 😉

  • Waarom zo streng voor jezelf? Waarom die lat zo hoog leggen? Misschien is dat iets vrouwelijks hoor, ik heb ook echt moeten leren om genoegen te nemen met “goed genoeg”. Ik weet niet precies hoe je je voelt, want wat jij mee maakt psychisch en fysiek ken ik niet, maar ik wil wel zeggen dat je een sterke vrouw bent. Dat je dit zo online zet, daar heb je juist karakter voor nodig, iets wat jij dus wel hebt. Hele dikke knuffel

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *