En toen zaten we op de huisartsenpost

Het is vrijdagavond. Ik ga samen met de jongste naar boven om te douchen en hem naar bed te brengen. De oudste komt ook naar boven en wil ook mee onder de douche. Omdat de kinderen een bad zo leuk vinden zet ik hey Stokke badje in de douche. Daar mogen ze samen in. Een beetje krapjes dat wel maar wat een plezier. Mijn man komt ondertussen ook naar boven en dat komt goed uit want ik moet nog even naar de wc. Terwijl ik even me time houd in die kleine ruimte hoor ik de twee kinderen plezier maken samen.

Van plezier naar een hoop bloed

Totdat ik opeens de jongste hoor huilen. Nee krijsen. Mijn man is in de badkamer met de kinderen en al snel komt hij met een drijfnat en rood (van het bloed) kind in zijn armen naar mij gelopen. Ons kleine mannetje heeft een gat in zijn achterhoofd. Door het water oogt het natuurlijk nog erger maar jeetje wat er dan allemaal door je heen gaat als moeder zijnde.

Ik zorg dat ik zo snel mogelijk naar hem toe kan en neem hem van mijn man over terwijl ik mijn eigen moeder bel. Toch grappig hoe ik in dit soort situaties altijd eerst haar advies wil. Ze heeft overigens ook haar ehbo diploma dus dat helpt wel mee. Dan stap ik met de kleine onder de douche want hij zit helemaal onder en ik wil zijn wond spoelen. Gelukkig is hij zelf alweer kalm en geeft hij ook geen kick onder de douche. Nadat ik hem afgespoeld heb geef ik hem weer aan mijn man, ik spoel mezelf af en bel vervolgens de huisartsenpost.

Het telefoontje naar de huisartsenpost

Ik krijg een ontzettend aardige vrouw aan de telefoon die er alle begrip voor heeft dat we het bsn nummer even niet bij de hand hebben. Ze hoort me aan, stelt een hoop vragen en constateert dat we toch even naar de post moeten in het ziekenhuis. Wij kleden ons vlug aan, zetten de kinderen in de auto en rijden naar het ziekenhuis in Geldrop. Een bekende route aangezien we daar al zo vaak zijn geweest. Zelfs diezelfde dag nog, maar dan voor fysio.

Alhoewel ik het aan de buitenkant niet liet zien was ik toch behoorlijk in paniek geraakt maar gelukkig ebt die paniek in de auto weg. De vrouw aan de telefoon had me een aantal vragen gesteld over buiten bewust zijn raken en andere dingen die geen goed teken zijn in zo’n geval en op alles kon ik negatief antwoorden. Een goed teken dus. Ook had ons mannetje best wat praatjes gehad weer, behalve in de auto zelf. Dus ik controleerde continu of hij er nog bij was door vragen te stellen waar hij gelukkig ook altijd wel op antwoordde.

Onze stoere bink

Eenmaal in het ziekenhuis werden we bijna direct geholpen. De dienstdoende huisarts nam ons mee en zag al vrij snel dat er gelukkig niet veel (meer) aan de hand was. De wond moest alleen wel gelijmd worden want hij was iets te groot en stond teveel open om hem zelf te laten helen. De lijm kon best een beetje pijn doen, maar ons mannetje gaf geen kik. Stoere bink dat het is.

Al met al liep dit avontuur met een sisser af, maar jeetje.. ik heb er weer een paar grijze haren bij!

2 reacties op “En toen zaten we op de huisartsenpost

  • Zo ontzettend schrikken. Afgelopen zomer iets soortgelijks meegemaakt. Ik was een dagje weg met mijn zussen en we hadden allemaal minimaal 2 gemiste oproepen van hem. En natuurlijk kreeg ik hem niet te pakken toen ik terug belde, het feit dat hij het zwembad op ging zetten zorgde toch wel voor de nodige doemsenarios in mijn hoofd…. Dochterlief was een gat in haar kin gevallen en hij kon haar id kaart niet vinden (die had ik bij me) gelukkig viel het mee maar ik heb me wel schuldig gevoeld voor mijn afwezigheid

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *