Ons ICSI verhaal – Zo kan het ook gaan (deel 2)

In deel 1 vertelde Carmelina over zichzelf, haar gezin en de wens voor een kindje samen met haar partner Bas. In deze blog gaat ze verder met haar verhaal.

21 maart 2022. We liepen het Dijklander ziekenhuis in Purmerend binnen. Opzoek naar ‘Het centrum voor kinderwens.’ Met een vreemd gevoel in mijn buik nam ik plaats in de wachtkamer. Vele gedachtes, niet altijd even helpend schoten door mijn hoofd. ‘Wat nou als het niet goed is’? ‘Ik heb toch al 2 kinderen, zwanger worden zou gewoon moeten kunnen.’  ‘Hoor ik hier wel? Heeft een ander niet veel meer recht op mijn plekje hier?’ 

Natuurlijk had ik net zoveel recht op een plekje hier als alle anderen, maar wat ik op dat moment voelde en alles van mij overnam was onzekerheid. Daar zat ik dan… wachtend tot we aan de beurt waren. Zoals verwacht kreeg ik een inwendige echo. ‘Hoe-ra’ dacht ik nog bij mezelf, daar gaan we weer. Ik probeerde mezelf te vermannen en sprak mezelf in mijn hoofd streng toe. ‘Kop op Car, doe niet zo moeilijk, je hebt 2 kinderen op de wereld gezet…’  Relaxt voelde ik mij niet. Ik nam gespannen plaats op de stoel, benen in de beugels en een hap adem, het zou vast snel klaar zijn.

Bol AlgemeenBol Algemeen

Van spanning naar vertrouwen

Gelukkig bleek de gynaecoloog die ons hielp scherp. ‘Heb jij een vervelende ervaring gehad?’ Shit…shit…shit dacht ik nog…!! Een klein beetje in paniek bevestigde ik zijn vraag. Op mijn 18e heb ik ooit een vervelende ervaring gehad. De gynaecoloog reageerde hier kalm op, wat hij precies zei weet ik niet eens meer maar het feit dat hij zag dat ik gespannen was en dit benoemde bracht direct kalmte en vertrouwen. Hij benoemde vanaf dat moment alles wat hij deed waardoor ik voorbereid was op iedere aanraking.

Ik denk dat ik niet de enige vrouw ben die, op wat voor manier dan ook, een minder prettige ervaring heeft gehad. Waardoor de bezoekjes aan de gynaecoloog of huisarts enorm veel spanning met zich mee brengt en ze het liefst vermijd. Toch onderging ik ze wanneer dit nodig was en negeerde ik alles wat ik op deze momenten voelde. Zelfs als ik terug kijk naar mijn twee bevallingen (wat ik achteraf heel vreemd vind omdat mijn vervelende ervaring bekend was bij de verloskundige) gebeurde dit, ik negeerde mijn lijf, ik negeerde mijn gevoel en ging hiermee over mijn eigen grenzen.

Verpleegkundige, verloskundige, later gynaecologen en allemaal met leerlingen kwamen voorbij, deden hun onderzoekjes of dat wat er nodig was op dat moment en ik lag daar maar. Niet in staat hier iets van te zeggen maar ook niemand die vroeg naar hoe het eigenlijk voor mij was, dat de één na de ander even een inwendig onderzoek moest doen. Voor hun misschien dagelijkse kost, voor mij absoluut niet. 

Mijn ervaring bij ‘het centrum voor kinderwens’

Ik ben dan ook enorm dankbaar voor deze ervaring, het kan ook anders, er kan ook bewust omgegaan worden met je kwetsbaarheid en precies dit is wat ik gedurende onze tijd bij het centrum voor kinderwens heb ervaren. De sfeer is daar enorm prettig, je voelt je mens nooit een nummer, er is ruimte voor je emoties welke dit ook zijn. Je voelt de energie van de medewerkers, de betrokkenheid van iedereen die je er tegen komt en bovenal veiligheid en vertrouwen. Alles ging met de grootste zorgvuldigheid. En precies dat is wat je wil wanneer je in zo’n traject zit. Iedere stap werd uitgelegd. Begrepen we het niet deden ze dit nog een keer. 

Wat ik dan ook meeneem uit mijn ervaring hier, ook al is het misschien voor de arts waar je bij komt een dagelijkse kost, voor jou is dit het niet. Ik had de mazzel dat ik nu een gynaecoloog trof die mij wist te lezen maar dit kan je niet van iedereen verwachten. Spreek het uit, durf te zeggen dat je iets moeilijk vind want alleen dan geef jij je behandelaar ook de kans rekening te houden met jouw gevoel en grenzen. 

Waarom ik onze ICSI ervaring deel

Over de onderzoeken en de rede waarom wij een ICSI traject nodig hadden wil ik niets kwijt. Dit is iets van ons. Wel wil ik graag onze ervaring delen en met name hoe wij hier doorheen zijn gekomen. Nou ben ik mij ervan bewust dat er mensen zullen zijn die dit lezen en al jaren lang proberen. Waarbij het helaas niet zo snel verloopt als bij ons. Ik volg online veel stellen die in een traject zitten en keer op keer teleurstellingen te verwerken hebben. Daar kan ik niet over mee praten en ik begrijp het dat het dan mogelijk pijnlijk kan zijn om te lezen dat een ander het geluk heeft dat het wel lukt.

Geloof me, ook met de snelheid waarin ons traject verlopen is ken ik dit gevoel. De baby’s lijken soms in de uitverkoop bij iedere buurtsuper terwijl jij al die tijd van alles doet om je wens uit te laten komen en het wil maar niet. Je probeert blij te zijn voor een ander maar voelt die steek in je buik. Je keel die even dicht geknepen wordt wanneer er weer iemand je vertelt in blijde verwachting te zijn en oh ja, direct na de eerste maand proberen al. Mocht je hier iets over kwijt willen, of iets over willen delen, voel  je dan altijd vrij mij online op te zoeken en een berichtje te sturen.

Een ander geluid

Voor mij was het zo dat ik wat betreft trajecten rondom een kinderwens voornamelijk deze verhalen kende. Stellen die al jaren bezig waren, stellen waar het toch niet bij lukte, stellen die niet prettig behandeld werden in het ziekenhuis, stellen die naar het buitenland moesten. Puncties die mislukte, extreem veel pijn deden, bizarre bijwerkingen. Eigenlijk voornamelijk verhalen die voor mij helemaal niet helpend waren bij de start van zo’n traject. Want tegenover ons zat iedere keer een positieve gynaecoloog. Hij had vertrouwen in ons traject en ja, het is ook zo, zolang je nog bij hem aan tafel zit is er altijd nog een kans maar met de verhalen van deze stellen in je achterhoofd voelt die kans minimaal. 

Ik begrijp wel dat deze verhalen gedeeld worden, we zijn allemaal mensen en opzoek naar steun en erkenning. Maar in mijn geval werd Google mijn grootste bedreiging. Net als Google had ik geen idee hoe ons ICSI verhaal zou verlopen. Ik had geen invloed op Google en de forums die ik las, maar ik had wel invloed op mijn eigen gedachten en ons verhaal. Door alle nare verhalen te blijven lezen maakte ik mezelf onzeker, onrustig en ging mijn focus niet daarheen waar het naartoe moest gaan.

Ja, zo’n traject kan pittig zijn, ja je had het allemaal anders voor ogen gehad en gewild maar hey, dacht ik bij mezelf, wees dankbaar, dankbaar voor de mogelijkheid die wij krijgen. Dankbaar voor de medische wereld en wat daarin mogelijk is en leg de focus op je relatie. Voor ons was dat belangrijk, we gaan dit samen doen en gaan ervoor zorgen dat we dichtbij elkaar blijven. 

Terug naar ons traject – prik instructies

Daar stond ik dan, bij de apotheek, voorafgaand aan de afspraak de we hadden voor o.a. de prikinstructies. Een tas vol medicatie kregen we mee. De vrouw aan de balie legde heel vriendelijke uit wat alles was, waar je het moest bewaren en wat je met je naalden moest doen na gebruik. Maar het enige wat op dat moment door mijn hoofd spookte was WOW! Zoveeeeeeel..?! Moet dit allemaal mijn lichaam in?! Hoe ga ik dit doen?! Niet wetende welke houding we moesten aannemen liepen we grappend over ons drugshandeltje naar de afdeling, ik zag het, niet alleen ik was onder de indruk maar mijn vriend ook. Toch vertrouwde ik volledig op hem. Hij met zijn verpleegkundige achtergrond gaat er vast helemaal uitkomen. 

Hoewel ik helemaal niet bang ben voor naalden was ik nu doodsbang. Ik wist dat ik mijzelf moest injecteren, hormonen mijn lijf in zouden gaan en ik had geen idee hoe ik hierop zou reageren. Wanneer ik aan de pil ben voel ik mij altijd al alsof ik non stop in een achtbaan van Walibi zit laat staan nu ik dit moest gaan doen. 

We werden met ons hele overlevingspakket naar binnen geroepen en daar troffen weer een zeer vriendelijke dame aan. Stap voor stap namen we alles door. Dit meng je met dat en zus meng je zo deze moet je schudden en deze weer niet. Geloof me, ik heb daar die hele afspraak een beetje schaapachtig zitten glimlachen en ik had geen idee. Ik was blij dat Bas naast mij zat en alles in zich opnam en enorm blij dat eerder die week een vriendin dit ons had geadviseerd. Want ze had helemaal gelijk, het is veeeeeeeeeel informatie!

“De eerste dag van je menstruatie mag je ons een berichtje sturen en mag je starten met je medicatie” was het enige wat ik had onthouden. Hah! Die menstruatie…!! Die cyclus van mij neemt mij al maanden niet meer serieus, dat zal vast nu ook nog wel even duren. Helemaal omdat ik vlak ervoor geopereerd was aan een cyste en er dus genoeg gebeurd was daar had ik er weinig vertrouwen in. Maar hey, de wonderen bleken de wereld nog niet uit! Voor het eerst sinds maanden besloot die menstruatie gewoon weer eens langs te komen op de verwachtte datum! We mochten beginnen! 

De eerste injectie

We waren thuis, de hele dag kon ik al aan niets anders denken, vandaag ging het gebeuren. Bas maakte hem klaar, heel fijn want hij had dus toch alles goed gehoord en begrepen tijdens de uitleg. Gelukkig maar want heel eerlijk, tot op de dag van vandaag heb ik echt geen idee! Waarom voel ik mij toch zo zenuwachtig? Waarom vind ik dit eng? Ik heb piercings, tatoeages, er is niet één prik die mij zenuwachtig maakt en van deze voel ik mijn hele lichaam trillen. We hadden afgesproken dat Bas mij zou prikken. Wij kozen hiervoor omdat dit ons het gevoel gaf het meer samen te doen.

Bas had eerder aangegeven het soms lastig te vinden alleen maar toe te kunnen kijken hoe ik alles maar onderging. Op deze manier kon hij iets betekenen, kon hij iets van mij uit handen nemen waar ik zelf zo tegenop zag. Daar stond ik dan, Bas zat op de rand van het bed en ik pakte nonchalant als of het mij niks deed een ‘rol’ vast zodat hij kon prikken. Iedere keer wanneer Bas dit probeerde ontstond er bij mij volledige paniek. Nee! Nee! Nee! Niet doen! Ik besloot op bed te gaan liggen, misschien dat ik mij dan kon ontspannen. Met mijn ogen dichtgeknepen en mijn mantra ‘alles voor ons baby’tje’ onderging ik het en deed Bas wat hij moest doen. Wat een geduld had die man van mij!

Ik barste in tranen uit, in zijn armen en alle spanning van de afgelopen weken kwam er op dat moment uit. Mijn onzekerheid, mijn angsten, mijn boosheid, mijn rouw, alles wat er op dat moment in mij opkwam. Een vloedgolf aan emoties en Bas was daar. Hij hield mij vast, precies wat op dat moment nodig was en niet alleen bij mij kwam die golf van emoties eruit ook bij hem. Alles wat we al die weken vast hielden kon er nu even zijn, pakte de ruimte die het nodig had en ik voelde mij meer dan ooit met hem verbonden. De kop was eraf, wij gaan dit echt samen doen en het gaat ons lukken. Lees hier verder over ons traject.

2 reacties op “Ons ICSI verhaal – Zo kan het ook gaan (deel 2)

Reageren is niet mogelijk.