Even voorstellen – ons verhaal (deel 1)

In mijn vorige blog nam ik je meteen mee naar het moment dat ik hoorde dat onze terugplaatsing geslaagd was en ik dus zwanger ben. Maar ik ben jullie voor het gemak helemaal vergeten te vertellen wie ik eigenlijk ben. Daarom neem ik jullie deze keer mee in wie ik ben en vertel ik ons verhaal. Vandaag deel 1, want ons verhaal past niet in één blog. Deel 2 en deel 3 kun je inmiddels ook al lezen.

Geen onbekende

Voor de mensen die Nicole al langer volgen ben ik misschien niet helemaal een onbekende. Nicole en ik zijn namelijk al een aantal jaren goede vriendinnen. Nicole is dan ook één van die vriendinnen die de afgelopen periode met ons mee leefde, en duimde wanneer dit nodig was. Waarbij ik kon mopperen omdat ik iets helemaal zat was maar ook mijn vreugde dansjes mee wilde doen. Toen zij mij vroeg of ik het leuk vond om over mijn zwangerschap te gaan schrijven op haar blog dacht ik ook direct JAA!! Want hey, er is als zwangere natuurlijk niets leukers dan kletsen over deze bijzondere tijd maar ook omdat ik graag mijn verhaal wil delen.

Zwanger worden ging niet vanzelf

Zwanger worden ging namelijk niet vanzelf. Dit is uiteindelijk gelukt doormiddel van ICSI. Toen ik hoorde dat het voor ons alleen zou gaan lukken via ICSI ging ik uiteraard opzoek naar ervaringen. Ik las vooral vreselijke verhalen en voelde bij de start angst. Angst voor alle teleurstellingen, de pijnlijke puncties, de niet zo tactvolle artsen waar je over leest, de enorme impact van de hormonen…

Ik geloof dat ieder verhaal waar is. En ik geloof dat iedereen zo’n traject op zijn eigen manier beleefd maar ik geloof ook dat positieve verhalen soms te weinig gedeeld worden. Ons verhaal is uniek, ons verhaal is ons verhaal en dat zal nooit dat van jou worden maar als ik met ons verhaal ook maar 1 vrouw het gevoel kan geven dat ook aan een fertiliteitstraject mooie, bijzondere en zelfs een romantische kant kan zitten dan ben ik blij. Dankjewel dus lieve Nicole, dat je zonder dat je dit verlangen van mij wist mij vroeg of ik dit wilde doen. 

ICSI is een bijzondere vorm van IVF. Bij ICSI, dat staat voor Intra Cytoplasmatische Sperma Injectie, wordt er voor elke eicel slechts één zaadcel gebruikt. Net als bij IVF worden er via hormoonstimulatie bij de vrouw meerdere eitjes tot rijping gebracht. De zaadcel wordt vervolgens rechtstreeks geïnjecteerd in het plasma van de eicel(len). Als er een bevruchting plaatsvindt, worden er net als bij IVF na een paar dagen één of twee embryo’s teruggeplaatst.Bron

Ons verhaal

Mijn naam is Carmelina, ik ben 37 jaar en woon in Hoorn. Mijn huis kan ik mijn thuis noemen dankzij de fijne huisgenoten die ik heb. Mijn vriend Bas, mijn 2 kinderen Luka van 7 en Jonah van 6 en dan hebben we nog een stuiterende labrador van 2 die zou moeten luisteren naar de naam Moos.

Bas en ik waren ooit collega’s, werden vrienden en die vriendschap werd verliefdheid. We waren beide vrijgezel, een leuk avontuurtje dachten we toen maar al snel bleek dat cupido hele andere plannen met ons had. De vlinders bleven fladderen en hoewel ik allemaal beren op de weg zag wist ik ook dat ik deze leuke man echt niet aan mij voorbij wilde laten gaan. Zo werd ons avontuurtje ineens ons leven en kreeg Bas de hippe titel ‘bonus papa’ want met mij kreeg hij er twee kinderen bij cadeau. Een titel die ons beide eigenlijk enorm de kriebels gaf…  Wij besloten deze titel een nieuw naampje te geven en vanaf dat moment was Bas voor Luka en Jonah een vriend en een hele bijzondere. 

Luka en Jonah vroegen er wel eens naar, waarom heeft Bas geen kinderen? Tsja, waarom heeft Bas deze niet? De wens voor een kindje samen groeide. Hoewel ik al twee kinderen had en ondanks mijn scheiding heb ik altijd al van een groter gezin gedroomd en ook bij Bas was de kinderwens groot. Het was dan ook geen moeilijke beslissing om voor onze wens te gaan. Toen we bijna een jaar aan het proberen waren en mijn cyclus ineens niet meer zo regelmatig was besloot ik toch maar eens naar de huisarts te gaan.

Van invaller naar mijn eigen huisarts

Daar kwam ik eigenlijk teleurgesteld weer vandaan. Ik had een invaller en deze dokter wilde best even mijn bloed afnemen aangezien de vrouwen in mijn familie jong in de overgang gaan om te kijken of dit bij mij ook aan de orde was. Ook zou hij een uitstrijkje nemen maar mocht hier niks uitkomen dan moesten we toch maar gewoon verder gaan met proberen. De meeste stellen raken dan toch ineens in verwachting. Zoals verwacht kwam er niets uit de onderzoeken. Toch voelde het niet lekker. Van beide kinderen was ik vrij snel zwanger en wat was dan de verklaring voor mijn altijd betrouwbare cyclus die nu ineens een eigen leven ging leiden. Na aandringen van mijn schoonzusje besloot ik nog een afspraak te maken bij mijn eigen huisarts en wat ben ik blij dat ik dit toen heb gedaan.

Mijn eigen huisarts vond dat we lang genoeg geprobeerd hadden en besloot ons direct door te sturen naar het centrum voor kinderwens in Purmerend. Laat ze daar mee kijken, mochten ze iets vinden dan kan er direct actie ondernomen worden anders blijf je van het kastje naar de muur gaan. We liepen de deur uit met verwijzing en de boodschap dat het wel even kon duren voor ze ons zouden bellen voor een afspraak maar binnen een week werd ik al gebeld. ‘Er is iemand vanmiddag uitgevallen kunnen jullie toevallig langskomen?’ Dit was op maandag 21 maart.