Ode aan de kinderarts

ode aan kinderarts

Vooruit het klinkt wat sentimenteel de titel, maar dat is het dan ook. Afgelopen dinsdag hadden wij (lees: mijn zoontje) een afspraak bij de kinderarts en kregen we te horen dat ze het ziekenhuis gaat verlaten. Dat betekent dus dat wij een andere kinderarts krijgen. Dat deed toch wel wat met mij, ter plekke moest ik even wat tranen inslikken.

Al 10 jaar een band

Deze kinderarts kennen wij al bijna 10 jaar. Dat klinkt gek aangezien ons zoontje pas zes jaar is, maar we leerden de kinderarts kennen in een van de donkerste periodes van ons leven. Namelijk toen onze dochter als baby van een week oud geïnfecteerd bleek met het herpes virus. Ze was doodziek en in eerste instantie wisten de artsen niet wat het was.

Toen bleek dat er herpes in haar hersenen zat en de overlevingskans 20% was kwam deze kinderarts ons dit met tranen in de ogen vertellen. Het nieuws was verschrikkelijk, maar de manier waarop het gebeurde is me altijd bijgebleven. Het voelde zo menselijk, vanaf dat moment hadden we een band.

Bol AlgemeenBol Algemeen

Gelukkig bleek ons dochtertje bij de 20% te horen, herstelde ze volledig en hield er zelfs niets aan over. Dus toen we jaren later deze kinderarts weer tegenkwamen toen ons zoontje ziek bleek vonden we het allemaal erg fijn. Ze werd dan ook de vaste kinderarts van ons zoontje, vooral omdat ze een specialisatie heeft in schildklierproblemen en ons zoontje dit dus onder andere heeft.

Vertrouwen in mijn moedergevoel

Een van de fijnste dingen aan deze kinderarts is dat ze vertrouwen had in mijn moedergevoel. En dit gevoel bleek dan ook in de meeste gevallen gelijk te hebben. Ze heeft ons altijd serieus genomen met alle klachten van ons zoontje en indirect heeft zij ook voor de diagnose van ons zoontje gezorgd.

Wat was het fijn om met deze arts te kunnen sparren, het gevoel te hebben serieus genomen te worden en ondanks het feit dat ik natuurlijk niet medisch geschoold ben voelde ik me altijd gehoord. Het voelde echt als een team wat samenwerkte aan de gezondheid van onze zoon. En dat team wordt nu dus opgebroken.

Constante factor valt weg

Door onze verhuizing komt er al enorm veel verandering wat betreft de specialisten die met ons samenwerken. We gaan veranderen van fysiotherapeut, scholen dus leerkrachten, ergotherapeut, huisarts, logopedist, noem maar op. De enige constante factor zou de kinderarts blijven (naast de revalidatiearts). Want vanuit ons nieuwe woonadres kunnen we nog steeds naar hetzelfde ziekenhuis.

Helaas valt die constante dus weg en zullen we binnenkort al kennis maken met een nieuwe kinderarts. Eentje waarvan ik hoop dat er een klik komt en ik (nou ja: wij) ook weer een fijne band kan ontwikkelen.

Maar daarom dus een ode aan de kinderarts. Aan onze kinderarts waar we zoveel mee hebben mogen delen en die ons altijd gezien heeft. Letterlijk en figuurlijk.