Vandaag heb ik de titel even een klein beetje aangepast. Dit heeft uiteraard een reden, een hele goede reden. Zoals jullie weten had ik zelf geen roze wolk en wil ik moeders een podium geven op mijn blog om ook hun verhaal te vertellen. Bij alle voorgaande verhalen was het zo dat de roze wolk echt wegbleef, maar dit verhaal is anders. Vandaag deel ik het verhaal van Nanouk, zij heeft een grijze wolk ervaren in de kraamweek en wil graag een boodschap aan jullie meegeven. Lees je mee?
Inhoudsopgave
Mijn kraamweek: een grijze wolk door de borstvoeding
Tijdens m’n zwangerschap deed ik altijd heel laconiek over het geven van borstvoeding. Ik had me wel ingelezen en wist dus dat het niet altijd gemakkelijk gaat, maar dat het in de praktijk zo kon tegenvallen, dat had ik niet verwacht!
Na een vlotte thuisbevalling kreeg ik onze baby Roan meteen in m’n armen. Niet snel daarna gingen we de borstvoeding voor het eerst proberen. Ik had me er stiekem toch wel heel wat van voorgesteld… Maar helaas, Roan hapte niet. Het leek wel alsof hij niet wist wat hij met die tepel moest doen.
Een dag later bleek dat Roan een te kort tongriempje had. De verloskundige kon het gemakkelijk doorknippen. Een eng iets, maar ik had de hoop dat het daarna wel zou lukken met de borstvoeding.
Lees ook: Cassandra had geen roze wolk omdat..
Borstvoeding geven lukte niet
Het had niet geholpen en de borstvoeding werd een nachtmerrie. Na twee dagen lukte het happen nog steeds niet en moest ik beginnen met kolven om de productie op gang te brengen. Dit was een hel. Ik wist niet dat kolven zoveel pijn kon doen. Als naalden door m’n tepels.
Die eerste dagen was ik alleen maar bezig met kolven, aanleggen (wat niet lukte) en vingervoeden (gelukkig hielp Joost daar bij). De minuscule beetjes die ik kolfde, gaven we met een spuitje aan Roan (vingervoeden). Iedere drie uur moesten we hem met zo’n spuitje voeden. Maar hem wakker maken, lukte amper en hij dronk maar heel weinig. Ook het vingervoeden was dus geen succes.Wat heb ik in die dagen veel gehuild!
Van de pijn, van de frustraties, van het schuldgevoel, van alles. En Roan maar huilen als ik hem probeerde aan te leggen…
Stoppen met de borstvoeding
Op de vierde dag zei de kraamhulp dat ik er misschien maar mee moest stoppen. Nu kon ik nog cold turkey stoppen met kolven. Als ik door zou gaan, moest ik na een aantal dagen gaan afkolven om de druk te verlagen. En aangezien m’n productie al niks meer voorstelde en Roan nog steeds niet goed aanhapte, had de kraamhulp weinig hoop dat de borstvoeding nog zou lukken. Ondertussen was Roan heel veel afgevallen. Hij moest dus snel aan de flesvoeding.
Ik besloot te stoppen.
De kraamhulp waarschuwde me dat ik moest rouwen om de borstvoeding, dat ik het gevoel zou hebben dat er iemand was overleden. Ik vond dat eerst heel overdreven, maar al snel begreep ik wat ze bedoelde. Het deed heel veel verdriet en ik kon het ook niet goed uitleggen aan Joost waarom ik weer zat te huilen.
Gelukkig ging de eerste keer de fles geven heel goed! Roan dronk het flesje met gemak leeg, waarna hij tevreden in slaap viel.
Maar toen was er nog meer gedoe… Omdat Roan zoveel was afgevallen, moesten we hem van de kraamhulp om de drie uur wakker maken en voeden. Maar Roan wilde alleen maar slapen. We kregen hem gewoon niet wakker!
Twijfels bij het advies van de kraamhulp
De kraamhulp bedoelde het goed. Ik heb mentaal heel veel steun van haar gehad, maar dit was wel een dingetje. Ze wilde natuurlijk het beste voor ons en ze was bang dat Roan nog meer zou afvallen, maar dit werkte ook niet.
We hebben het nog een paar dagen op haar manier geprobeerd. Dat was zo frustrerend! Roan dronk amper, hij wilde gewoon niet wakker worden en de kraamhulp bleef maar zeggen dat hij toch echt iedere drie uur een fles moest drinken. En de hoeveelheid moesten we ook iedere dag met 30 cc ophogen.
Ondertussen voelde ik me enorm schuldig. Als de borstvoeding of het kolven wel was gelukt, was het misschien veel beter gegaan!
Flesvoeding op verzoek geven
Joost en ik hadden het er onderling wel over dat het om de drie uur voeden niet goed voelde, maar we waren te onzeker om tegen het advies van de kraamhulp in te gaan. Toen de kraamhulp de deur uit was, belde ik de verloskundige op. Zij zei de verlossende woorden: flesvoeding kun je ook op verzoek geven.
Vanaf dat moment lieten we Roan gewoon slapen. Dat was wel even spannend… Na vier uurtjes slapen, werd hij uit zichzelf wakker. De fles ging er in z’n geheel in en hij viel daarna tevreden in slaap. Wat een enorme opluchting!
We hebben de hoeveelheid van de fles overigens ook niet zo snel verhoogd als de kraamhulp had voorgesteld. Een goede vriendin vertelde dat de maag van een newborn baby de grootte van een rozijn is. Het leek me dan ook onlogisch dat Roan al zoveel melk kon drinken.
Roan het slaapkoppie
De eerste twee weken werd hij ongeveer om de vier uur wakker voor een flesje. Daarna sloeg hij ’s nachts al snel de eerste flesjes over. Hij was ruim drie weken toen hij voor het eerst acht uur achter elkaar sliep. Hij had gewoon heel veel behoefte aan slaap!
Mensen om ons heen waarschuwden ons dat we hem ’s nachts echt wakker moesten maken, maar er was geen haar op ons hoofd die daar aan dacht. Roan groeide iedere dag en was een super tevreden en blije baby. We hadden geleerd op ons eigen gevoel te vertrouwen!
Schuldgevoel verdween langzaam
Doordat hij zo tevreden was en zo goed groeide, verdween mijn schuldgevoel over het borstvoedings- en kolfdrama steeds meer naar de achtergrond. Als een andere moeder vroeg of ik borstvoeding gaf, voelde ik nog wel een steek, alsof ik een slechte moeder ben. Ik ging dan altijd helemaal uitleggen dat het niet was gelukt en dat ik het écht wel had geprobeerd, maar na een tijdje zei ik steeds makkelijker ‘nee, ik geef flesvoeding’, zonder verdere uitleg.
Roan is nu 11 maanden en drinkt nog drie flesjes per dag. Hij zit keurig op gewicht (hij is zelfs van de onderste curve twee lijntjes omhoog geklommen!), eet ook veel vast voedsel en ontwikkelt zich motorisch en lichamelijk heel goed. Hij is een blije baby!
Steuntje in de rug
Tijdens mijn kraamweek zat ik op een grijze wolk, maar uiteindelijk is die wolk knal roze geworden! Ik heb het mislukken van de borstvoeding een plekje gegeven en ik hoop andere moeders met mijn verhaal een steuntje in de rug te geven. Als de borstvoeding niet lukt, voel je dan niet schuldig. Neem afscheid, laat de emoties een tijdje de vrije loop en vertrouw erop dat het goed komt!
Lieve Nanouk, bedankt dat mijn blog voor even jouw podium mocht zijn om je verhaal te delen. Je geeft, naar mijn inziens, een heel mooi steuntje in de rug. En ook ik kan beamen dat het uiteindelijk goed komt, ook al kun je geen borstvoeding geven of heb je de keuze moeten maken om vroegtijdig te stoppen.
Heb jij ook geen roze wolk gehad? Of misschien was hij niet zo roze als dat je van te voren dacht?
Ook voor jou is er plek op mijn blog. Neem gerust contact op.
Bregje zegt:
Jeetje Nanouk, wat heftig! Bij mij was borstvoeding ook drama en stressvol, dus ik snap je wel een beetje. Gelukkig is alles goedgekomen met jullie knappe kereltje! X
marjon zegt:
Het lijkt me idd voor jezelf moeilijk om zo je kraamweek te starten. Een schuldgevoel is natuurlijk niet nodig, maar ik begrijp het wel. Wat fijn dat het uiteindelijk met voeden op vraag van de fles wel goed is gekomen en je daarna kon genieten.
Barbara zegt:
Hier mocht ik geen borstvoeding geven en ik heb het dus nooit mogen ervaren… een gemis, maar toen Riana zo ziek was dacht ik daar niet meer aan… maar als ik jouw verhaal zo lees is het zeker niet zaligmakend! Enne met flesvoeding worden ze ook groot!