Ziekenhuisopname: onze ervaring met trommelvlies buisjes

Begin oktober vertelde ik over ons bezoek aan de KNO arts en dat het advies was om buisjes te laten plaatsen in beide oren van Milo. In eerste instantie zouden de buisjes een week later al gezet worden, maar de anesthesist wilde hem toch wat beter monitoren dus hij moest opgenomen worden. Dit betekende een langere wachttijd maar niet zo lang als ik het verwacht. Op 13 november was het zover: om 7.45 uur moesten we ons melden op de kinderafdeling van het ziekenhuis.

Waarom buisjes?

Degenen die ons al langere tijd volgen weten het inmiddels wel. Maar ons zoontje heeft allerlei achterstanden qua ontwikkeling en groei. Dat heeft zo zijn oorzaken, sommige ervan kennen we. Andere oorzaken zijn nog niet (helemaal) bekend. In verband met zijn spraak achterstand en de regelmatige oorontstekingen besloot de kinderarts om ons door te sturen naar de KNO arts. Deze constateerde dat hij inderdaad veel vocht achter de trommelvliezen heeft en een licht beschadigde gehoorbuis. Reden genoeg voor buisjes.

Overigens voel ik me best wel schuldig om die oorontstekingen. Want ik denk dat ik meer dan de helft van de tijd niet eens doorhad dat hij een oorontsteking had. Hij is en blijft namelijk altijd vrolijk, huilt weinig en laat vrijwel nooit merken dat er iets is. Dat is fijn aan de ene kant, maar daardoor “missen” we wel eens wat. Ik weet nog dat we vlak voor onze zomervakantie naar de huisarts met hem gingen omdat hij iets onder leden leek te hebben. Noem het moedergevoel want je zag maar weinig aan ’t kleine mannetje. Wat bleek? Dubbele oorontsteking. De dokter was verbaast dat hij er zo vrolijk en energiek bij zat.

Dag van de opname

De dag van de opname kwam eraan en dan moet je dus twee werkdagen van te voren bellen hoe laat je er moet zijn. Slim als ik ben belde ik mooi op tijd en kreeg te horen dat we ons om 7.45 uur moesten melden. Niets vreemds aan zou je zeggen, ik wist alleen niet wáár we ons moesten melden. En daar kwam ik dus op de dag zelf achter. Gelukkig heb je een infobalie in het ziekenhuis en daar stuurden ze ons naar de tweede verdieping.

Eenmaal daar aangekomen had ik continu het gevoel niet op de juiste plek te zijn. En later bleek mijn gevoel te kloppen. Ik had me namelijk op de eerste verdieping moeten melden op de kinderafdeling. Gelukkig kwam ik daar nog redelijk op tijd achter, plus wat bleek… de operatie zelf zou pas twee uur later zijn. Om 9.45 uur. Had ik voor niets in de stress gezeten.

We verbleven op de kamer met nog twee anderen kinderen die ook buisjes kregen. In eerste instantie vond ik het ongemakkelijk. Ik ben niet zo extrovert als mensen denken. Maar na een tijdje vond ik het ook wel prettig. Zo had ik tenminste aanspraak tijdens het lange wachten. Milo vond overigens alles prima. Hij wilde meteen in zijn bedje. Zijn operatiehemd aantrekken was ook allemaal goed en hij liet alles goed toe. Ook vermaakte hij zich uitstekend met de magformers die ik voor hem had meegenomen.

De operatie

Plotseling was het zover. Vond ik de tijd eerst voorbij kruipen ging het me opeens allemaal wel heel erg snel. Alhoewel het zetten van trommelvlies buisjes een eenvoudige ingreep is die volgens mij dagelijks uitgevoerd wordt blijft het een operatie inclusief narcose. Ik mocht gelukkig wel mee naar de holding en de operatiekamer. Niet alleen fijn voor ons mannetje, maar ook voor mij zelf. In de holding (daar moet je dus wachten tot je aan de beurt bent) mocht Milo een knuffel uitkiezen én Bumba kijken. Al snel kwamen ze ons halen en werd het echt spannend.

De anesthesist legde alles hartstikke goed uit en ik mocht heel fijn lekker bij Milo zitten en zijn hand vast houden. Helaas ging dat niet want hij had zelf zijn speen vast en zijn popje. Op het moment dat het kapje voor zijn mond en neus ging zag ik wel de paniek in zijn ogen. Jeetje wat is dat moeilijk om te zien. Gelukkig uitte die paniek zich niet fysiek maar ik zag het gewoon in zijn ogen. Daarom bleef ik rustig praten en knipperde ik mijn eigen tranen weg. Na een tijdje was hij in slaap en moest ik de operatiekamer verlaten.

Tsjah en toen kwamen bij mij de waterlanders. Wel pas toen ik alleen was en weer naar de kinderafdeling liep. Want ik wilde mezelf niet laten kennen. Stom eigenlijk. Nog voordat ik mijn tweede slok koffie kon pakken werd ik alweer geroepen om naar de uitslaapkamer te gaan. Milo lag nog wel te slapen, maar ik mocht er al fijn bij zitten. Ook daar kwamen de tranen weer, maar dat had een andere oorzaak. Kom ik later (in een andere blog) op terug.

Vanaf het moment dat Milo wakker werd was hij bijna direct weer ‘aan’. Lekker kletsen, genieten van zijn ijsje die hij kreeg omdat hij het zo goed gedaan had en vooral anderen laten lachen. Eenmaal terug op de kamer kreeg hij drinken wat hij direct helemaal opdronk en al snel mocht hij een boterham. Alsof hij dagen niet gegeten had viel hij aan en binnen 10 minuten had hij twee boterhammen op. Inclusief korstjes en dat zegt veel bij hem haha.

Hoe is het nu?

Er zijn een aantal dingen waar je last van kunt hebben wanneer je trommelvlies buisjes laat zetten. Looporen, overgeven door de narcose of bloed uit het oor. Maar daar heeft Milo totaal geen last van gehad. Het leek zelfs alsof er helemaal niks was gebeurd, want Milo is precies hetzelfde mannetje als voor de operatie.

Ik ben wel benieuwd wat het, naast de oorontstekingen, doet met zijn spraak ontwikkeling. Volgens de KNO moeten we na een maand zeker wel vooruitgang zien. Maar dat is nu dus te vroeg om iets over te zeggen. Al met al was het appeltje eitje en heb ik me voor niets druk gemaakt.

Heeft jouw kind wel eens buisjes gekregen?

4 reacties op “Ziekenhuisopname: onze ervaring met trommelvlies buisjes

  • Bij onze zoon hadden we gekozen voor narcose via infuus. Dan heb je dat nare stink-kapje niet. Maar dat ging helemaal mis. De verpleegkundige kreeg een wegtrekker ofzo en trok zo het infuus eruit. Verpleegkundige reageerde enigszins in paniek (het bloed spoot eruit): hij mag het niet zien!!! Mijn mannetje was 1,5 jaar en had niets in de gaten. Maar toen moest hij dus de operatiekamer in en kreeg een kapje. Bovendien stond er ineens 10 man om hem heen, Dat was niet zo’n succes. Ook het bijkomen van de narcose duurde heel lang. Veel langer dan de andere kindjes en dat ijsje, dat hoefde hij ook niet, maar daardoor mocht hij niet naar huis. Uiteindelijk gelukkig wel gelukt, Hij kreeg buisjes en zijn neusamandelen werden geschraapt, omdat hij constant verkouden was. En het heeft geholpen, hij was niet meer zo vaak verkouden. Het heeft geen trauma achter gelaten bij hem gelukkig, Daarna nog vele malen met allemaal ellende in het ziekenhuis geweest en hij accepteert alles. Ook nog 2x geopereerd aan zijn arm.

  • Hier is de oudste (nu 7) ons kno kwakkelkind. Afgelopen voorjaar voor de vierde keer buisjes, en met 2 jaar zijn z’n amandelen al geknipt. Ik dacht met de derde keer dat we eindelijk klaar waren, maar door de zwemlessen was het weer ellende. Zo vervelend die oorontstekingen, en toen hij nog peuter was hadden we het soms ook pas laat door. Als je gewend bent om je niet lekker te voelen, dan piep je niet zo snel bij een eerste pijntje ????

  • Sterre heeft 2x buisjes gekregen (laatste zitten er nog in) en amandelen weg gehaald. Sterre had ook een spraakachterstand en gehoorachterstand en die buisjes hebben er echt aan bijgedragen dat ze nu op het reguliere basisonderwijs zit! Ik herken ook heel veel in je blog! De eerste keer werd ik ook emotioneel!!! Maar Sterre wandelde ook overal zo doorheen!

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *