Waarom wij onze dochter nog niets vertelde over de zwangerschap

We hebben onze dochter waarschijnlijk nog het langste in onwetendheid gelaten over mijn zwangerschap. Niet omdat we bang zouden zijn voor haar reactie of omdat we dachten dat ze het toch niet zou snappen. Nee het was eigenlijk juist omdat we dachten dat ze enorm enthousiast zou zijn. En we dus bang waren dat ze tegen iedereen zou vertellen dat mama een baby in de buik heeft. 

Waarom wij nog niets vertelden over de zwangerschap

Een van mijn beste vriendinnen is namelijk alweer een poosje zwanger. En Fay vindt het enorm interessant dat daar een baby in de buik zit. Ze vertelt dit dan ook tegen iedereen die ze tegenkomt zodra ze haar weer gezien heeft. Ook vertelt ze dan dat de baby eerst groter moet groeien en ze dan pas geboren wordt. Ze kan het dus al heel goed vertellen. Dat was dus ook een van de grootste redenen dat we het haar steeds maar niet vertelden. De andere (iets belangrijkere) reden is dat we natuurlijk niet wisten hoe het zou lopen. Straks vertelden we haar dat ze grote zus wordt en gaat het mis met de zwangerschap. Aangezien ik er geen goed gevoel bij had en er erg onzeker over was durfde ik het haar gewoon niet te vertellen.

Want hoe leg je een enthousiaste peuter, die kusjes geeft op de buik en erover heen aait, uit dat er toch geen baby meer in zit. Niet dus. Ik wilde het dus uitstellen tot na de termijnecho. Deze heb ik pas met 12,5 week (komende vrijdag) dus tot dan wilden we haar in onwetendheid laten. Of nou ja, dat wilde ik dus. Want mijn man kon niet wachten om het haar te vertellen.

Eerder verteld dan gepland

Maar… Ja en daar komt het dus… We hebben het haar dus toch al verteld. Wel pas op dezelfde dag dat we het wereldkundig maakten. Want we waren stiekem toch wel bang dat andere mensen het met haar over de baby zouden hebben en ze dus in de war zou raken. Ook had ik natuurlijk al 2x een echo gehad waarbij de laatste echo er echt goed uit zag. Nee, wij wilden degene zijn waarvan onze dochter zou horen dat ze grote zus wordt. En niet iemand die verder van haar af staat. Dat leek ons gewoon geen fijn idee. Ik kreeg dit advies trouwens van mijn vader, maar sloeg hem op dat moment in de wind. Echter bleven zijn woorden dus door mijn hoofd malen en hebben we zijn advies dus toch opgevolgd. Daar was vooral mijn man ook erg blij mee want hij vond het zo moeilijk om er niets over te zeggen in haar bijzijn.

De reactie van onze dochter

Toen we uiteindelijk besloten om het te vertellen hebben we eigenlijk het volgende gezegd. “Fay, weet jij nog wat er in Anita haar buik zit?” Nou het antwoord was uiteraard ja, een baby. En het grappige was ze noemde daarna nog wat mensen op die een baby in de buik hadden. Nou goed, fijn. Dat is duidelijk. “Nou, weet je, mama heeft ook een baby in de buik” Tsjah en toen kwam het: nee echt niet. “Uhhh, jawel lieverd.. kijk mama’s buik wordt al een beetje groter want er zit een babytje in. Wel is hij nog heeeeeel klein.”

img_9206

Eigenlijk reageerde ze daarna niet echt meer. En ging ze weer verder spelen. Nou dat was dat, dachten we. We besloten om het er niet echt meer over te hebben maar wel om ’s avonds bij het slapen gaan boekjes te gaan voorlezen over het krijgen van een broertje/zusje. En dan lieten we haar er zelf wel weer mee komen. Maar diezelfde avond nog, tijdens het voorlezen, aaide ze opeens over mijn buik en zei “Mama, jij hebt een baby in de buik he.. ik vind de baby lief!” En ze plantte er ook meteen een kus op. Je begrijpt wel, ik smolt haha.

Inmiddels is ze helemaal weg van “de baby” en vertelt ze meestal dat ze een zusje krijgt. Maar heel af en toe is het toch een broertje. Nou we zijn benieuwd 😉

19 reacties op “Waarom wij onze dochter nog niets vertelde over de zwangerschap

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *