Verdriet rondom de kinderwens – ik moet meer kunnen doen dan toekijken

Gastblog door Ineke Stout. Heb jij een idee hoeveel vrouwen er problemen hebben rondom hun vruchtbaarheid? De kinderwens? Hoeveel vrouwen een miskraam (of meerderen) hebben doorgemaakt? Ik vond het best wel schrikken, toen ik de cijfers zag. Zo heeft één op de tien vrouwen PCOS, een hormoonstoornis, die ook moeite kan geven om zwanger te worden of het zelfs onmogelijk maakt. En ongeveer 10% tot 15% van alle zwangerschappen eindigt in een miskraam. Is dat niet iets waar je stil van wordt?

Durf je te zeggen hoeveel vrouwen een problematische zwangerschap hebben doorstaan? Een traumatische bevalling of een eenzame kraamweek? Postnatale depressies? Hoeveel gezinnen rouwen om een overleden kind? We denken er niet zomaar aan, staan er amper bij stil. Het hoort bij het leven. We schudden meelijdend ons hoofd en pakken de draad weer op. Want het raakt ons niet zo. Niet, totdat wij zelf dit verdriet moeten meemaken.

Samen verwerken

Omdat men als buitenstaander niet zomaar even stilstaat bij het verdriet van een ander, moet er heel wat in stilte, alleen, verwerkt worden. Of nog erger: niet verwerkt worden. Want als men het gevoel heeft dat er niet over gepraat moet worden, dat men niet zo moet zeuren, niet te lang moet blijven hangen in dat zware, donkere gedoe, dan wordt het weggestopt. Erg eigenlijk hè? Dat we als buitenstaanders zomaar dat gevoel aan iemand kunnen geven. Verwerken is echt nodig. Laat je dit achterwege, dan kun je jezelf flink tegenkomen over een aantal jaren. En dan is het alsnog nodig om te gaan verwerken.

Ik moet méér kunnen doen

Ik heb mijn eigen worstelingen met PCOS, maar hoor de laatste tijd ook erg veel van andere problemen waarmee men dealt. Lange trajecten in het ziekenhuis, in de hoop op een zwangerschap. Zoveel miskramen, zoveel verdriet rondom een onvervulde kinderwens. Eenzaamheid in zoveel situaties, omdat er niet echt aandacht aan gegeven wordt. Je kunt misschien nog een kaartje door de bus verwachten, maar bij velen houdt het dan ook wel op.

Daarom wilde ik wat meer doen. Meer dan toekijken. Ik besloot een webshop te beginnen voor alle gezinnen met verdriet rondom de kinderwens, verlies en eenzaamheid. Een steuntje in de rug. Erkenning, een beetje liefde. Daar staat Lief en Teer voor. Voor iedereen die het nodig heeft. Of jij het nu bent of iemand in je omgeving. Zorg voor jezelf in deze moeilijke tijd. Voor een ander, die het zó kan gebruiken!

Taboe doorbreken

Niet alleen wil ik met de webshop iedereen wat meer aandacht en erkenning geven van hun problemen en verdriet, maar tegelijkertijd wil ik ermee zeggen: Praat erover! En laat elkaar erover praten. Wees een luisterend oor, wijs een ander niet af als er begonnen wordt over heftige, verdrietige onderwerpen. En ook voor jouzelf: stop het niet weg. Jij hebt het nodig om je verdriet te verwerken. Jij verdient het om daarin gehoord en geholpen te worden!

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *