Ik zat op maandagochtend bij de dokter in de wachtruimte.
Op mijn schoot een wijs kind dat aandacht aan het trekken was van de andere mensen in de ruimte.
Ik voelde me opgelucht maar enorm stom.
Stiekem schaamde ik me zelfs.
De reden dat we daar zaten was namelijk Fay.
Om precies te zijn Fay’s hartje.
Ik had namelijk vlak daarvoor opgebeld naar de assistente om te zeggen dat ik graag wilde dat de dokter naar haar hartje luisterde. Ik was er op het moment van bellen namelijk heilig van overtuigd dat er iets mis was.
Fay is een druk kind, maar huilt bijna nooit. Als ze huilt dan heeft ze meestal honger, is ze oververmoeid, een volle luier of ze heeft pijn. Die ochtend was er niets aan de hand, Fay had net geslapen en speelde op bed met mij. Totdat ze opeens, uit het niets, keihard begon te huilen. Dit was geen huiltje dat ik vaker hoorde. Dit was een oorverdovende zielsbrekende ontroostbare huil. Ik had die huil 1x eerder gehoord. Toen ze een SVT kreeg in het ziekenhuis. In eerste instantie bleef ik rustig. Ze had vast honger of een poepluier.
Echter bleef ze huilen. Mijn hart brak in duizend stukjes. Zo kende ik mijn meisje niet. Helemaal niets hielp, ermee lopen, sussen, de speen, heel veel contact en knuffelen… Het bleef doorgaan. En toen kwam het… de paniek. Wat als het haar hartje nu toch is? Ik probeerde haar hartslag te volgen maar het ging natuurlijk erg snel. Het lukte me niet om te meten.
Ik twijfelde in eerste instantie of ik zou bellen. Maar met het verhaal van Debbie in mijn achterhoofd durfde ik niet niks te doen. Eenmaal met de assistente aan de telefoon brak ik. Ik was al die tijd rustig geweest, dacht rationeel na en bleef kalm. Maar eenmaal contact met een ander persoon en je kon me opvegen. Wel dacht ik er nog aan om het paspoort van Fay mee te nemen en om haar een jasje aan te doen. Heel gek hoe je dan wel dat soort dingen doet.
Eenmaal bij het wijkgebouw was Fay rustig, zo rustig zelfs dat ze in slaap was gevallen. Stond ik daar, met een slapend kind. Ik ging toch maar naar binnen en meldde dit bij de assistente. Ze wilde toch dat de dokter even zou kijken voor het geval dat dus nam ik plaats in de wachtruimte.
En Fay lachte naar iedereen. En ik voelde me stom. Ontzettend stom.
Vals alarm.
Miranda zegt:
Ook al voelde je je stom, je deed er goed aan om toch heen te gaan hoor. Zeker gezien Fay haar verleden vind ik dat je geen risico’s moet nemen. Fijn dat het loos alarm was verder.
Healthy Mommy zegt:
Ik heb zelf ook een hart ritmestoornis en geloof me: vals alarm of niet, het is nooit stom. Het is het allerbelangrijkste deeltje in ons lijf. Liever vals alarm en een extra controle dan het gevoel ‘had ik maar…’. Ik heb gisterenavond toevallig besloten dat ik toch écht naar de cardioloog moet en stiekem hoop ik dat het vals alarm is, maar mijn hoofd (en hart) weet wel beter.
Anita zegt:
Je hebt er goed aan gedaan om gewoon naar de dokter te gaan. Beter het zekere voor het onzekere met Fay’s hartje!
Zoë-Amber zegt:
Vals alarm is toch stiekem een geweldig iets in dit geval 😉
Gelukkig gaat het allemaal goed!
anouk zegt:
beter tien keer teveel dan een keer te weinig. volgende keer gewoon weer gaan als je het niet vertrouwt. gelukkig viel het mee!
Miranda zegt:
gelukkig maar… dat het vals alarm was. Niks mis mee om voor zekerheid te gaan toch? Al kan ik me wel voorstellen hoe je je gevoeld hebt daar in de wachtkamer.. maar ach. Beter een keer te vaak dan 1 keer niet gaan terwijl je wel had gemoeten!
Gelukkig is alles goed gegaan:)
Vlijtig Liesje zegt:
Ik kan het me helemaal voorstellen! Groot gelijk dat je bent gegaan. Dat is soms het enige wat helpt om je gerust te stellen.
Whitney zegt:
Helemaal niet stom! Better safe than sorry! Ik vind het zo lastig in dat soort situaties dat ze nog niet kunnen praten.
Gwen zegt:
Juist echt niet stom hoor! Zo hebben wij eens oorontsteking bij Olivia gehad en telkens bij de HA was ze megavrolijk en thuis alleen maar ah huilen. Ok, er was echt iets: die ooronsteking, maar ik bedoel maar: er gaan veel kindjes weer lachen bij de ha in de praktijk 😉
Arcadia zegt:
Ach wat schrikken en vervelend, maar helemaal niet stom. Je hebt er heel goed aan gedaan te bellen en langs te gaan! Vooral weer doen als je weer denkt dat er iets mis is. Volg altijd je moederinstinct.
Tamara zegt:
Beter teveel dan te weinig naar de dokter. Je hoeft je nergens voor te schamen. Wie weet was het wel wat en had je er niet naar laten kijken.
Madelon zegt:
Liever een keer te vaak heen dan te weinig…
Marcel valentijn zegt:
Nicole, voel je je echt zo stom?
Nog steeds?
Dan doe je dat om de verkeerde reden. Twijfelen over je eigen gezondheid (of van je kind) moet je hooguit aan de artsen overlaten, als jij maar gedaan hebt datgene wat jij kunt doen. Veel plezier met Fay
Petra zegt:
Vals alarm of niet, je hebt gewoon ontzettend goed gehandeld.
Christel zegt:
Beter op veilig spelen.
Miranda zegt:
Beter 10 keer teveel dan 1 keer te weinig. Helemaal niet stom hoor, ik kan het me wel voorstellen.
Rory zegt:
Juist heel goed! Beter teveel gaan en (gelukkig) voor niets! Dat is in ieder geval iets wat mijn huisarts(en) altijd zeggen. Zeker met een klein kindje. Niet ergens mee blijven zitten. Moeder-intuïtie is feilloos. Plus jij bent gerustgesteld, toch? Daar gaat het om.
Mama van Vesper zegt:
ik zou hetzelfde gedaan hebben…
Roos zegt:
In zulke gevallen kan je beter 20x voor niks komen dan 1x te weinig. Dus wees trots dat je gebeld hebt, want het is alles behalve stom!