Vals alarm

Ik zat op maandagochtend bij de dokter in de wachtruimte.
Op mijn schoot een wijs kind dat aandacht aan het trekken was van de andere mensen in de ruimte.
Ik voelde me opgelucht maar enorm stom.
Stiekem schaamde ik me zelfs.

De reden dat we daar zaten was namelijk Fay.
Om precies te zijn Fay’s hartje.
Ik had namelijk vlak daarvoor opgebeld naar de assistente om te zeggen dat ik graag wilde dat de dokter naar haar hartje luisterde. Ik was er op het moment van bellen namelijk heilig van overtuigd dat er iets mis was.

Fay is een druk kind, maar huilt bijna nooit. Als ze huilt dan heeft ze meestal honger, is ze oververmoeid, een volle luier of ze heeft pijn. Die ochtend was er niets aan de hand, Fay had net geslapen en speelde op bed met mij. Totdat ze opeens, uit het niets, keihard begon te huilen. Dit was geen huiltje dat ik vaker hoorde. Dit was een oorverdovende zielsbrekende ontroostbare huil.  Ik had die huil 1x eerder gehoord. Toen ze een SVT kreeg in het ziekenhuis. In eerste instantie bleef ik rustig. Ze had vast honger of een poepluier.

Echter bleef ze huilen. Mijn hart brak in duizend stukjes. Zo kende ik mijn meisje niet. Helemaal niets hielp, ermee lopen, sussen, de speen, heel veel contact en knuffelen… Het bleef doorgaan. En toen kwam het… de paniek. Wat als het haar hartje nu toch is? Ik probeerde haar hartslag te volgen maar het ging natuurlijk erg snel. Het lukte me niet om te meten.

Ik twijfelde in eerste instantie of ik zou bellen. Maar met het verhaal van Debbie in mijn achterhoofd durfde ik niet niks te doen. Eenmaal met de assistente aan de telefoon brak ik. Ik was al die tijd rustig geweest, dacht rationeel na en bleef kalm. Maar eenmaal contact met een ander persoon en je kon me opvegen. Wel dacht ik er nog aan om het paspoort van Fay mee te nemen en om haar een jasje aan te doen. Heel gek hoe je dan wel dat soort dingen doet.

Eenmaal bij het wijkgebouw was Fay rustig, zo rustig zelfs dat ze in slaap was gevallen. Stond ik daar, met een slapend kind. Ik ging toch maar naar binnen en meldde dit bij de assistente. Ze wilde toch dat de dokter even zou kijken voor het geval dat dus nam ik plaats in de wachtruimte.

En Fay lachte naar iedereen. En ik voelde me stom. Ontzettend stom.

Vals alarm.

19 reacties op “Vals alarm

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *