Tijdens mijn eerste echo voelde ik… niets

Een aantal weken terug kreeg ik mijn allereerste echo tijdens deze huidige zwangerschap. Tussen de 6 en 7 weken, een hele vroege echo dus. Ik had er hoge verwachtingen van aangezien ik nog wist hoe de eerste echo bij onze eerste zwangerschap gegaan was. Maar achteraf gezien was het zoals Shirley eerder ook al schreef eigenlijk helemaal niet zo fijn die vroege echo.

De eerste zwangerschap

Ik weet nog heel goed hoe het in de eerste weken van mijn allereerste zwangerschap was. Na de zwangerschapstesten die ik gedaan had was ik euforisch over de baby die mijn man en ik hadden gecreëerd. De eerste echo was sowieso erg spannend maar ik voelde gezonde spanning. Het werd een inwendige echo want ik was pas 7,5 week zwanger plus ik had ook nog behoorlijk wat vet in de weg zitten. Maar al snel zagen we daar een kindje met armpjes en een hartje wat heel snel klopte. De tranen vloeide over mijn wangen en ik voelde direct zoveel liefde voor dit kindje. Dat kloppende hartje en het beeld van dat kleine mini mensje (wat nog niet helemaal compleet was op die termijn natuurlijk) was genoeg voor mij. Ik hield op dat moment al onvoorwaardelijk van de baby.

Deze zwangerschap

Hoe anders was het bij mijn huidige zwangerschap. Vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was, was ik onzeker. Te vaak had ik om mij heen gezien en gelezen dat het mis ging in het begin stadia en ik durfde dan ook niet blij te zijn. Heel soms als ik er over praatte met bijvoorbeeld mijn Social Psychiatrisch Hulpverlener dan voelde ik wel een blijheid en trots, maar verder was het vooral onzekerheid.

Super blij was ik dus dat ik een vroege echo zou krijgen tussen de 6 en 7 weken. Dat zou voor mij dé bevestiging zijn die ik nodig had en als ik een kloppend hartje zou zien dan kon ik echt blij zijn. Helaas verliep het anders…

Of het nu lag aan mijn onzekere gevoel, het gehaast wat we hadden om er op tijd te komen, het half uur wat we uiteindelijk alsnog moesten wachten, het feit dat het hartje amper te zien was en het kindje helemaal niet of gewoon omdat het bij een tweede zwangerschap anders is… Mijn blije gevoel bleef uit.

Ik voelde niets.

Ik voelde zelfs helemaal niets. Ik keek naar het scherm, zag een zwarte vlek met een heel vaag langzaam knipperend stipje en ik voelde niks. Geen blijheid, geen verdriet, geen onzekerheid, nee gewoon niks. De woorden van de echoscopiste hoorde ik wel maar of ze ook echt doordrongen weet ik niet? Ze vermoedde een hele vroege zwangerschap, hoogstens 6 weken en het hartje was hoogstwaarschijnlijk net pas begonnen te kloppen vandaar dat het zo langzaam ging nog. Het kindje zelf was nog veel te klein om goed te zien dus of we foto’s wilden van die zwarte vlek?

Nou nee, want dat zou extra geld kosten en ik maakte wel even een foto met mn telefoon. Om zo toch iets te hebben.

Minder houden van de tweede?

Ik heb het wel even allemaal flink moeten laten bezinken voordat ik ook echt blij kon zijn. Voordat ik ook echt iets voelde bij deze zwangerschap (naast alle kwalen waar ik wél enorm veel last van had). Daar heb ik me overigens dan ook weer schuldig bij gevoeld. “Zie je wel, je houdt minder van een tweede, dat merk ik nu al”. Gelukkig kwam daar de tweede echo na twee weken en toen ik ons kleintje zag en het hartje dit keer enorm tekeer zag gaan kwamen de waterlanders direct! Dit is echt ons kindje, er groeit gewoon weer opnieuw leven in mij. Hoe bijzonder! Vanaf dat moment durfde ik ook veel meer blij te zijn en besefte ik me dat de kans dat het mis zou gaan ook steeds kleiner was.

Hoe was voor jou de eerste echo?

50 reacties op “Tijdens mijn eerste echo voelde ik… niets

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *