Saskia had geen roze wolk omdat…

De vaste volgers van mijn blog weten dat ik geen roze wolk heb gekend wat betreft het einde van mijn zwangerschap en alles na de bevalling. Maar ik ben niet alleen hierin. Die roze wolk is er de helft van de tijd niet. En dit door allerlei verschillende redenen. Om het taboe te doorbreken en om te durven uiten dat je niet op een roze wolk zit of hebt gezeten ben ik deze rubriek begonnen. In deze rubriek laat ik elke zaterdagmiddag een andere moeder aan het woord over haar grijze (of soms zelfs zwarte) wolk. Vandaag laat ik het woord aan Saskia van Twinkelbella.

De eerste zwangerschap

Toen mijn man en ik kozen om te gaan voor een kindje was ik vrij snel zwanger. Ik was al tante van drie kindjes en kon niet wachten om al dit moois zelf mee te maken. De eerste maanden gingen voorbij. Tijdens deze maanden voelde ik me niet op en top, maar ik had niet direct door dat er iets aan de hand was. Heel langzaamaan begon ik mij zo ongelukkig te voelen dat ik met vier maanden zwangerschap terechtkwam bij de huisarts. Deze twijfelde geen seconde en stuurde mij door naar de psychiater.

Dat ik door werd gestuurd naar de psychiater was voor mijzelf nogal een klap. Ik had immers nog nooit psychische problemen meegemaakt, dus wat moest ik dan bij een psychiater?! Diezelfde week zat ik bij de arts. Na een half uur vertelde deze mij om direct mijn man te bellen van zijn werk. Toen mijn man er eenmaal was, werd het verhaal duidelijk. Ik zat in een ernstige prenatale depressie en moest medicijnen gaan slikken en therapie volgen. Ik weet dat ik zelf nogal verdoofd was en vrij weinig meekreeg van wat er om mij heen gebeurde. Het feit dat ik medicijnen moest gaan slikken overviel mij, dit wilde ik helemaal niet voor mijn kindje.

De weken erna voelde ik mij de slechtste moeder ooit. Ik weet nog dat de arts tegen mij zei: “je bent juist een goede moeder, want je hebt hulp gezocht”. Aan deze woorden heb ik mij gedurende de zwangerschap vastgehouden. Mijn zwangerschap was verre van rozegekleurd, ik was erg verdrietig en heb echt moeten verwerken dat deze depressie mij is overkomen.

Saskia-HardemanToch weer kriebels

Een half jaar na de geboorte van mijn zoontje ging het weer beter met mij. Toen kon het genieten ook echt gaan beginnen. Ik kon mijn zoontje wel platknuffelen en wilde hem alle liefde van de wereld geven.

Na de eerste zwagerschap wist ik heel lang zeker; dit nooit meer. Toch begon het weer te kriebelen en wilde ik mijn zoontje (als het ons gegeven was) niet alleen laten opgroeien. Daarnaast wisten we nu dat ik ziek kon worden en konden we maatregelen treffen, zoals tijdig beginnen met medicatie.

De tweede zwangerschap

Ondanks dat we ons goed hadden voorbereid en ik was begonnen met medicatie (lage dosering ter preventie) ging het de tweede zwangerschap weer mis. Met zeven weken zwangerschap werd ik naar huis gestuurd met de opdracht mij per direct ziek te melden en weer terug te gaan naar de arts. De arts vertelde mij dat vrouwen vanaf het moment van de bevruchting al depressief kunnen worden om het simpele feit dat de hormonen vrij komen.

Het begon allemaal weer van voren af aan. Mijn beide zwangerschappen zijn verschrikkelijk geweest. Ik vind het altijd erg moeilijk om te zeggen maar ik kan het bijna niet anders omschrijven dan een hel. Ik denk dat de pijn die ik voelde ook deels te maken heeft gehad met het verdriet dat ik geen normale zwangerschap mocht hebben. Ondanks deze nare zwangerschappen ben ik enorm trots op mijn kinderen en kan mijn liefde voor hen niet groter zijn.

Omdat de prenatale depressie helaas niet zo bekend is, hoop ik hier meer bekendheid aan te kunnen geven. Om die reden schrijf ik regelmatig over mijn ziekte op mijn blog. Ook ben ik bezig met een website die gericht is op de prenatale depressie. Ik hoop anderen hier mee te kunnen helpen en herkenning te bieden.

Ik ben ongelofelijk trots op je hoe je ermee omgaat Saskia. En vind het super goed dat je er zoveel over schreef op je blog en nu zelfs een website over prenatale depressie gaat op zetten. Het wordt tijd voor meer herkenning en erkenning! Had jij ook geen roze wolk en wil je jouw verhaal (eventueel anoniem) kwijt? Neem dan contact met me op

9 reacties op “Saskia had geen roze wolk omdat…

  • Een heftig verhaal! Nu ben ik wel bekend met depressies en weet hoe heftig deze kunnen zijn. Zelf was ik niet depressief tijdens de zwangerschap maar deze was ook verre van geweldig, al met al leef ik met je mee Saskia!

  • zo herkenbaar hier hetzelfde vanaf de dag dat ik wist dat ik zwanger was in angst gezeten vreselijk down huilen hel vond ik t! Met 16/17 weken werd het beter maar na mijn bevalling ging het ook mis! Het is Indd zo’n taboe meer vrouwen moeten praten erover we moeten elkaar helpen ! Ik wil ook net als jou graag een 2e ben zo bang om me weer zo te voelen we zullen zien wat de toekomst brengt

  • Iedere keer als ik over je prenatale depressie lees krijg ik een brok in mijn keel.

    Je schrijft er zo treffend en toch ook zo sterk over.

    Ik vind het super dat je de site opstart en meer bekendheid wil geven aan prenatale depressie. Heel veel succes met alles!

  • Wow, ik heb eerlijk gezegd ook nog nooit van prenatale depressie gehoord. Wel heb ik geen geweldige zwangerschap gehad, en herken wel punten uit je verhaal. Niet die geweldige “wow ik ben zwanger en voel me geweldig- vibe” die mensen graag van je willen zien, in ieder geval. De ziekenhuisopname heeft daar vast ook wel een steentje aan bijgedragen, evenals het langdurige meerdagelijks overgeven. Maar dan merk je toch ook hoeveel het daarnaast mentaal met je doet. Goed dat je er zo open over bent; een eye opener voor me!

  • Knap dat je dit wilt delen met anderen. Je hebt helemaal gelijk, dat taboe mag best doorbroken worden. Heel veel vrouwen hebben geen roze wolk, maar hun omgeving verwacht dat wel ven hen.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *