Van postnatale depressie naar roze wolk

Negen maanden lang heeft het me bezig gehouden. Misschien zelfs wel langer. Zal ik weer een postnatale depressie krijgen? Hoe zou ik me voelen na de bevalling? Zal ik net zoveel van dit kind houden als van mijn oudste kind? En zal ik eindelijk op die roze wolk belanden?

Deze en nog veel meer vragen hielden me bezig. Ik zei er niet veel over, al schreef ik wel een artikel over het feit dat ik bang was voor een postnatale depressie. Maar naast dat had ik het er nooit over. Al hield het me dus wel behoorlijk bezig..

Van postnatale depressie…

Want die postnatale depressie heeft wel zo’n twee jaar geduurd weer. Twee jaar waarin ik echt wel onvoorwaardelijke liefde voor mijn kind voelde, maar waarin ik totaal niet gelukkig was. Ik voelde me niets waard, de slechtste moeder die er was en ik kwam alleen uit mijn bed omdat ik voor mijn dochter moest zorgen. Ik verwarde heel soms mijn liefde voor haar als een soort geluksgevoel. Dan bedacht ik me dat mijn depressie wel meeviel.

Ik bagatelliseerde mijn postnatale depressie ook. Naar mezelf, maar ook naar anderen. Het ging wel goed met me. Ik had geen hoge dosering van de antidepressiva, het was een milde vorm, ik hield tenminste nog van mijn kind. Allemaal dingen die ik tegen mezelf en anderen zei om maar aan te geven dat de depressie niets schrikwekkends was.

Naar roze wolk

Maar nu ik werkelijk op die roze wolk zit. Nu ik mijn tweede kind in mijn armen heb en écht dat geluksgevoel ervaar. Nu pas besef ik me hoe erg het eigenlijk was tijdens mijn depressie. Ik besef me dat ik weliswaar liefde voelde voor mijn kind, maar dat ik me nooit echt gelukkig heb gevoeld in die tijd. Het was puur overleven, voor mezelf en voor mijn dochter waar ik onvoorwaardelijk van hield. En nu nog steeds natuurlijk.

Maar nu… nu ben ik van postnatale depressie naar roze wolk gegaan. Nu ervaar ik wat geluk is. Hoe gelukkig je jezelf kunt voelen wanneer je naar je kind(eren) kijkt. Wanneer je jouw kleintje vast hebt en echt contact hebt. Hoe het eigenlijk die eerste keer ook had moeten voelen!

Een fantastisch gevoel

Het is echt fantastisch om op die roze wolk te zitten. Misschien dat ik deze roze wolk nu nóg meer waardeer en ook veel bewuster ervaar omdat hij ook een keer ontbrak. Dat weet ik natuurlijk niet. Maar mensen wat geniet ik. En wat voel ik me een gelukkig mens met twee prachtige kinderen en een geweldige man. Want ik wéét dondersgoed hoe anders het kan zijn. En ik was ook heel even bang ook na de bevalling dat het me weer zo overkomen.

Omdat we met Milo ook weer in een onzekere rollercoaster kwamen. Maar dat gebeurde niet. Ik bleek mega sterk te zijn en het dit keer heel goed te handelen. Ik, de power vrouw. Want zo voel ik me nu soms.

Maar ook schuldgevoel

En toch.. knaagt het hier en daar. Niet om hoe het nu is, want daar geniet ik juist van. Die roze wolk die hangt er nu al 5 maanden en voorlopig gaat hij nog niet weg. Nee het knaagt richting mijn dochter. Omdat ik dus niet heb kunnen genieten van haar in die eerste 2 jaar van haar leven. Ik voel me schuldig richting haar omdat ik bang ben tekort te zijn gekomen in die periode. Bang dat zij erdoor geschaad is.

Dus daarom verwen ik haar stiekem toch iets meer dan ik eigenlijk wil. En knuffel ik haar zoveel ik kan. En vertel haar keer op keer wat voor een pracht meid ze is van binnen en buiten. Omdat ik toch een beetje het gevoel heb dat ik iets goed te maken heb.

Van postnatale depressie naar roze wolk

Maar goed, om even bij de kern te blijven. Ik ging dus van postnatale depressie naar een roze wolk. Iets waar ik erg op gehoopt had, maar niet had verwacht. En lieve mensen wat is die wolk toch prachtig. En wat gun ik dit toch iedereen…

Waarom ik dit allemaal opschrijf en met jullie deel? Omdat ik hoop dat ik mensen die in een zelfde situatie zitten of komen een steuntje in de rug kan geven. Om te laten zien dat het hebben (gehad) van een postnatale depressie niet automatisch betekent dat dit telkens weer gebeurd. En dat er iets moois op je wacht en je er echt sterker uit komt.

Ik ben het levende bewijs.

3 reacties op “Van postnatale depressie naar roze wolk

  • hoi hoi.
    probeer je niet schuldig te voelen naar je dochter. mijn eigen moeder heeft na de geboorte van mij en mijn tweelingbroer ook een postnatale depressie gehad. Iets waar ze altijd open over is geweest en iets waar ik geen last van heb gehad ook niet toen ik zelf kinderen kreeg. Het hoeft dus geen invloed gehad te hebben op je dochter!!

    groetjes ester
    en geniet nog maar even van die roze wolk

  • Mooi open en eerlijk stuk Nicole. Fijn dat je nu echt voor 300% kunt genieten. Fay (en Milo) boft maar met zo’n lieve mama, en weet je…ze is vast en zeker trots op jou. Je doet het super, ook voor haar. Probeer het los te laten. Fay heeft er vast veel minder (of geen) moeite (meer) mee….geniet lekker van elkaar! Liefs!

  • Wat fijn dat het zo goed gaat! Het is jullie gegund. En kinderen kun je volgens mij niet genoeg knuffelen hoor. Of het nou om schuldgevoel is of omdat ze gewoon zo zacht en lief en schattig zijn 🙂

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *