Patricia had geen roze wolk omdat..

De vaste volgers van mijn blog weten dat ik geen roze wolk heb gekend wat betreft het einde van mijn eerste zwangerschap en alles na de bevalling. Maar ik ben niet alleen hierin. Die roze wolk is er de helft van de tijd niet. En dit door allerlei verschillende redenen. Om het taboe te doorbreken en om te durven uiten dat je niet op een roze wolk zit of hebt gezeten laat ik andere moeders aan het woord over hun beleving. Vandaag geef ik het woord aan Patricia van Mamageheimen.

Heftige bloeding

Mijn eerste zwangerschap, wat was ik blij en gelukkig. Ik heb voor mijn gevoel echt een onbezorgde zwangerschap gehad. Ik kon genieten en voelde mij heel goed. Ik genoot van de voorbereidingen. Het ging goed tot aan de 35 weken. Ik kreeg onverwacht een heftige bloeding. Ik weet nog goed, ik moest plassen en er kwam ineens een hele guts bloed mee. Het voelde gelijk niet goed. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis. Met ons kindje was gelukkig alles goed. Ze konden snel de hartslag vinden en na een week mocht ik naar huis. Wat de aanleiding van de bloeding was heb ik niet te horen gekregen. De artsen wisten het zelf ook niet. Ik mocht niks meer tot aan de bevalling. Alleen maar rust.

Met veertig weken en vier dagen is mijn bevalling begonnen. Een heftige bevalling met veel bloedverlies. Lars heeft het zwaar gehad tijdens de bevalling. Ik had een flinke weeenstorm. Lars zijn hartslag kelderde zo naar beneden dat het zeer risicovol was. Toen hij werd geboren, mocht hij heel even op mijn borst liggen, maar gelijk werd hij ook weer weg gehaald. Hij moest naar de IC. Achteraf hoorde ik zelf dat mijn placenta deels loszat. En dat daardoor de bevalling zo heftig en risicovol was. Lars heeft geen goede start gehad, maar we mochten na een dag en een nacht toch als gelukkig gezin naar huis.

In mijn kraamweek was ik zwak van het bloedverlies. Ik kon heel weinig en ik moest veel op bed blijven. Ik heb drie dagen extra kraamhulp gekregen. Toen de kraamhulp vertrok moest ik het toch echt alleen doen. Ik voelde mij ook heel alleen. Pascal was weer aan het werk en hoe ging ik in godsnaam de zorg voor zo’n klein hummeltje op mij nemen. Ik gaf borstvoeding, maar dat liep vanaf het begin af aan al niet gesmeerd. Lars dronk niet goed en ik moest ook tepelhoedjes gebruiken wat ook niet echt hielp. Ik was zo lang bezig in de nachten en het slaaptekort brak mij op. Ik besloot om over te gaan op flesvoeding en definitief te stoppen met borstvoeding.

Ingestort

Dat is het moment geweest dat ik ben ingestort. Mijn emoties gingen alle kanten op. Ik voelde mij rotter en rotter. Alleen en verloren. Ik had huilbuien en wist gewoon niet wat er met mij aan de hand was. Waar kwam dit vandaan? Ik heb net een prachtige baby op de wereld gezet. Ik moet nu toch stralen van geluk? Het geluk was voor mij ver te zoeken. Ik kreeg depressieve buien en werd heel angstig. Ik vond het allemaal maar zwaar en kon niet genieten. De zorg voor Lars was mij gewoon teveel. Ik kreeg een gevoel van falen. En ik hield mij groot als er visite kwam wat mijn gevoelens alleen maar versterkte.

Ik kon zo niet doorgaan en moest iets doen. Ik ging op zoek naar een goede psycholoog. Ik vond een fijne vrouw waar ik alles tegen kon zeggen. Het ging daardoor beter met ups en downs. De terugvallen waren heftig en kon het moeilijk accepteren. De psycholoog vertelde mij dat ik een angststoornis moest hebben. Ik heb daar nooit in geloofd. Lars was ondertussen zes maandjes en het ging stukje bij beetje beter. Ik bleef terugkomen bij de psycholoog en merkte dat mijn buien toch wel erger werden voorafgaand mijn menstruatie. Dit vertelde ik ook aan mijn psycholoog maar daar had ze niet genoeg kennis van, gaf ze eerlijk toe, omdat te kunnen beoordelen.

Klassieke postpartum depressie

Toen Lars anderhalf jaar was kon ik zeggen dat het weer goed met mij ging. Natuurlijk waren de buien er nog maar ik kon er mee leven. Ik kon de klok erop gelijk zetten. Een week voor mijn menstruatie en ik was een labiele vaatdoek. Mijn menstruatie was voorbij en voelde mij weer opbloeien. Ik was in die tijd altijd aan het neuzen op internet en kwam een site tegen met allerlei hormoonproblemen. Ik las de site goed door en ik dacht: Dit ben ik? Dit is zo herkenbaar. Dit heb ik precies zo ervaren. Ik zocht contact met de hormoondeskundige en ik deed mijn hele verhaal in een telefonisch consult. Ze kwam tot de conclusie dat ik, na het stoppen van de borstvoeding, een klassieke postpartum depressie heb gekregen. Het was heftig om te horen, maar was tegelijkertijd zo opgelucht dat het beestje een naam had. Ze vertelde mij ook dat als de ppd eenmaal geneest, het over kan gaan in PMS. Wat bij mij dus ook het geval was.

Ik ben na het krijgen van kinderen overgevoelig geworden voor hormoonschommelingen. Mijn lichaam kan ze niet aan en er ontstaat een soort kortsluiting. Ik heb tijdens mijn tweede zwangerschap maatregelen getroffen en preventief hormoonmedicatie genomen, om een tweede ppd te voorkomen. Die ik overigens nu nog steeds slik. Gelukkig mocht toen ook ik de ‘roze wolk’ ervaren in een geweldige fijne kraamweek. Het is een heftige tijd geweest en ik heb het een plekje gegeven. Maar vergeten doe je het nooit.

Wil je de andere verhalen lezen van moeders die net als Patricia en mijzelf geen roze wolk hadden? Klik dan op onderstaande link:
Ik had geen roze wolk omdat..