De overgang van 1 naar 2 kinderen: zwaar?

Ik heb de afgelopen paar maanden regelmatig de vraag hoe ik de overgang van 1 naar 2 kinderen heb ervaren. Is het zwaar of doe ik het er zo even bij? In het begin vond ik het nog te vroeg om er iets over te kunnen zeggen.  Maar inmiddels ben ik al meer dan 7 maanden moeder van twee. Dus tijd voor het antwoord.

Laat ik echter eerst eens beginnen met mijn ervaring van 0 naar 1 kind. Want hoe ik dit heb ervaren is wellicht ook wel interessant om te lezen..

De overgang van 0 naar 1 kind

Je leven verandert nogal wanneer je een kind krijgt. Kon je vroeger in bed blijven liggen tot een uur of 12, nu is het al uitslapen wanneer het 7 uur is. En kon je vroeger gaan en staan waar je wilde zonder met iemand rekening te houden, nu moet je altijd een oppas regelen of kijken of je ze mee kunt nemen. Je wereld staat dus op je kop want opeens moet je voor een mini mensje gaan zorgen. De grootste verantwoordelijkheid die er is.

En dat is pittig, heel pittig. Wanneer je dan ook nog eens te maken krijgt met andere omstandigheden zoals in mijn geval dan is het helemaal loodzwaar. Of tenminste, zo heb ik het ervaren. Maar ik had dan ook een doodziek kind plus ik was zelf ziek. De eerste drie maanden vooral lichamelijk ziek, maar daarna vooral geestelijk. En dat maakte de overgang net iets pittiger dan anders misschien.

Hoe ga ik dat doen, twee kinderen?

En dan dus de overgang van 1 naar 2 kinderen. Alhoewel ik dus eigenlijk het zwaarste el achter de rug bleek te hebben vond ik het nog steeds spannend. Ik was bang voor weer een postnatale depressie en ook wist ik niet hoe ik het in hemelsnaam zou kunnen bolwerken met twee kinderen. Eentje was al twee handen vol.

De overgang van 1 naar 2 kinderen

En toen was daar mijn baby boy. Die eerste week was ik total loss en wist ik niet wat me overkwam. Ik werd overspoeld door hormonen, emoties en vermoeidheid. Gelukkig had ik een fijne kraamhulp die de zorg over beide kinderen op zich nam. Maar al snel was die week voorbij, bleek Milo ook ziek en liepen we ziekenhuis in en uit. Hoe ik die eerste weken heb overleefd weet ik eigenlijk nog steeds niet. Ik denk op wilskracht en liefde.

Nadat we weer in ‘rustig’ vaarwater kwamen kon ik pas echt de balans opnemen. Hoe vond ik het eigenlijk met twee kinderen? Was het net zo zwaar als ik van te voren dacht, of viel het toch mee?

Het antwoord is.. Vergeleken met mijn eerste jaar als moeder zijnde valt dit mee. Maar goed, nu heb ik ook geen depressie en die had ik toen wel. Dus alles was zwaar op dat moment, zelfs uit bed komen. Dat gezegd hebbende vind ik het dus bij tijd en wijle best pittig. Dat komt misschien ook wel omdat mijn nacht nu veel vaker wordt onderbroken en omdat alleen erop uit gaan met twee jonge kinderen echt wel een uitdaging is.

Zwaar maar zoveel meer genieten

Ik vind het dus best zwaar. Niet altijd hoor en zelfs niet elke dag. Maar er zijn regelmatig momenten dat ik het liefst even wil gillen. En weer terug verlang naar de tijd met 1 kind. Want dat was toch wel een stuk makkelijker. Het grappige is dat ik het toen al zwaar vond. Niet eens door de depressie, maar gewoon.. het hebben van een kind. Het zijn van een moeder kan ik beter zeggen. En nu? Nu is weg gaan met slechts één kind een verademing.

Toch zou ik echt niet meer anders willen. En is het de beste keuze ooit geweest om toch voor die tweede te gaan. Ondanks alle angsten die ik had en alle twijfels. Dit is zo genieten, de interactie tussen beide kinderen, de liefde die je dubbel zoveel voelt. Ik geniet!

12 reacties op “De overgang van 1 naar 2 kinderen: zwaar?

  • Ik vind het in het begin ook best pittig hoor, en dan hoefde ik niet eens naar het ziekenhuis (gelukkig). Maar nu Emmi zelf kan zitten en spelen en makkelijker slaapt is het al zoveel makkelijker. En nog meer genieten! ?

  • Ik vond de tweede echt zoveel makkelijker als de eerste, maar Coco was ook een veel makkelijkere baby, dan Lola…met haar krampjes. Coco “deed” ik er gewoon even bij. Maar ik had ook geen zieke baby (op een verkoudheid die een half jaar duurde na dan ;-)) Fijn dat je er ondanks de pittige momenten toch super van kunt genieten. Dit is toch ook echt wel een bijzondere tijd 🙂 Voor je het weet zijn ze op kamers 😉

  • Ik vind het altijd zo fijn als mensen (bloggers) eerlijk zijn.. het kan niet altijd rozengeur en maneschijn zijn! Ik vond de overgang van geen naar 1 heel pittig, maar ik ben stiekem al wel aan het denken aan een 2e.. en ik hoop heel naïef dat me dat niet tegen gaat vallen… 😉

  • Een nieuwe baby brengt hoe dan ook een kleine aardverschuiving met zich mee. En daar moet je uiteraard aan wennen. Dus van 1 naar 2 kinderen is ook wennen.

    Bij mij was naar 3 het lastigste, omdat ik toen letterlijk een hand tekort kwam!

  • Ik vond het begin ook erg pittig en dat had ik ook toen mijn derde kindje werd geboren. Ik merk altijd als ze richting de 1 gaan en beginnen met lopen, dat ik het dan als makkelijker ga ervaren.

  • Overgang van 0 naar 1 was sowieso een huge deal. Alles veranderde. Overgang van 1 naar 2 was inderdaad in begin vooral een ander soort overrompeling van hormonen terwijl de zorg hebt voor een kind. Mijn kraamhulp was in tegenstelling tot de jouwe niet zo een engel.

  • In jullie geval zeker pittig, maar moeders hebben een oerkracht en die kunnen dat gewoon. Ik had ook angst bij de tweede, nu naar bijna 2 tropenjaren durf ik te zeggen: heb t overleefd. Alles dubbel idd, ook die liefde.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *