Opeens stond ze naast me, ik schrok me rot!

Onze dochter was net geen twee jaar toen ze overging van ledikant naar eenpersoonsbed. Een behoorlijk stap maar aangezien we al zo’n bed hadden leek ons dit het meest logische. Waarom een nieuwe bed kopen als je er gewoon nog eentje ongebruikt hebt staan. Voordat we die stap namen haalde ik me allerlei dingen in mijn hoofd. Want wat nou als ze er helemaal niet in wil slapen? Of als ze ’s nachts komt spoken bij ons op de kamer? Of nog erger, wat als ze zelf uit bed komt, het traphekje open krijgt en naar beneden valt? 

Maar mijn zorgen waren onterecht want onze dochter sliep er vanaf de eerste nacht prima in en zelf uit bed komen deed ze ook niet. Dat was soms wel irritant, want als wij dan op zondag ochtend lekker in bed lagen begon zij te roepen dat we haar eruit moest halen. Om een of andere reden klom ze gewoon niet zelf uit bed. En bleef netjes wachten tot we haar kwamen halen. Ach, dat eruit halen was ook geen probleem en zo hoefde ik me in ieder geval niet druk te maken om een spokend kind.

Opeens stond ze naast me, ik schrok me rot!

Er ging een jaar voorbij en niets veranderde eigenlijk. Het slapen ging 99% van de tijd prima en de kleine meid bleef telkens in haar bed totdat we haar eruit kwamen halen. Ik was dan ook niets anders gewend. Maar opeens was ze dus drie jaar. En ondanks dat ze zelf al weken roept dat ze niet klein is, maar groot, had ik niet verwacht dat er van de een op de andere dag iets wezenlijks zou veranderen. Maar dat gebeurde dus toch.

Want de dag nadat ze écht jarig was besloot onze kleine meid om mij even flink te verrassen. Ik lag ’s ochtends nog lekker in bed een filmpje te kijken want het was nog redelijk vroeg en zij sliep toch nog. Tot ik opeens een handje op mijn arm voelde. Ik schrok me rot! De peuter begon keihard te lachen en zei “ik ben het mama, Fay”. Was ze dus zelf uit bed gekomen en naar onze kamer gelopen.

Iets wat natuurlijk helemaal niet gek is ofzo, maar wel in onze situatie. Alsof ze opeens bedacht heeft dat ze mama helemaal niet meer hoef te roepen en het zelf kan. Ze is tenslotte ook al drie.

20 reacties op “Opeens stond ze naast me, ik schrok me rot!

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *