Onterecht zorgen om de baby?

Al een aantal maanden staat deze blog op de planning om geschreven te worden. Maar telkens weer stelde ik het uit. Want stelde ik me niet aan? Zijn mijn zorgen onterecht? Maar nadat de gezondheid van mijn zoontje voor de zoveelste keer voor kopzorgen zorgde besloot ik om het toch maar eens neer te pennen. Gewoon even alles op (het digitale) papier zetten zodat het even uit mijn systeem is. En wie weet is het voor een ander wel herkenbaar.

Een dubbel gevoel

Laat ik beginnen met vertellen dat ik juist met ons zoontje dubbel zoveel van de baby tijd geniet dan dat ik bij onze dochter deed. Misschien zelfs wel tien keer zoveel. Hoe ik onze dochter echt groot keek, zo wil ik onze kleine man juist het liefst zo lang mogelijk klein houden. Niet dat onze dochter ons veel zorgen gaf als baby, maar juist door mijn eigen situatie (lees: ik had een postnatale depressie).

Dat maakt het overigens wel ontzettend krom, want ondanks dat ik dus veel meer geniet van deze heerlijke baby tijd heb ik ook veel meer zorgen. En daar komt dan weer een ander dubbel gevoel naar boven, want ik heb het idee dat mijn zorgen onterecht zijn of niet noemenswaardig in ieder geval. Ik besef me namelijk dat ons zoontje weliswaar ziek is, maar dat het zoveel erger kan zijn. Dus heb ik het idee dat ik geen recht heb op klagen. En daarom ook dat ik ook maar weinig vertel over hoe het voor mij, voor ons, voelt.

Ons kind is niet gezond

Ons zoontje was een week oud toen we gebeld werden over de hielprik. Daaruit was namelijk gebleken dat hij een schildklierafwijking heeft en nadat er meerdere onderzoeken werden gedaan is er gestart met medicatie. Deze medicatie moet hij de rest van zijn leven blijven slikken maar zo lang zijn dosering goed is zal hij er weinig last van ondervinden. Nu, na tien maanden, is zijn dosering eindelijk correct. Echter moeten we wel blijven bloedprikken om te controleren of de dosering ook goed blijft.

Ondanks dat ons zoontje dus ongeneselijk ziek is, is het geen levensbedreigende ziekte en wordt hij.. als alles mee zit.. gewoon een jaar of 100. Weinig vuil aan de lucht dus.

Echter werd er met drie maanden ontdekt dat hij ook kampt met luchtweginfecties die elkaar telkens opvolgen. Hij zit ook al vanaf dat moment aan de medicatie daarvoor maar het lijkt allemaal weinig te helpen. Het eten en drinken gaat heel wisselvallig. Het ene moment gaat dat super en kan hij niet genoeg krijgen. Het andere moment wil hij niks eten of drinken en zien we hem steeds meer achteruit gaan. We zijn meerdere malen naar het ziekenhuis geweest met hem en hij is zelfs een keer opgenomen geweest. De luchtweginfecties daar kan hij wel mee om gaan hebben we het idee, echter is hij heel vatbaar voor virussen en dus pikt hij deze heel snel op.

En een virus bovenop een luchtweginfectie is dan teveel waardoor hij weer erg ziek wordt.

Onterecht zorgen?

Tsjah en daar komen dan de zorgen om de hoek kijken. We hebben vele malen in het ziekenhuis gezeten omdat hij niets binnenhield of omdat hij zo benauwd leek. Voor zijn opname hadden we zeker ook veel zorgen, maar ik heb wel het idee dat na zijn opname de zorgen alleen maar zijn toegenomen. Wanneer hij een keer zijn fles weigert gaan hier direct de alarmbellen rinkelen. Onterecht? Of juist heel goed omdat we daardoor een stuk waakzamer zijn?

Het is ook erg frustrerend om te zien dat hij telkens weer een grote terugval heeft. Hij wil dolgraag ontwikkelen, maar telkens wanneer het erop lijkt dat hij weer iets nieuws gaat kunnen wordt hij weer erg ziek. Dat ziek zijn houdt dan in dat hij niets meer wil eten of drinken en dat hij enorm afvalt. Tijdens de laatste controle bij de kinderarts bleek zelfs dat hij in twee maanden van een gemiddeld gewicht naar het meest onderste lijntje is gegaan. Het advies was op dat moment dus ook om hem wat vollere producten te geven en een extra schep in zijn flesvoeding. Dat ging dan ook een paar dagen goed totdat hij nu dus weer een paar dagen weigert om te eten of drinken.

Frustraties en zorgen

Heel stom misschien, maar ik voel me op zulke momenten echt een onervaren moeder. Ik weet niet wat ik moet voelen of denken. Ik heb het idee dat ik overbezorgd ben, want uiteindelijk loopt het met een sisser af. Maar toch.. Die zorgen.. De slapeloze nachten die het ook veroorzaakt (zowel doordat hij niet goed slaapt, maar ook doordat ik teveel pieker) en alle frustraties die het oplevert zorgen er wel voor dat we inmiddels alweer zeven maanden aan het aanmodderen zijn met hem.

Ergens zou ik hem ook groot willen kijken.. Want het eerste jaar is meestal het zwaarst zeggen ze. Ik ben echter bang dat we er voorlopig nog wel mee zitten en daarom probeer ik tussendoor gewoon zoveel mogelijk van mijn baby te genieten. Want ondanks alle frustraties en alle zorgen; geniet ik zo erg van ons kleine mannetje. Dat is gewoon onbeschrijfelijk.

21 reacties op “Onterecht zorgen om de baby?

  • Ik heb geen ongeneeslijk zieke kinderen dus ik kan me niet helemaal voorstellen hoe het is. Wel ben ik moeder en ik denk dat het niet meer dan normaal is dat je je (constant) zorgen maakt. Overbezorgd of moederinstinct? Ik denk het laatste!

  • Ah lieve schat! Jouw zorgen zijn echt niet niet benoemenswaardig hoor!! Die knappe kerel van jouw struggelt gewoon heel erg met zijn gezondheid en dan zijn je zorgen echt wel terecht! Zou precies hetzelfde hebben! En dat onzekere onervaren gevoel? Ik denk dat dat mama zijn heet 😉

  • Ik snap je zorgen en ze zijn zeker niet onterecht. Geen moeder (of vader) wil dat zijn /haar kindje ziek zien en er steeds mee naar de dokter moeten gaan omdat het niet lekker gaat. Misschien kun je een Dietist in de buurt vinden die met je mee kan denken over zijn voeding?. Dikke knuffel en vertrouw op je moederinstinct ❤️

    • Ja het lastige is dat hij wanneer hij nergens last van heeft juist erg goed eet. Maar als hij dus weigert dan weigert hij echt alles.. En dat een aantal dagen. Tegen de tijd dat hij daar weer bovenop heeft gegeten komt de volgende virus of het volgende ding weer!

  • Hé Nicole! Jeetje, wat pittig. Je zorgen zijn niet onterecht of misplaatst, maar juist heel logisch! Het sluimert al zo lang, en je ziet een kindje dat heel graag wil, maar door zijn lijf wordt tegen gewerkt. Dat sluimerende is killing! Veel sterkte!

  • Ach meid, natuurlijk zijn je zorgen niet onterecht en mag je dit gewoon uiten. Het gaat om je kind! Ik snap heel goed dat je kopzorgen hebt. Juist positief om te lezen dat he zo geniet van de kleine man en ook dat jullie waakzaam zijn! Beter op tijd aan de bel trekken dan te laat… ????????????

  • Ik kan me je zorgen zo voorstellen en alles behalve onterecht ook. Gelukkig staan jullie wel onder controle en moet je in die zin ook maar vertrouwen op de medische wetenschap. Heeft de luchtweginfectie een naam? Ik heb er zelf een en daar als kind veel last van gehad. Toen ik ouder werd, groeide ik er overheen en kan er nu uitstekend mee leven. Missch geeft dat wat hoop!

  • Ooh arm ventje. Ik volg je blog al een hele tijd en wist wel van de schildklierproblemen, maar niet dat er ook nog andere moeilijkheden zijn en het zo’n grote invloed op hem heeft. Ik hoop mee dat het na een jaar inderdaad beter wordt!

  • Als ik naar mezelf kijk horen het moederschap en overbezorgd zijn bij elkaar, jullie hebben zoveel voor de kiezen gehad dat dit gevoel helemaal niet vreemd is. Weet je waarom ik blij was dat ze ouder werden omdat ze toen konden zeggen als ze buikpijn hadden. De eerste jaren was dit gokken en zat ik ook wel eens bij de seh omdat ik dacht dat hun ziekte opspeelde maar het ‘gewoon’ griep was. Luister naar je gevoel en je dochter en zoon weten en voelen echt dat je alles voor ze over hebt.

  • Het is ook heftig dat ie steeds weer ziek wordt. Ik kreeg van familie toen ze klein waren regelmatig te horen dat het niet goed was dat we zo vaak naar de huisarts gingen en de kindjes antibiotica kregen, want hun kinderen waren nooit ziek. Die van mij wel. Gelukkig niet zo ernstig als die van jou, maar wel dat er medische hulp nodig was om erger te voorkomen. Gelukkig zeiden onze huisartsen steeds dat ze liever hadden dat we een keer voor niets kwamen, dan dat ziekenhuisopname nodig was. Uiteindelijk toch bij de jongste amandelen laten knippen en deze winter daardoor voor het eerst zonder antibiotica voor haar, de oudste is ook over de longontstekingen heen gegroeid en heeft deze winter ook geen kuurtje nodig gehad. Luister vooral naar je moederinstinct!

    • Ja dat is ook wel wat onze kinderarts en huisarts zegt. Als we het niet vertrouwen gewoon gaan, beter teveel dan te weinig. Dank je voor je fijne reactie.. doet me goed!

  • Lieverds ik vind het zo vreselijk voor jullie. Het gaat je enorm aan je hart en logisch ook. Het gaat hier om je kind die chronisch ziek is en dat lijkt me verschrikkelijk. Je hoopt zo dat je kind gezond en gelukkig opgroeit en dat gezondheids stukje zit hem steeds in de weg. Jullie zijn goede ouders en voel je vooral niet bezwaard om je gevoel te delen of om aan de bel te trekken. Zorgen worden zwaar gedragen, zeker wanneer je ze alleen moet dragen.

  • Mijn jongste zoon was vroeger een enorm slechte drinker. Hij bleek allergisch te zijn. Ook vaak huilend kinderarts aan de telefoon gehad omdat hij niet wilde drinken. Ik denk dat het extra moeilijk is omdat zo’n kleine kinderen nog niet aan kunnen geven waar ze pijn hebben of waarom ze niet willenaar drinken. Toen hij ouder werd, werd het gemakkelijker omdat hij aan kon geven wat er was. Ik zou milo eens laten testen op allergie. Zou er best eens mee te maken kunnen hebben. Veel sterkte

  • Wat snap ik je zorgen goed. Ons jongste kindje was iedere 4 tot 6 weken ziek: keelontsteking met 40 graden koorts. De oorzaak bleek (koemelk)allergie. We kwamen erachter door alle melk uit haar voeding te laten. En later weer toe te voegen. Ze ontwikkelde later nog meer andere allergieen, maar sinds ze geen voedsel meer krijgt waar ze allergisch voor is, heeft ze die ontstekingen niet meer gehad. Wat een verademing.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *