Nog 50 dagen…

Nog 50 dagen.. En dan wordt mijn zoontje alweer één. Ik weet nog goed dat ik tijdens mijn zwangerschap van hem aan het aftellen was tot de uitgerekende datum. Niet wetende dat ik ook werkelijk op de uitgerekende datum zou bevallen. Maar dat ging toen zo langzaam voor mijn gevoel. Vooral die laatste weken. En nu. Nu lijkt de tijd voorbij te vliegen!

Aan de ene kant vind ik het geweldig dat zijn eerste verjaardag eraan komt en ben ik ook zeker al bezig met het plannen ervan. Ik vind het heerlijk dat hij straks een echte dreumes is met alle leuke mijlpalen die erbij horen zoals voor het eerst lopen en echt al wat meer gaan praten. Ook hoop ik dat hij dan over zijn luchtweginfecties is gegroeid en niet meer zo snel ziek zal worden zoals nu. In het eerste jaar worden kindjes nogal snel ziek en dat zal dan hopelijk dus minder zijn. Milo zal ook meer gaan begrijpen en je kunt dan makkelijker communiceren. Ja het is best wel leuk dat zijn verjaardag eraan komt.

Maar aan de andere kant kan ik er wel om janken. Want dat betekent namelijk ook het afscheid nemen van mijn baby. Vanaf dat moment heb ik gewoon geen baby meer en is ons mannetje een dreumes. Aangezien wij het bij twee kinderen willen houden is het dus best wel een dingetje. Sowieso wanneer ik hem nu in mijn armen houd dan vraag ik me af waar mijn kleine baby gebleven is. Want stil liggen doet hij alleen tijdens het drinken en zelfs dan is hij druk met zijn handjes aan het ontdekken.

Het scheelt wel dat ons mannetje nog niet zoveel zelf kan. Hij kan nog niet zitten, echt kruipen doet hij nog niet en ondanks zijn vele pogingen om zichzelf op te trekken ergens aan kan hij ook nog niet staan. Op die manier kan ik hem ook gewoon nog als baby zien, al is hij echt een ondeugende baby. Want zitten in een kinderstoel kan hij wel heel erg goed en het liefst heeft hij dan in beide handjes een speeltje. Deze gooit hij dan op de grond zodat zijn zus het weer opraapt. Of hij trommelt ermee op het tafelblad.

Ja ons kleine mannetje is echt de meest geweldige baby. Zodra hij wakker wordt of we hem wakker maken (in verband met zijn medicatie) lacht hij en spartelt met zijn armpjes en beentjes. Hij vindt het heerlijk om bij ons te zijn en lacht vrijwel de gehele dag. Hij laat enorm van zich horen, vooral wanneer hij eten ziet en het gevoel heeft overgeslagen te worden. Ook als het allemaal te lang duurt met een volgende hap geven roept hij. Hij kan ook echt enorm hard gillen als hij niet de aandacht krijgt die hij wil en giert van de pret wanneer we bijvoorbeeld kiekeboe spelen.

Ook kan hij zich heel goed vermaken met de verschillende speeltjes die hij heeft of die zijn zus hem geeft. Hij wil tegenwoordig het liefst op zijn buik want dan kan hij alles beter zien. Maar nog liever zit hij, wat hem dan weer kan frustreren omdat hij dit zelf nog niet kan. Tijdens het spelen hoor je hem dan ook regelmatig uit frustratie even een gil slaken of even roepen. Hij wil dan vooruit of iets hebben waar hij niet bij kan. De ene keer help ik hem een handje, een andere keer laat ik hem zelf aanrommelen.

Ik geniet echt van dit kind en mijn hart overstroomt ook met liefde voor hem. Nooit had ik verwacht zoveel van mijn kinderen te kunnen houden, maar het is echt zo. Het mooiste geluid is gewoon het geluid van je kind die lacht. En het liefst om jou. Heerlijk… Ja dit lieve kleine krachtige mannetje is niet meer weg te denken uit ons leven en over 50 dagen mogen we zijn eerste levensjaar vieren. Wat een eer…. Al zal dit zeker gebeuren met zowel een lach als een traan. Want het blijft een dingetje. Van baby naar dreumes.