Milo is vier jaar!

Oké knijp me even want volgens mij slaap ik nog. Is het serieus alweer vier jaar geleden dat ik voor de tweede (en laatste) keer moeder werd? Dat ik met precies 40 weken zwangerschap een prachtig ventje op aarde zette? In mijn hoofd weet ik dat het zo is, maar mijn hart kan het eigenlijk nog niet echt aan.

Zijn geboorte

Ik kan me namelijk zijn geboorte nog zo goed herinneren. Hoe ik eigenlijk geen vertrouwen had in mijn lichaam omdat deze mij in de jaren daarvoor al zo vaak in de steek had gelaten. Zo zag ik dat toen. Zo voelde het toen. En toch had ik zoveel kracht. Ging het opeens zoals ik had gehoopt. Bijna dan. Want die flinke knippen die ik kreeg (sorry TMI) omdat hij er anders echt niet uit kon (sterrenkijkertje) had ik liever niet gehad. Net zoals de placenta die er niet uit wilde waardoor ik na 45 minuten flink bloed verloren te hebben alsnog met redelijke spoed geopereerd werd.

Maar ik deed het wel allemaal zelf. Geen spoedkeizersnede dit keer, geen ruggenprik. Nee flinke pijn, bloed zweet en tranen maar om 18 uur precies pakte ik zelf het mooiste jongetje van de wereld uit mijn lichaam. Wat is een bevalling eigenlijk toch een wonderlijk iets. Het is smerig, pijnlijk en ik doe het liever nooit meer (kan ook niet). Maar het is ergens ook het mooiste wat je als vrouw kunt doen.

Geweldig ventje

En nu is dat dus alweer vier jaar geleden. Vier jaar waarin we toch ook weer vele zorgen hadden om ons mannetje. Maar zeker ook vier jaar waarin we zoveel genoten hebben van hem. Want wat is het een leuk ventje en ja ik ben bevooroordeeld, maar hij is het echt. Het is een heel lief ventje, maar ook een boefje. Hij houdt van echte jongens dingen, maar speelt net zo lief met zijn popje en draagt hakschoentjes. Zijn beste vriend op school is Roel, maar hij speelt ook veel met meisjes. Hij houdt van snoepjes maar geef je hem fruit dan straalt hij ook…

Hij is gewoon zoveel dat ik het niet allemaal kan opnoemen.

Nieuw begin, een mijlpaal!

Vandaag gaat hij voor de allerlaatste keer naar de peuterspeelzaal. Gisteren heeft hij al getrakteerd nadat hij eerst weer is gaan oefenen op school. En vandaag wordt zijn verjaardag dan echt gevierd. Het is maar een klein clubje, dus vandaar de traktatie gisteren. Hij heeft er zelf ook echt al heel veel zin in om naar school te gaan. En ik ook. Alhoewel ik vast en zeker weer wat traantjes weg zal pinken ben ik ook blij. Voor hem want hij is er klaar voor. Maar ook voor mij. Want dit geeft mij gewoon weer wat extra ruimte en tijd. Voor mezelf. Voor mijn bedrijf. Voor mijn huishouden. En voor andere dingen.

Hiep hiep hoera!! Milo 4 jaar!

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *