Mijn dochter de vlogger | Deze docu zet me aan het denken

Eigenlijk had ik voor vandaag een hele andere blog ingepland staan. Eentje over een activiteit afgelopen weekend. Maar door Maud van Maudgeniet keek ik gisterenavond een documentaire genaamd “Mijn dochter de vlogger” op NPO3. En daarna jeukte het zo bij mij om er iets over te schrijven. Deze documentaire zet mij behoorlijk aan het denken. En die gedachtes wil ik graag met jullie delen.

Docu: mijn dochter de vlogger

In ‘Mijn dochter de vlogger’ worden drie ouders van jonge YouTubers gevolgd door Joep van Osch en Doortje Smithuijsen. De documentaire volgt de gezinnen van Jaydie (3), Jaylinn (9) en Nina (13) in hun dagelijkse bezigheden. Het laat ons een glimp zien hoe het is om op te groeien voor het oog van de vlogcamera. En wat de rol is van de ouders hierin. Kleine spoiler: die rol is naar mijn idee veel te groot.

Ik moet toegeven dat ik, voordat ik ging kijken, al een vooroordeel had. Vooral bij het zien van de leeftijden van de kinderen. Een kind van 3 die de hoofdrol speelt in video’s en filmpjes. Dat stoorde mij nog het meeste. Toch hoopte ik dat het fout had. Dat het kind gewoon lekker zichzelf mocht zijn waar moeder dan af en toe een filmpje van opnam. Helaas was dat niet zo. Helaas werden mijn vermoedens bevestigd. En heb ik dus regelmatig met een “serieus dat meen je toch niet?” op de bank gezeten.

Mijn mening over de documentaire

Ik ben er niet perse op tegen dat kinderen een rol spelen in een filmpje. En ook niet dat ze op een bepaalde leeftijd er interesse in hebben om zelf filmpjes op te nemen. Waar ik echter wel op tegen ben is de gemaaktheid van de filmpjes. De rol die de kinderen moeten spelen zodat het perfect is. En ze meer views krijgen. Tig keer een intro over moeten doen terwijl je echt geen zin erin hebt. Natuurlijk besef ik me dat je slechts een glimp ziet in het leven van deze kinderen. Maar uitspraken als “kin omhoog” tegen een kind van 3 omdat je anders een onderkin ziet en vragen als “hoe denk je dat je de views omhoog gaat krijgen” aan een kind van 9 vind ik gewoon niet oke.

Ik heb echt vol verbazing zitten kijken en zie, vooral bij de jongste twee, gewoon dat ze niet zichzelf zijn. Het meisje van 9 zegt het zelf zelfs in de documentaire. Echter wuiven haar ouders dit dan weg. Overigens vind ik het ook voor het 13jarige meisje nogal pittig. Zij is van de drie kinderen het meest bekend en heeft meer dan 100.000 abonnees op YouTube. Haar leven bestaat uit alles moeten vastleggen en dan zo perfect mogelijk. Want gepiep van de magnetron op de achtergrond terwijl je een filmpje opneemt.. dat kan toch echt niet.

Ook mijn kinderen spelen een rol

Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die nu denken “maar Nicole, jouw eigen kinderen spelen ook een rol op jouw blog”. En dat klopt. Ondanks dat ik de hoofdrol heb, hebben zij een bijrol en zijn ze ook herkenbaar te zien. Maar zij hebben nooit een rol gespeeld of hoeven spelen. Wanneer ik bijvoorbeeld een unboxing maak dan laat ik hun echte reactie zien. En neem ik het niet 10x opnieuw op omdat het niet perfect was.

Ik heb namelijk ook heel lang gevlogd. Maar dat was puur. Niets in scene gezet of opgeruimd of iets opnieuw opgenomen omdat er een piepje af ging. En zo gaat dat nog steeds, ook in mijn Stories op Instagram. Daarnaast ben ik sowieso altijd erg voorzichtig in wat ik wel en niet deel. Ik wil dat het gaat over mijn eigen angsten, belemmeringen, genietmomenten enzovoort. En dat zij daar dan een onderdeel van zijn, dat is oke. Dat is herkenbaar.

Ik denk dat ik me dan ook het meest stoorde aan het feit dat de filmpjes van die kinderen allemaal zo gemaakt zijn. Een driejarige die zinnetjes uit haar hoofd moet leren en tig keer opnieuw moet inspreken omdat het niet naar de zin van de moeder is. Het kind kan amper praten, “nee dat was niet duidelijk genoeg, je moet duidelijker praten”. En bij de negenjarige die heel gemaakt (ligt niet aan haar!) blij is met bepaald speelgoed. Als deze gezinnen hun kinderen nou zouden laten zien zoals ze echt zijn. Zoals ze echt spelen en ontdekken… Dan zou ik er al heel wat minder moeite mee hebben.

Mijn dochter de vlogger? Het zet me aan het denken

Zoals je merkt is het alweer een heel betoog geworden. Maar het zet me gewoon enorm aan het denken. Want ook ik heb met mijn jonge dochter filmpjes gemaakt. Waarin we kleding lieten zien die we gekocht hadden bijvoorbeeld. Of speelgoed uitpakte. Maar ik weet gewoon dat ik haar daarin wel haarzelf liet zien. Ze mocht stoppen wanneer ze er geen zin in had. En het was slechts af en toe. Voor de fun vooral. Ik kijk namelijk nog steeds die filmpjes terug en geniet dan van onze tijd samen.

Heb jij deze documentaire al gezien? Ik ben benieuwd wat je ervan vindt. 

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *