Mijn angst als moeder

Als moeder zijnde kun je verschillende angsten hebben. Het begint al bij de zwangerschap: zal het kindje gezond zijn? Bij de bevalling: heb ik de kracht wel? In die eerste weken: doe ik het wel goed? In alle weken daarna: doe ik het wel goed? (ja die blijft volgens mij je hele leven wel zodra je moeder bent)

Ja er zullen altijd angsten en onzekerheden zijn en dat is ook niet erg. Het houdt je scherp en maakt je menselijk. Toch zit er bij mij een angst waarvan ik niet weet of anderen die ook hebben. Mijn angst als moeder is namelijk dat mijn dochter wordt zoals ik. Dit klinkt wel heel erg, maar er zijn nu eenmaal een aantal dingen waarvan ik hoop dat mijn dochter dit niet geërfd heeft.

Zo ben ik enorm onzeker. En dan niet die onzekerheid die iedereen wel heeft, maar echt onzeker. Nu heb ik er wel mee leren omgaan en is het een stuk minder geworden, maar in mijn jongere jaren heb ik er echt veel last van gehad. Tot pesten aan toe. Wat me uiteraard nog onzekerder maakte.

Daarnaast ben ik enorm vatbaar voor een depressie. Dat blijkt nu wel weer want waar zit ik middenin? Juist, een depressie. Dit is iets wat ik uiteraard niemand gun en al helemaal mijn dochter niet. Ik heb bepaalde eigenschappen waardoor een depressie er bij mij makkelijker insluipt. Dat is iets waarvan ik hoop dat mijn dochter dit niet overneemt.

Ook was ik vroeger echt een slank dennetje. Er werd me regelmatig gevraagd of ik een eetstoornis had, maar nee hoor.. Ik kwam gewoon niet aan. Nu is het juist het omgekeerde, ik val maar niet af. Ik heb enorm veel overgewicht en ja ik geef toe.. op het moment doe ik er ook niet veel aan plus de medicatie maakt het net iets erger, maar toch. Mijn angst is dat mijn dochter ook te dik wordt. Niet dat ik daarom nu extreme maatregelen neem hoor. Ze krijgt gewoon te eten wat ze wilt eten en wat ze hoort te eten.. Maar soms zie ik van die dikke kinderen rondlopen en ben ik bang dat mijn dochter ook zo wordt.

De angst die ik hierboven omschrijf zit echt diep geworteld. Ik ben daar dan ook erg vaak mee bezig en het kan me soms zelfs wakker houden. Zoals nu… Ik lig in bed om te slapen aangezien ik ziek ben (ik schrijf dit op vrijdag) maar het hield me zo bezig, ik moest het kwijt!

Wat me dan wel weer goed doet is het nummer van Guus Meeuwis – Hoe ik lopen moet. Dat nummer zegt eigenlijk precies wat ik voel.

Misschien ben ik te klein
Om jou groot te kunnen brengen
Want ik ken jouw angst en twijfel zelf zo goed
En hoe moet ik jou nou leren
Wat de beste weg naar huis is
Als ik zelfs niet eens weet hoe ik lopen moet

Herken jij dit soort angsten?

18 reacties op “Mijn angst als moeder

  • Dat nummer van Guus geeft me altijd kippenvel. Ik herken je angst wel een klein beetje. Maar ik heb het los kunnen laten. Door hen. Ik zie mijn kinderen ontwikkelen. Ze zijn een eigen ik. Uniek.

  • Wat een mooi, open, artikel. Ik kan me de angsten goed voorstellen en het lijkt me vrij menselijk. Maar ik heb er nog niet echt ervaring mee:) ik hoop dat je een manier vindt om de angsten wat meer los te kunnen laten.

  • Mooie openhartige blog.
    Ik kan me je angsten wel voorstellen. Maar is het niet ook een voordeel dat je dit over jezelf weet EN dat je weet dat je dit niet wil voor je dochter.
    Je kunt dus nu al haar zelfvertrouwen gaan stimuleren. En je hebt het voordeel dat je de signalen kan herkennen. En als ze ouder is kun je het met haar bespreken.
    bespreek het ook met je parter. Hij kan ook signalen herkennen, en een rol in voorkomen spelen.
    Sterkte ermee, komt vast goed!

  • Herkenbaar. Ik heb ook angsten en onzekerheden, want ik wil graag het beste voor mijn dochter. Toch probeer ik dit niet te erg mee te laten spelen en te handelen volgens mijn moederinstinct/ gevoel. Dat is vaak het beste. Ik wil ook dat Eline mij mee maakt als een leuke, relaxte moeder en dat lukt me juist als er niet te veel mee bezig ben. x

    • Nicole (misseagles) zegt:

      Ik probeer het ook zo weinig mogelijk te laten merken verder. Maar zal ook onderdeel zijn van mijn depressie denk ik dat ik er zwaarder aan trek!

  • Ik kan me jouw angsten ook goed voorstellen. Denk ook dat elke moeder wel dat soort angesten heeft. Maar meer doen dan je dochter een veilig warm nest bieden en je best doen kan je niet. En volgens mij ben je daar goed mee bezig. Succes meis. Hoop dat je snel in wat rustiger vaarwater komt. Liefs

  • Ik denk dat veel mensen zich hier wel in herkennen want ik denk dat ieder mens wel angsten heeft.
    Ieder zijn eigen. Zo denken wij er ook serieus over na om een gezinnetje te starten maar ook ik heb angst
    of het allemaal wel goed zal gaan. Mijn zus is geestelijk gehandicapt en de handicap is erfelijk. Nu hebben we
    het wel helemaal laten uitzoeken ( en de uitslag is negatief, dus in ons voordeel) maar toch blijft het stilletjes
    knagen. ‘Wat als ze toch iets over het hoofd hebben gezien’? Ook heb ik sinds een aantal maanden de diagnose
    Hypermobiliteit voor mijn (rug)klachten en ook dit kan erfelijk zijn, dit gun ik mijn kind zeer zeker niet.
    Wat ik wel merk, maak het bespreekbaar. De meeste angsten zitten in je hoofd en komen meestal (gelukkig)
    niet uit. Maar daarom is het wel vervelend..

  • Wat naar dat je die angsten zo voelt. Hier moet je denk ik echt moeder voor zijn, want ik kan me daar heel weinig bij voorstellen. Blijven delen zou ik zeggen, want zoals ik hierboven zie is er heel veel herkenning.

  • Hopelijk kun je angsten langzaam aan wat losser laten. Blijf het delen en spreek je angsten uit. Wie weet maakt dat het steeds weer een klein beetje minder beladen. Knuffel!

  • Elke moeder heeft angsten. Dit lijkt mij niet meer dan normaal. Ik vraag me wel eens af of ik het goed doe en heb moeite met loslaten.
    Het is wel vervelend wanneer zo’n depressie er in sluipt. Maandag staat er voor mij ook weer een afspraak bij de huisarts gepland. Ik hoopte op een hogere hormoonspiegel, maar die is er niet. Ik ga eens kijken of ik eens met een coach oid kan praten om te kijken of ik mijn gedachten en angsten kan ordenen.

  • Wat je zegt elke moeder (ouder) heeft angsten voor zijn/ haar kind(eren). Zelf heb ik dit ook. Ik hoop dat je het een beetje los kunt laten, praat er over met je partner. En bovenal geniet van je meisje zie haar groeien en ontwikkelen, hoop dat de angst daardoor minder wordt. Liefs!

  • Ik heb niet eens kinderen en ik herken het. Ik wil ze (momenteel) niet omdat ik 1) inderdaad bang ben dat ze op mij gaan lijken en 2) ik een super slechte moeder zou zijn. Mooi artikel!

  • He meis, vervelend dat het je zo bezig houdt maar ook begrijpelijk. Want ja, ik herken het hebben van angt wel. Zeker wel! Zo ben ik bijvoorbeeld echt bang voor oorlog (Zeker met dat gedoe met Rusland…). Laat je leven niet regeren door angst, hoe moeilijk dat ook is. Probeer te leven in het nu en als je de angst op voelt komen, probeer je hoofd leeg te maken en kijk lekker naar Fay. In het nu… laat de rest los… (Het is eigenlijk mindfulness meditatie en het werkt geweldig! Misschien is een training iets voor je? Een vriendin van mij verloor een paar maanden geleden haar mama aan kanker, haar huisarts verwees haar door naar een dergelijke training. Ze is totaal geen zweverig type en ze heeft er baat bij! )

    Kus

  • Wat knap dat je je angsten zo diep in de ogen kijkt en er eerlijk over schrijft. Heel puur. Een prachtige eigenschap vind ik dat, die je dochter hopelijk van je mag erven. Misschien helpt het om soms ook in jezelf de mooie dingen te zien die er ongetwijfeld ook zijn en die je dochter te gunnen. 🙂 Je bent een prachtig mens en ik wens je veel sterkte in deze lastige tijd. Liefs!

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *