Marjon had geen roze wolk omdat..

In deze rubriek laat ik elke zaterdag een andere moeder aan het woord over haar grijze (of soms zelfs zwarte) wolk. Dit doe ik onder andere om te laten zien dat een roze wolk niet altijd vanzelfsprekend is. Al denkt men vaak van wel. Vandaag laat ik het woord aan Marjon. Een verhaal dat een hele vreemde wending kreeg. Eentje die eigenlijk nog steeds niet te verklaren is. Maar wel eentje waarbij er gelukkig een juiste beslissing is genomen zodat ze uiteindelijk toch nog een roze wolk kregen. Lees dit bijzondere verhaal…IMG_0744

Een voorspoedige zwangerschap

In 2010 was ik zwanger van ons 1e kindje. Mijn uitgerekende datum zou in april 2011 zijn. De zwangerschap verliep goed. Ik was niet misselijk, had geen vreemde kwaaltjes en deed nog genoeg leuke uitjes en sporten. De 20 weken echo zag er prima uit. Het geslacht wilde we niet weten. De weken daarna ging mijn bloeddruk wat omhoog, maar niks zorgwekkends. Ik kreeg het advies om wat meer rust te nemen. Ik ben geen stil zitter dus dat was wel lastig. Daarbij stond ik gewoon 4 dagen per week voor de klas en deed ik daarnaast nog de gewoonlijke gang van zaken.

Ik merkte wel dat ik tegen de 30 weken aan wat vaker hoofdpijn kreeg. Geen vreemde hoofdpijn en daarbij ben ik bekend met migraine. Deze hoofdpijn stelde in vergelijking weinig voor. Met de controle net na de 30 weken was mijn bloeddruk opeens extreem hoog. Ook de meting van mijn buik gaf aan dat het kindje niet gegroeid was. De verloskundige vroeg naar klachten en de beweging van het kindje. Klachten, weinig, af en toe hoofdpijn. Bewegingen voelde ik weinig, maar mijn placenta lag aan de voorkant waardoor ik minder zou kunnen voelen. En daarbij was het mijn eerste kindje. Ik had dus ook geen idee wat ‘ normaal’ zou zijn qua bewegingen.

Toch een ziekenhuisopname

De verloskundige twijfelde, vond het vreemd. Ze stuurde me die zelfde dag door naar het ziekenhuis. Een extra controle. Ik wachtte op mijn vriend en samen gingen we naar het ziekenhuis. Ik was totaal niet ongerust, omdat het voor mijn gevoel allemaal goed verliep. In het ziekenhuis controleerde ze mijn bloeddruk, urine en bloed. Bloeddruk was nog steeds zeer hoog. Dit kon natuurlijk ook komen door de spanning. Mijn urine gaf eerder een blaasontsteking aan dan een zwangerschapsvergiftiging. En mijn bloed was in orde. Nog steeds niks zorgwekkends.

Ook nog een CTG en extra echo. De CTG schommelde, maar ook nog binnen de lijnen. De echo zag er minder goed uit. Het kindje zou een groeiachterstand hebben van ruim 2 weken en daarbij bleek 1 van de 3 bloedvaten niet meer in werking te zijn. De gynaecoloog wilde het zekere voor het onzekere en liet me opnemen. Op dat moment schrik je. Is het dan toch niet goed? Maar ze stelde me gerust. Ik moest volledig bedrust nemen en als dat zou helpen mocht ik gewoon weer naar huis. Dit stelde me gerust.

Doorgestuurd naar het AZM

Na het avondeten stond plotseling de gynaecoloog voor mijn neus. Ik vond dit zeer vreemd, want hij had geen avonddienst en stond in zijn gewone kleren voor onze neus. Hij had thuis nog eens nagedacht en voelde zich er niet prettig bij. Hij wilde me doorsturen naar het AZM ziekenhuis. Daar nogmaals alles te laten controleren. Hij wilde dit doen omdat ik onder de 32 weken zwangerschap zat. Dezelfde avond werd ik nog naar het AZM over gebracht. Op dat moment begon er paniek toe te slaan. De babykamer was nog niet af, over een paar weken zouden we nieuwe kozijnen en ramen krijgen. Er gaat op dat moment van alles door je hoofd. Weg roze wolk, weg genieten van een 1e zwangerschap, weg zwangerschapsverlof waarin je nog van alles kon doen. Al was dat laatste nog mogelijk. Ze wilde me in het AZM laten t/m 32 weken en dan kon ik thuis verder bedrust nemen.

In het AZM nog een echo en de hele nacht een CTG- en bloeddruk controle. De dienstdoende arts kwam de volgende ochtend aan mijn bed. Hij wist het niet zeker, maar op dit moment leek hem niks aan de hand. Ik belde het thuisfront met deze mededeling. Ik was opgelucht. Zie je wel, niks aan de hand. Ze kunnen niks specifieks vinden dus met wat bedrust komt het in orde. De ontbijtkar kwam voorbij, maar ze sloegen mij over. Lichtelijke paniek bij mij. Een verpleegster kwam een ‘ vreemd’ praatje maken en vervolgens stonden er 2 artsen voor mijn neus.

Ik kreeg te horen dat het op een of andere manier niet in orde was. Mijn bloeddruk ging te snel omhoog, er leken weeën te zien op CTG en de schommeling van het kindjes hart ritme gaf een vreemd patroon aan. Ze konden niet specifiek melden wat het echte probleem was. Maar 1 ding wisten ze zeker, het kindje moest nu uit mijn buik. Ik kon niks anders dan huilen op dat moment. De verpleegkundige belde mijn vriend. Ik was niet meer in staat om te bellen. Hij wilde nog douche en dan richting het AZM komen. Maar er werd duidelijk verteld dat hij nu meteen moest komen. Geen douche meer.

Amber10dagen38cmDe geboorte van Amber

Op dat moment laat je alles op je afkomen, maar genieten is er niet meer bij. Ik kan me wel nog herinneren dat ik naar de o.k. werd gebracht voor een keizersnede. Mijn vriend was er bij. Op 9 februari om 11.18 kwam onze dochter Amber ter wereld. Ze woog 1235gram en was 39 cm. Ik hoorde haar huilen, maar ik kreeg haar niet te zien. Mijn vriend is meteen met haar mee gegaan. Maar ik was zo blij dat ik haar hoorde, ze leefde! Erg lief van het AZM, ze kwamen me een foto brengen van onze kleine meid en vertelde me hoe de eerste start was.

Boven wonder was de start goed. Ze lag niet aan de beademing. Ze had alleen een beetje zuurstof toegediend gekregen. Voor een prematuur van ruim 30 weken en tevens ook dysmatuur was dit een wonder. Rond 15.00 kreeg ik haar te zien. Een prachtig kindje met een bos haar. Volgende de artsen zag ze er voor een te vroeg geboren kindje ook mooi uit. De eerste drie dagen verbleef ik nog in het ziekenhuis en daarna verbleven we in het Ronald McDonaldhuis. Zoveel mogelijk ging ik bij onze dochter kijken. Elke avond voor het slapen gaan en elke ochtend als ik wakker werd belde ik meteen de neonatologie afdeling om te vragen hoe het ging.

Van dag tot dag

Je leeft op dat moment van dag tot dag. Tijdens de nachten had ik mijn gsm dicht bij, zodat ik meteen kon opnemen wanneer er iets aan de hand zou zijn. Boven wonder deed ze het erg goed en mocht ze na ruim 2 weken het AZM verlaten. We werden per ambulance naar een ziekenhuis dichterbij gebracht. Dit was dubbel. Dichter bij huis, maar dit hield in dat ik ook weer thuis was. Thuis zonder kindje, kijkend naar een lege box, leeg slaapkamertje. Veel verdriet en tranen. Ze waarschuwde ons voor een terugval, deze kwam bij Amber niet, maar het maakt je zo onzeker. Het maakte me ook boos, heb ik signalen over het hoofd gezien wat deed ik verkeerd. Niemand kon het me zeggen.

Na ruim 6 weken ziekenhuis mocht onze kleine meid mee naar huis. Ze woog pas 2200gram, maar ze deed het zo goed dat ze mee mocht. Wat was ik blij en trots. Gelukkig kreeg ik nog een paar dagen couveuse nazorg. Op dat moment kwam een kleine roze wolk tevoorschijn. De weken daarna ben je nog voorzichtig. Ze is immers een prematuur kindje, kan sneller gevoelig zijn. Daar hou je wel rekening mee in het beging. Nu is ze een prachtige meid van 4,5 jaar. Ze heeft er gelukkig niks aan over gehouden. Ze is wel rustig qua karakter en houdt niet van drukte. Maar we genieten elke dag van haar!

Een tweede kind

De reden dat Amber met 30w6d is geboren weten de artsen niet precies. Ze wisten wel dat het kindje op de CTG duidelijk d.m.v. pieken liet zien dat ze uit mijn buik moest. Ook mijn bloeddruk werd binnen 24u zo hoog dat het te gevaarlijk werd. Ik ben mijn eigen verloskundige en de gynaecoloog van het ziekenhuis erg dankbaar dat ze mij doorstuurde. En niet bij zichzelf dachten, we kijken dit nog een weekje aan. Er werd mij verteld dat als ze me hadden laten wachten het geen goede afloop had gekregen.
Het heeft ons niet weerhouden een 2e kindje te nemen. We zijn streng onder controle gehouden en met medicatie uit voorzorg is onze zoon Mees met 39 weken geboren. Ik mocht meteen naar huis en had dit gelukkig een ‘roze’ wolk.

Om het taboe te doorbreken en om te durven uiten dat je niet op een roze wolk zit of hebt gezeten ben ik deze rubriek begonnen. Had jij ook geen roze wolk en wil je jouw verhaal (eventueel anoniem) kwijt? Neem dan contact met me op.

15 reacties op “Marjon had geen roze wolk omdat..

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *