Ik knipperde met mijn ogen.. en weg was ze!

Een van mijn grootste nachtmerries is dat ik ergens ben met mijn kind en haar kwijtraak. Dat ze bijvoorbeeld wegloopt of dat iemand haar meeneemt. Daarom houd ik haar altijd goed in de gaten en laat haar geen seconde uit het oog. Dacht ik. Want ik liet haar wel een seconde uit het oog. Ik knipperde met mijn ogen.. en weg was ze!

Appels en peren plukken

Afgelopen zaterdag ging ik samen met mijn man en dochter naar de appelplukdagen bij de Philips Fruittuinen. Een uitje die we vorig jaar voor het eerst maakten en waar we een jaarlijkse traditie van maken. Heel toevallig kwamen we tegelijkertijd aan met Janske en haar gezin en besloten we gezellig met beide gezinnen rond te lopen. Nadat de nodige appels en peren geplukt waren was het tijd voor wat verkoeling. Lekker aan een picknicktafel zitten met zijn allen onder het genot van een frisje en een droogje. Oftewel, de appeltaart ging er goed in, samen met de slagroom en de appel-perensap ook.

Opeens was ze weg

Onze beide dametjes Fay en Lola waren lekker aan het eten, drinken en spelen rondom de tafel. Op een gegeven moment opperde iemand om naar de speeltuin te gaan dus wij moeders begonnen alle spullen bij elkaar te verzamelen. In mijn ooghoek zag ik Fay weglopen maar ik zag mijn man ook opstaan en dezelfde kant op lopen. Niets aan de hand dus en ik kon weer verder met het inpakken van alle spullen. Totdat mijn man terug kwam en aangaf dat hij Fay kwijt was. Hij zag haar niet meer. Marco, de vriend van Janske, ging meteen mee zoeken en in eerste instantie wilde ik rustig blijven zitten voor het geval ze terug naar de tafel zou komen.

Maar dat lukte me al vrij snel niet meer. Ik moest iets doen. Ik probeerde kalm te blijven maar mijn hartslag zat denk ik rond de 300 en ik had een brok in mijn keel. Ik liep richting de speeltuin, keek onder de fruitbomen door of ik haar zag en ik merkte dat ik echt in paniek raakte. In mijn hoofd bleef ik maar zeggen tegen mezelf dat ik rustig moest blijven. Dat Fay er niets aan had als mama in paniek raakte. Maar het lukte me maar amper. Allerlei enge scenario’s spookten door mijn hoofd.

De mooiste woorden van die dag

En plots kwamen daar de mooiste woorden die ik op dat moment kon horen. “Ik heb haar!”, riep mijn man naar me. Ik snelde terug naar de tafel en zodra ik mijn dochter zag brak ik. Ik begon haar meteen te knuffelen terwijl de tranen over mijn wangen biggelden. Boos werd ik uiteraard niet, ik zei alleen tegen haar dat ik zo blij was haar te zien. En vroeg haar om dichtbij papa en mama te blijven voortaan.

Ik knipperde met mijn ogen.. en weg was ze!

Zo snel kan zoiets dus gaan. Kinderen zijn sneller dan je denkt en wanneer het druk is verlies je ze al gauw uit het oog. Onze dochter had ook helemaal niets bij of om waaraan je kunt zien of aflezen wie zij is en bij wie ze hoort. Daarom kochten we meteen bij thuiskomst armbandjes met naam en telefoonnummer. Want mocht ze ooit weer kwijt zijn dan kunnen andere mensen ons in ieder geval bereiken. Al hoop ik natuurlijk dat zo’n armbandje nooit gebruikt zal worden…

Heb jij al ooit zoiets meegemaakt?

47 reacties op “Ik knipperde met mijn ogen.. en weg was ze!

  • Ja ik maakte het mee in Oberhausen. Ook in een oogwenk weg. Zo liep ze naast mij op het foodcourt en zo was ze weg. En ze spreekt niet eens Duits dus ik was meteen in paniek. Uiteindelijk werd ik door andere mensen in haar richting gewezen.. Het bleek dat we door een grote pilaar waren gescheiden. Ik liep er langs de een kant voorbij en zij aan de andere. En toen had ze mij niet meer gezien dus was ze maar op weg naar ons tafeltje. Uiteindelijk kwam het goed, maar echt….even stress.

  • Logisch dat je bijna wel in paniek raakte. Gelukkig was ze uiteindelijk weer terecht. Wij zijn Marc ook een keer kwijt geraakt bij Pukkemuk in Dongen en druk dat het daar was. Hij was gelukkig snel gevonden. Bij de gedachte eraan zit mijn hart alweer in mijn keel.

  • O wat een schrik! Dit is ook mijn ergste nachtmerrie. Ik dacht dat vooral meisjesmama’s dat treft, maar met een kleine mannelijke Explorer heb ik minimaal net zoveel stress. Ik heb wel eens gedacht ze te laten chippen?. Maar ik weet niet of mijn dierenarts dit ook een goed idee vindt.

  • Jeetje, wat zal dat schrikken zijn geweest! Gelukkig met een goede afloop! Ik hoop het nooit mee te maken, maar ik heb zelf ook van die polsbandjes. Just in case.

  • Ja…ik heb er vier en doorgaans lopen ze niet standaard allemaal dezelfde kant op ?….
    In de Julianatoren wachtten we tot het kleine draaimolentje uitgedraaid was om daarna naar het restaurant te lopen.
    Ik zie Josephine ervan afspringen, ik draai me om en….weg….
    Ik stuurde mijn moeder alvast vooruit naar het restaurant met de anderen, voor het geval ze al zelfstandig die kant op was gegaan….
    Het draaiorgelmuziekje van de grote draaimolen begon ineens te klinken als de muziek die ze in enge films en series gebruiken waar kinderen verdwijnen…..
    Eerst goed gezocht en begon toen te twijfelen of ze al niet bij mijn moeder was, dus ik ook maar snel naar het restaurant…maar nee hoor…
    Ik weer terug richting draaimolens (dat zijn dan best nog afstanden om te lopen als je er eentje kwijt bent…) en informeerde net naar waar ik iets om kon laten roepen…..
    Ja, een heel eind terug richting restaurant, tegenover het suikerspinhuisje….
    Met dat ik me omdraai om die kant op te gaan is de grote draaimolen uitgedraaid….en wie zat daar bovenop het grote paard wat recht voor mijn neus tot stilstand kwam?
    Juist, Josephine….maar ik kon het toch niet laten om ook even boos te worden….ze was toch zonder iets te zeggen helemaal zelf op de draaimolen gegaan.
    Ik denk dat ik toch zeker een kwartier verder was…..
    Natuurlijk was ik heel blij haar weer te zien, maar dat moet ze toch echt niet meer doen…..

  • Vreselijk gevoel, ik weet er alles van. Ik heb het met beide een keer mee gemaakt. De jongste bij de Ikea, maar dat werd door het personeel super opgepakt. Verrassend om te zien hoeveel mensen er dan gelijk mee zoeken.

    De oudste zijn we eens bij Nemo uit het oog verloren. Op het moment dat we de lift in wilden stappen, liet Isis haar popje vallen. Juist op het moment dat we dat opraapte, zien we Emma de lift in lopen en gingen de deuren gelijk dicht. Weg Emma! Na twee keer Nemo door gestruind te hebben kwamen we haar weer tegen bij de receptie. Gelukkig had ze naar ons geluisterd (we spreken bij binnenkomst altijd een meeting point af voor het geval dat)

  • Ohh dat lijkt me inderdaad echt een nachtmerrie! Ik heb het nog nooit meegemaakt, maar ik weet dat mijn dochter ook zo in een oogwenk verdwenen kan zijn dus ik heb wel een ketting met naamplaatje voor als we een dagje weg gaan. Maar hopelijk hoeft die inderdaad nooit gebruikt te worden!

  • Oh wij hadden deze zomer precies hetzelfde! Anna loopt echt nooit weg, maar nu liep ze achter haar nichtje aan en die is wat ouder, dus die wordt ook wat vrijer gelaten. We dachten dat ze in een speeltuin was, maar daar waren ze niet, Dus wij met z’n allen overal zoeken. Bleek dat ze zich ‘verstopt’ hadden in een speelhuisje in de speeltuin. Daar had ik wel halfbakken een blik op geworpen, maar niet goed gekeken. Wij hadden inderdaad al hele doemscenario’s, er reed een huifkar rond waar ze misschien mee mee was gegaan, er was een open zwembad… oef. Zo eng.

    Ik had afgelopen jaren écht heel vaak dromen dat ik haar kwijt was. Sinds ze haar eigen adres uit haar hoofd weet heb ik die dromen ook niet meer. Mijn broer is als kind een keer urenlang weg geweest in een totaal onbekende stad (omdat hij gepest werd door een paar jongens) en toen kwam hij gelukkig terug omdat hij het adres van de mensen waar we op bezoek waren nog wist (hij had gewoon ergens aangebeld en die hadden hem terug gebracht).

  • Oh wat ontzettend naar moet dat geweest zijn :(! Heel erg fijn dat je haar uiteindelijk relatief snel terug vond! Ik heb zelf nog nooit zoiets meegemaakt, Flynn loopt nog niet en is dus nog makkelijk in de gaten te houden. Moet er ook niet aan denken maar het zal me ook vast wel eens overkomen. Rustig blijven is dan het enige wat je kunt maar hallo wat lijkt me dat moeilijk!

    • Ja verschrikkelijk is het. En dat rustig blijven lukte van buiten wel.. tot we haar vonden haha. Hopelijk was het eens en nooit meer, want weet niet of ik nog een keer overleef 😉

  • Ja, gelijk toen ik jouw blog las: heb ik ook gehad! Ik liep met zoonlief (in de wandelwagen, hij was baby) en dochterlief (2 jaar) door het winkelcentrum. Zo stond ik bij het Kruidvat af te rekenen met dochterlief nog naast mij, en zo was ze ineens weg! En buiten de winkel zag ik haar nergens, is ze linksom of rechtsom gegaan!!?? En niemand had haar natuurlijk gezien….tuurlijk niet…. Je hart staat gelijk stil omdat je gewoonweg niet weet waar je moet zoeken! Ik denk dat ik zeker een half uur heb lopen zoeken, en ondertussen heb je alle scenario’s al gepasseerd….verschrikkelijk! Uiteindelijk heb ik haar gevonden in een dierenwinkel, bij de jonge konijntjes….en dat was ver lopen!! Gehuild heb ik, tranen met tuiten……

  • Dat is even schrikken zeg! Ik heb hetzelfde wel eens met mijn hondje gehad. Anders dan met een kind, maar toch ook heel vervelend. Weet dat ik toen ook met een bonkend hart door de straat heb gerend terwijl ik haar naam riep en alleen maar heel hard kon hopen dat ze niet onder een auto terecht was gekomen. Wat was ik opgelucht toen ik haar in de tuin van de buren vond!

  • Verschrikkelijk, die schrik.

    Heb het ook meegemaakt,, we liepen in de H&M Bergen op Zoom (relatief ver van huis voor ons) en plots was ze verdwenen.
    Net als jij bonkend hart, opkomende paniek en geen idee wat te doen voor ze zou terugkeren naar waar ik stond. Ineens riep ze: ‘Hier ben ik, ik deed verstoppertje!’ Heb haar wel vriendelijk gevraagd dat voortaan even vooraf aan te kondigen 😀

  • Oh, schrikken is dat he! Heb het met de intocht van Sinterklaas een keer meegemaakt. Ik was met mijn rolstoel en kon met geen mogelijkheid door de mensenmassa heen, zag ook niet veel. En toen Zwarte Piet ook nog eens zei dat hij me niet mocht helpen, kon ik wel janken. Toen voelde ik me echt wel even gehandicapt.

  • Ooohhhh verschrikkelijk ik voel helemaal met je mee! Wat een ellende, wat er allemaal door je heen gaat! Wij zijn allebei onze kleine monsters beiden kwijt geraakt… eentje in de Ikea in Delft (horror!) en de tweeden het Vondel park in Amsterdam…. ik wist niet waar ik ’t zoeken moest. …. sjeetje wat een stress….

  • Brrr ik moet er echt niet aan denken. Ik kan mij je reactie zó voorstellen. Wij gingen laatst met zijn tweetjes naar de kermis. Ik moet er dan ook echt op hameren dat ze mij vast blijft houden. Ook zoiets. Dan zit ze in de draaimolen en maak ik foto’s. Maar door het foto’s maken ‘vertroebelt’ ook mijn beeld. Dat ga ik ook even wat minderen…

  • Brrrr wat schrikken. Ik heb wel eens ooit gehad dat ik ze even kwijt was, maar gelukkig nooit echte paniek dat ze echt minuten kwijt waren. Herken je paniek gevoel hoor, ik krijg dan ook direct heel veel doemscenario’s in mijn hoofd.

  • Pfff ik voelde meteen met je mee, aangezien wij dit vorige week ineens hadden in de Efteling met onze jongste. En normaal naambandjes om, maar uitgerekend toen niet. Toch fijn dat ze nog vrij snel terecht was.

  • jacksons_mommy_ zegt:

    Hier helaas ook een x en idd je wilt rustig en kalm blijven maar namate het langer duurt raak je toch een beetje in paniek! Toen wij met Shirley en Skyler in Monkeytown waaren was ik Jackson ook kwijt! Hij stond een seconde geleden nog naast ons en hoppa weg was ie. Wij zoeken, als eerste de uitgang blokkeren en ze inlichten, toiletten en zoeken maar pfffff dat gevoel jakkes, er gaat door je hoofd dat iemand hem mee genomen heeft! Later bleek hij bij het 4/5/6+ gedeelte onder een klim stellage te zitten met 2 kindjes lekker aan het spelen! Godzijdank vonden we hem !!!

  • Ilse van Kreanimo zegt:

    Ja…. vorig jaar mijn vierjarige zoon id Efteling. …. En het was er super druk… tien jaar van mijn leven kwijt op een kwartier.

  • Lotte speelde al vroeg alleen buiten.. en dat ging altijd goed. Maar op ene gegeven moment had ze een fase dat ze vergat te vertellen waar ze heen ging.
    Op 1 van die dagen zag ik een drukte op t plein en alle buren kwamen naar buiten.. en toen ik ook naar buiten liep werd er gezegd dat er een meisje verdronken was.
    Die 20 seconden zijn de langste geweest in m’n leven.. tot de buurman zei dat lotte daar en daar zat en t een ander meisje was. Totale paniek en wanhoop.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *