Een brief aan Milo – kleine mannetjes worden groot!

Lieve Milo,

Hiep hiep hoera, vandaag ben je alweer 1 jaar! Ik kan er eigenlijk met mijn hoofd niet bij dat het alweer een jaar geleden is dat ik je zelf op de wereld heb gezet, letterlijk en figuurlijk. Een van de mooiste momenten uit mijn leven is dat ik jou zelf kon aanpakken en direct op mijn borst kon leggen. Wat was ik trots en blij dat het werk erop zat en jij nu bij ons was. In het ziekenhuis zelf moest alles nog een beetje landen bij me. Ik voelde direct weer een oerinstinct ter bescherming van jou, maar was stiekem wel bang geen liefde te voelen. Gelukkig was die angst ongegrond want de liefde laat mijn hart overstromen!

Een jaar geleden was je een hulpeloos klein mannetje wat al direct met zijn mooie grote ogen iedereen betoverde. Nu, een jaar later heb je nog steeds mijn hulp nodig maar ben je niet meer compleet afhankelijk. Je kunt jezelf al verplaatsen door te tijgeren, je wilt heel graag zelf zitten en soms lukt dat al een beetje. Je wilt het liefste zelf eten en drinken en je laat goed van je horen.

Wat is het toch mooi om die ontwikkeling te zien, vooral het eerste jaar gaat zo hard dat je je bijna niet meer kunt voorstellen hoe het in het begin was.

Al vanaf het moment dat ik je in de ochtend uit bed haalt ben je vrolijk. Je slaapt sinds een paar weken op je buik en begint spontaan te dansen op je handen en knietjes als je een van ons hoort. Zodra ik je dan bij me heb krijg ik meteen een hele dikke knuffel. Het liefst laat je me dan niet meer los. Geweldig is dat. En dit doe je niet alleen bij mij, maar ook bij je vader en vooral bij je lieve grote zus.

De band die jullie twee nu al hebben is zo schitterend om te zien. Soms krijg ik er spontaan tranen van in mijn ogen als ik zie hoe lief zij voor je is en hoe blij jij met haar bent. Je volgt haar overal naar toe, al gaat dat nu nog niet zo snel. Je roept haar als je aandacht wilt en lacht enorm hard als ze weer eens lekker gek doet. Ik ben zo benieuwd hoe dit komend jaar gaat lopen, wanneer je wellicht ook wel eens iets kapot maakt van haar of haar continu achterna loopt terwijl ze dat eigenlijk niet wil ????

Het afgelopen jaar was er eentje met vele prachtige hoogtepunten, want wat zijn wij blij met ons gezin. Echter hebben we ook vele stress momenten gekend mede doordat jouw gezondheid niet optimaal is. Je schildklierafwijking, je luchtwegproblemen waardoor je groei en ontwikkeling achterblijft.. Allemaal dingen die ons veel zorgen hebben gebracht. Maar als we zien hoe je jezelf er telkens weer uit knokt en hoe je herstelt dan kunnen we alleen maar trots zijn. Mega trots!

Want je bent en blijft een ontzettend vrolijk en lief mannetje. Al zien we ook nu al dat je erg ondeugend kunt zijn. Maar dat maakt jou juist zo leuk. Je begint al echt een persoonlijkheid te worden en ik vind het heerlijk om jou te mogen zien opgroeien.

Lief menneke van me, ik hou van jou met heel mijn hart. Tot aan de maan.. en terug!

6 reacties op “Een brief aan Milo – kleine mannetjes worden groot!

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *